Lofoten

Op de 8e dag van de Camperreis Noorwegen zit ik dus op de Lofoten. Ik rijd eerst naar het vissersdorp Kabelvåg waar ik ook de Vågan Kirke bekijk. Daarna rijd ik door naar het bijkans nog mooiere Henningsvær. Daar in de buurt, aan een prachtige fjord, vind ik mijn overnachtingsplaats voor vandaag.

Heel goed geslapen vannacht en pas om 7.00 uur wakker geworden. Guess what…. Stromende regen! Ik kan me niet meer goed herinneren hoe een blauwe lucht er uit ziet. Mijn optimisme wordt dezer dagen wel behoorlijk op de proef gesteld en daartoe worden de grenzen ervan dagelijks opgerekt. Maar zoals ik al eerder schreef ook de grijstinten hebben in dit sterk wisselende landschap zo hun eigen schoonheid.

Na ontbijt wat noodzakelijke dingen gedaan. Iets voor het werk, opgeruimd, dagboek bijgehouden, afgewassen etc. Omdat de schoonwatertank bijna leeg is en dus de vuilwatertank bijna vol is, moet ik een plek vinden waar ik de tanken kan legen en vullen en bovendien het toilet kan legen en reinigen. Via de database van NKC en TomTom heb ik er een gevonden. Daarvoor moet ik wel een beetje ‘omrijden’ (zie verslag van gisteren). Prachtige route er heen.

Ook de ruitenwissers beginnen inmiddels te protesteren tegen het vele werk dat zij moeten verzetten. De linker ruiterwisser krijgt geen goed grip op het glas hetgeen gepaard gaat met een irritant gepiep en een stuiteren van de ruitenwisser over het glas. Het servicestation is compleet en heel schoon. Het was eenvoudig om het water en toilet te lozen en om 50 meter verderop water te tanken met een duidelijk onderscheid tussen spoelwater en drinkwater. Verwarring is niet mogelijk.

Over de poolcircel

Vandaag, op de 7e dag van de camperreis Noorwegen, bezoek ik in de ochtend de Grønligrotta om daarna eerst boodschappen te doen in Mo I Rana. Daarna rijd ik verder door in noordelijke richting naar Rognan waar ik het Saltdal Museum en het indrukwekkende Blood Road Museum bezoek. Ten zuiden van Narvik neem ik het veer naar Lødingen dat mij naar de Lofoten brengt.

Grønligrotta

Ik zit nu in de buurt van Mo I Rana en vertrek met spijt van de prachtige overnachtingsplaats. 10 km verderop blijkt er een van de mooiste verlichte grotten van Noorwegen te zijn: de Grønligrotta. Rond 10.00 uur met vier Duitsers en een jonge gids naar binnen gegaan. De beloftes waren groots: Verlichting, onderaardse rivieren en stalactieten. Het grottenstelsel is meer dan 4 km lang. Wij doen slechts 400 meter. Verdere exploratie wordt niet meer gedaan omdat grote zandgedeeltes het uitgraven te risicovol maken. Zand in een grot? Ja inderdaad. De nabijgelegen gletsjers sleepten veel zand met zich mee en die is de grotten ingespoeld zodat er overal een zacht zandtapijt ligt.

De rivier was inderdaad indrukwekkend die door de grot liep. De verlichting was hooguit sober te noemen. Voldoende om je pad te kunnen volgen. Veel nauwe doorgangen en het werd me pijnlijk duidelijk waarom ontdekkers van grotten helmen dragen. Gelukkig had ik een petje op en dat hielp ook. In het midden van een grote ruimte werd uitleg gegeven over de stalactieten. Ik had daarbij de voorbeelden van België en Frankrijk voor ogen. Na de uitleg over de stalactieten vroeg ik waar ze dan wel waren. Trots scheen de gids met haar indrukwekkende zaklantaarn op het lage plafond waar een richeltje van amper 1 cm te zien was. Ja, zei ze het was niet veel, maar het groeit dan ook maar 1 cm per 1000 jaar.

Dat was de cue voor een van de Duitsers om even te voelen: weg 500 jaar geschiedenis. Na drie kwartier stonden we weer buiten. Al met al wel de moeite waard maar in de folders zijn de aanbevelingen wel wat overdreven, zeker voor degenen die al meer grotten gezien hebben.

De Svartisen-gletsjer

Op dag 6 van de camperreis Noorwegen moet ik eerst het probleem met het koelwater (dat later geen problem blijkt te zijn) zien op te lossen. Daarna rijd ik door naar de Svartisen gletsjer. Een korte boottocht en een langere wandeling brengen mij bij de voet van deze laag gelegen gletsjer. Ik beëindig de dag op een wonderschone overnachtingsplaats aan de rand van een snelstromende rivier.

Koelwaterproblemen

Zoals ik geschreven heb ben ik vandaag rond 9.00 uur, na het ontbijt, vertrokken naar de dichtstbijzijnde 2 garages. Daartoe moest ik van de E6 af van Trofors naar Hattjelldal. Een mooie weg die helemaal mooi werd toen ik een eland de weg over zag steken vlak voor de camper. Elanden zijn niet zo snel maar toch sneller dan ik de camera kon grijpen en instellen. Jammer. Om de eerste garage te bereiken moest ik volgens de TomTom de weg af. Een onverharde weg kwam uit bij een boerderij. Daar aangebeld om te vragen of men hier een garage kende. Er werd opengedaan door een vriendelijke jonge vader die vertelde dat er bij zijn weten hier nabij nog nooit een garage geweest was. De boerderij was prachtig gelegen met adembenemende uitzichten.

Naar het Noorden van Noorwegen

Dag 5 van de Camperreis Noorwegen leidt mij steeds verder weg van de bewoonde wereld. Nabij Grom pauzeer ik bij Fiskumfossen en het Namsen Lasakvarium. Het eerste is indrukwekkend; het tweede het tegenovergestelde ervan. Ik ga de grens naar Noord Noorwegen over en krijg een probleem met het koelwater. Besloten om vroegtijdig te overnachten in Trofors.

Ik heb nog nooit zo veel regen zien (en horen) vallen als vannacht. Ik was even bang dat de vers aangebrachte grond onder de camper zou wegvloeien en ik dus in de problemen zou komen. Maar dat bleek niet waar. Sterker: waar je in Nederland al snel hele bermen bij zware regenbuien ziet afkalven, was hier (zelfs op de onverharde weg hier naar toe) alles op zijn plaats gebleven. Vanochtend wakker geworden met….zon. Het was doodstil. Geen vogel te horen, geen verkeer of mensengeluid waar te nemen. Waar vind je dat nog in Nederland.

Ik ben rond 8.30 uur vertrokken in noordelijke richting. Ik moest via Trondheim rijden. Trondheim ligt aan een fjord met bergen er om heen. Dus als je de stad wilt ontsluiten dan moet je wel tunnels gaan graven. Nou, laat dat maar aan de Noren over. Ik denk dat ik in totaal 10 tunnels doorgereden ben variërend in lengte van 500 meter tot 3 km en mooi aangelegd. Ook Trondheim kent, zoals vrijwel alle steden, een buitengebied met veel industrieterreinen. Maar het mooie van Trondeheim is dat deze niet de gebruikelijke chaotische indruk maken en nog vele kilometers buiten de kern hun sporen nalaten. Nee, in Trondheim houdt het industriegebied vrij plotseling op en dan ben je gelijk in een mooi natuurgebied: hier dringt de stad zich niet op aan de natuur maar lijkt het of de overweldigende natuur zich opdringt aan de stad.

De Rondane route

Op dag 4 van de Camperreis Noorwegen rijd ik verder in noordelijke richting en bezoek eerst de Ringebu Stavkirke. Dan volg ik gedeeltelijk de Rondane Route die over een schitterend en verlaten plateau gaat. Ik bezoek de intieme Solla Kirke en stap uit bij de verschillende uitzichtspunten die volgen. Dan is het nog een stukje doorrijden naar de overnachtingsplaats in een zeer verlaten bos aan de rand van een meer bij Fannrem.

Vanochtend rond 9.00 uur vertrokken vanuit Gjovik. Het rechtervoorlicht bleek kapot te zijn en aangezien je overdag met licht moet rijden in Noorwegen leek het me beter om het gelijk te repareren. Ik had niet de goede lamp bij me. Dus bij de Statoil benzinepomp een lamp gekocht. Kreeg de lamp er niet uit. Hulp gekregen van een aardige medewerker van het pompstation. Ik had twee palletjes over het hoofd gezien. Nu is er dus weer volop licht.

De jongen vroeg mij waar ik vandaan kwam. Na mijn antwoord zei hij dat hij graag op reis naar Nederland zou gaan waarop ik provocerend antwoordde dat als je in Noorwegen woont er geen enkele reden is om naar het buitenland te gaan. Dat was de trigger voor hem om met een heel verhaal te komen. Hij was in de buurt van Gjovik geboren en daar nooit weggegaan ook al zou hij dat graag willen. Hij was te laag opgeleid om elders goed werk te kunnen krijgen. Er volgde een weemoedige klaagzang zoals die in het toneelstuk ‘drie zusters’ van Tsjechov wordt beëindigd met een meervoudig ‘Moskwa, nièt’. In dit geval dus: ‘Ikke Oslo’.

Nou lijkt mij Gjovik ook niet de opwindendste plaats om op te groeien. Lillehammer vond hij wel leuk. Ik vond hem wel erg passief en heb hem aangemoedigd als hij echt iets anders wilde er dan ook alles aan te doen en risico’s te nemen. Nog verder gesproken over de vraag of hij wel voldoende besefte dat hij in het welvarendste land ter wereld woont met werkelijk alle denkbare voorzieningen. Dat gaf hij wel toe maar hij accepteerde het als een vanzelfsprekendheid. Het doet bij mij de idee versterken dat als er werkelijk geen wezenlijke maatschappelijke uitdagingen zijn, mensen in hun denken in toenemende mate op zichzelf gericht zijn en dan heb je al snel de negatieve dingen voor ogen. Een dergelijke houding was mij een paar jaar geleden ook al in Oslo opgevallen.

Ik stond vlak bij de Macdonalds en kon daar van het internet gebruik maken. Maar helaas. De meeste pagina’s die ik wilde openen waren op een of andere manier geblokkeerd en de wifi versterker kreeg ik ook niet aan de praat. Dat was mijn portie levensellende.