Camperreis Noorwegen dag 5: Van Fannrem naar Trofors

Naar het Noorden van Noorwegen

Dag 5 van de Camperreis Noorwegen leidt mij steeds verder weg van de bewoonde wereld. Nabij Grom pauzeer ik bij Fiskumfossen en het Namsen Lasakvarium. Het eerste is indrukwekkend; het tweede het tegenovergestelde ervan. Ik ga de grens naar Noord Noorwegen over en krijg een probleem met het koelwater. Besloten om vroegtijdig te overnachten in Trofors.

Ik heb nog nooit zo veel regen zien (en horen) vallen als vannacht. Ik was even bang dat de vers aangebrachte grond onder de camper zou wegvloeien en ik dus in de problemen zou komen. Maar dat bleek niet waar. Sterker: waar je in Nederland al snel hele bermen bij zware regenbuien ziet afkalven, was hier (zelfs op de onverharde weg hier naar toe) alles op zijn plaats gebleven. Vanochtend wakker geworden met….zon. Het was doodstil. Geen vogel te horen, geen verkeer of mensengeluid waar te nemen. Waar vind je dat nog in Nederland.

Ik ben rond 8.30 uur vertrokken in noordelijke richting. Ik moest via Trondheim rijden. Trondheim ligt aan een fjord met bergen er om heen. Dus als je de stad wilt ontsluiten dan moet je wel tunnels gaan graven. Nou, laat dat maar aan de Noren over. Ik denk dat ik in totaal 10 tunnels doorgereden ben variërend in lengte van 500 meter tot 3 km en mooi aangelegd. Ook Trondheim kent, zoals vrijwel alle steden, een buitengebied met veel industrieterreinen. Maar het mooie van Trondeheim is dat deze niet de gebruikelijke chaotische indruk maken en nog vele kilometers buiten de kern hun sporen nalaten. Nee, in Trondheim houdt het industriegebied vrij plotseling op en dan ben je gelijk in een mooi natuurgebied: hier dringt de stad zich niet op aan de natuur maar lijkt het of de overweldigende natuur zich opdringt aan de stad.

Fiskumfossen

Voorbij Trondheim voor het eerst deze vakantie de zonnebril gebruikt! Dat is een duidelijk provocerende daad maar ik heb het toch maar gedaan. Na Trondheim een landschap gezien van natuur en landbouwgebied. Via de E6 langs het fraaie Snasavatnetmeer. Daar was het de bedoeling om de 763 te nemen om de rotstekeningen uit het stenen tijdperk bij Bola te zien. Maar helaas kwam ik er veel te laat achter dat ik de afslag gemist had. Terugrijden was geen optie want dat zou een omweg van bijna 100 km betekenen.

Het landschap wordt nu groener en groener met steeds minder landbouw. Nabij Grong de Fiskumfossen bekeken en het Namsen Lasakvarium. Bij de Fiskumfossen komen twee rivieren bijeen: de Namsen en de Sandola. Er is een grote stuwdam gebouwd. Het Namsen Lasakvarium is een klein museum dat over de visvangst en het leven van de zalm gaat. Dat viel erg tegen: wat bijeengeharkte ouwe meuk in de vorm van hengels en vishaken, wat onduidelijke documenten en wat vieze folders met een uitleg over de soorten zalm. Ook een klein aquarium. Nee, dit ‘museum’ zal geen eeuwigheidswaarde hebben. En ieder die van plan is er heen te gaan kan ik dit afraden. Wel heb ik nog een wandeling gemaakt over het gebied van de stuw. Indrukwekkend en goede uitleg over de werking van de stuwdam.

Voort weer naar het noorden. Het landschap wordt nu bepaald door ruige natuur, geen enkel agrarisch bedrijf meer. Het landschap bestaat voornamelijk uit berken, dennenbomen en prachtige rivieren. Het doet erg denken aan de schilderijtjes van de betreurde tv-schilder (Bob Ross) die je beloofde dat je na het volgen van zijn dvd-cursus het niveau van Rembrandt kon benaderen. Als ik tijdens ziek zijn  de tv schakelde van kanaal naar kanaal bleef ik altijd hangen bij Bob Ross: ‘Kijk eens wat een eenzaam vogeltje daar zit. Laten we hem vragen of hij een vriendje er bij wil hebben’ En hup dan schilderde hij met kwieke kwaststreken er een ander vogeltje naast. Weg was de eenzaamheid.

Trofors

Bij Mosjoen ga ik de grens over naar Noord Noorwegen. Het landschap wordt ruiger en ruiger met hier en daar besneeuwde bergen. De dennenbomen beginnen net nieuwe naalden te zetten. Het is hier dus voorjaar. Dan zie ik plotseling op de temperatuurmeter van het koelwater de temperatuur fors omhoog gaan tot het kookpunt. Dus stoppen in the middle of nowhere. Het koelwatertankje zit nog vol vloeistof en bij het openen van de dop ontsnapt er geen stoom. Ook het water is niet heel erg heet. Het moet dus volgens mij iets met de thermometer zijn.

Voor de zekerheid rustig doorgereden en nog een paar keer gecontroleerd. Niets alarmerends maar bij het dorpje Trofors toch maar gestopt bij een benzinestation om naar een garage te vragen. Benzinestation gesloten. Ik vraag een voorbijganger (die Turk blijkt te zijn en met een Noorse getrouwd is) of hij Engels spreekt. Een beetje. Diep nadenkend komt hij tot de conclusie dat ik ofwel 30 km terug moet rijden of 40 km verder moet rijden. Maar gierend van de lach concludeert hij zelf dat ik niet verder kan rijden om dat de auto ‘kaputt’ is. Ik heb maar hartelijk mee gelachen.

‘Maar’ zo zegt hij ‘ik vind het heerlijk om mensen te helpen’. En dan volgt er een relaas aan welke goede doelen hij allemaal geld geeft. Vooral in Afrika. Maar nu ben ik aan de beurt voor zijn barmhartige daden. Hij heeft een goede vriend die in een Volvo-garage werkt. Die gaat hij bellen. Telefoonnummer niet in het mobieltje. Dus vrouw gebeld om nummer te sms’en. Vriend gebeld maar die blijkt in zijn zomerhuisje te zitten. Dat gelooft hij niet helemaal dus hij gaat naar zijn huisadres en als hij toch thuis is dan komt hij hem persoonlijk brengen. Ik voel me bezwaard zeker als de monteur onder druk van deze man mee moet komen. Mijn redder in nood zet er evenwel flink de pas in om zijn vriend thuis op te halen. ‘Als hij er is kom ik zo terug’. Ik heb hem niet meer gezien.

Besloten om bij het tankstation dan maar te overnachten. Morgen met een koude motor kan ik waarschijnlijk de afstand naar de eerstvolgende garage, 23 km verderop, goed overbruggen. Gekookt en natuurlijk gegeten en daarna gelezen in het onovertroffen boek van Neil MacGregor: Duitsland; biografie van een natie. Ik had het gekocht in de veronderstelling om helderheid te krijgen over de complexe geschiedenis van Duitsland. Maar biografie blijkt niet het goede woord te zijn. De oorspronkelijk titel luidt: Germany: memories of a nation. Dat is een veel betere titel omdat de auteur aan de hand allerlei gebeurtenissen en voorwerpen (bier, worst, taal, de pers, het Walhalla, verloren hoofdsteden enz.) Duitsland en de Duitser wil duiden en daar slaagt hij uitstekend in. Mooi en rijk geïllustreerd en het boek ruikt nog lekker ook.