Camperreis Ierland: Dag 13: Van Bunaw naar Staigue Stone Fort

Een natte wandeling in de Glen Inchaquin

In de ochtend maak ik een mooie wandeling door de mooie Glen Inchaquin. Na de lunch besluit ik om de vijfde route niet helemaal uit te rijden maar om naar het begin van de 6^e route te rijden. Het is een heel mooie rit langs de kust en door woest landschap. De dag besluit ik met een bezoek aan het Staigue Stone Fort. Ik blijf daar gelijk voor de overnachting. (81 km).

Over wel heel smalle wegen naar de Glen Inchaquin

Vanochtend al om 8.00 uur op pad gegaan. Wat een onrustige nacht dreigde te worden vanwege de aanwezigheid aan de haven van een druk bezochte pub, bleek erg mee te vallen. Braaf werd tegen middernacht de ‘last order’ uitgeroepen en rond 1.00 uur waren alle gasten vertrokken.

De rit naar Glen Inchaquin gaat over een mooie kustweg. In de vele zee inhammen blijken in het voorjaar veel walvissen te komen. Er staan veel borden welke walvissen je hier kunt spotten en in welke maanden.

Vervolgens moet ik rechtsaf en moet ik nog ca. 10 km naar Lough Ichaquin over een wel heel erg smalle weg met weinig uitwijkhavens. Bovendien bestaan de bermen hier uit een zachte ondergrond van turf en ik waag het er niet op om daar met de zware camper op te gaan staan. In geval van een tegenligger moet die tegenligger dan maar de berm in. Ja, ja, het recht van de grootste. Maar gelukkig kom ik maar één tegenligger tegen en het wederzijds passeren wordt soepel opgelost.

Glen Inchaquin

Uiteindelijk kom ik aan het einde van het pad aan bij de ingang van het natuurpark Glen Inchaquin waar ik als eerste vandaag welkom word geheten door de beheerder. Hij vertelt me het een en ander over het park en vertelt me aan de hand van een kaart welke wandelingen ik kan maken. Daarbij houdt hij rekening met de uitkomst van zijn oppervlakkige monstering van mijn conditie.  Ik kies de rode wandeling op zijn aanraden en laat dat nu net de wandeling zijn die ik er thuis ook al uitgepikt had.

Het is raar weer vandaag. Het waait vrij hard en opklaringen en regen wisselen elkaar snel af. Als het regent is het ook gelijk een forse bui en als de zon schijnt wordt het ineens heel warm. De effecten op het landschap zijn dramatisch. Het ene moment bevind je je in een soort nevel en het andere moment schijnt de zon op de grazige weiden die dan iriserend groen kleuren.

De wandeling

Het gebied waar ik wil lopen is een berg vanwaar diverse watervallen naar beneden komen. Het pad gaat aanvankelijk door een weiland maar gaat later over in steile bergpaadjes die voor een gedeelte lastig te bewandelen zijn. Maar ik word beloond met fantastische uitzichten. Het is een heel afwisselende wandeling met weidegebied, rotsachtig bergen, watervallen, woeste rivieren en bos. Helaas moet ik constateren dat ik door de heup niet meer vrolijk van de ene kei naar de andere spring maar dat de pijn me af en toe dwingt om het rustiger aan te doen.

Regen en zon wisselen elkaar af tijdens de wandeling. Ik heb weliswaar een goed waterdicht regenjack maar slechts een gewone broek. Dus al gelijk aan het begin van de wandeling ben ik doornat van de felle buien die gepaard gaan met veel wind.

Na bijna 3 uur ben ik weer bij het startpunt. De beheerder vraagt hoe ik de wandeling vond en mijn antwoord laat zich natuurlijk raden. Hij glundert er bij alsof hij persoonlijk dit landschap gecreëerd heeft. Dan moet ik weer over het smalle pad terugrijden. De beheerder waarschuwt mij ook nog een keer dat ik niet op de wijkplaatsen van gras moet gaan staan. Hij heeft te veel bezoekers in het verleden er uit moeten wegtrekken. Hij blijkt de ideale gastheer te zijn voor dit werk. Iedere bezoeker, ook al zijn het er niet veel, wordt verwelkomd en krijgt uitleg.

De Ieren en hun weer

En dan zie je weer de vreemde relatie die de Ieren met de natuur hebben. Als ze aan het praten zijn en er barst weer eens een bui los, blijven ze gewoon in de regen staan om door te praten. Een enkeling waagt het om zijn capuchon op te zetten. Je kunt waarschijnlijk niet anders in Ierland waar zoveel regen valt en een normaal leven niet mogelijk zou zijn als je je laat verjagen door die regen.

Alvorens ik wegrijd eet ik eerst wat want ik ben behoorlijk uitgehongerd. De reis terug over het smalle pad gaat goed. Ik kom slechts een paar tegenliggers tegen en als je je er aan gewent om waar mogelijk ver vooruit te kijken of er al een tegenligger aankomt dan kun je bijtijds in zo een verharde uitwijkhaven gaan staan.

Kenmare

Weer op de route kom ik in het begin van de middag in Kenmare aan. Kenmare is een leuk en druk stadje dat bruist van het leven. Er zijn een paar drukke winkelstraten en het valt me op dat er vrijwel uitsluitend lokale winkels zijn en dat ik geen enkel filiaal van een winkelketen zie. Het zijn wel allemaal wat morsige winkeltjes waar niet veel zaken worden aangeboden die mijn belangstelling hebben.

Er is ook aan de rand van het kleine stadje een stone circle aanwezig maar van de foto’s hiervan in een van de reisgidsen ben ik niet onder de indruk dus ik sla deze stone circle maar over.

Ik rijd nu van route 5 weg naar route 6 (gedeeltelijk De Ring of Kerry) en ik kom dan door een aanvankelijk heel ruig landschap dat me erg aan Schotland doet denken. Indrukwekkend. Later wordt het landschap wat vriendelijker en ook tijdens deze rit fascineert mij het iriserende groen van de door de zon beschenen grasvelden. Dat groen zal altijd wel in mijn herinnering blijven als ik aan Ierland denk.

Staigue Stone Fort

Uiteindelijk kom ik bij het Staigue Stone Fort aan. Het ligt er mooi in de heuvels en ik besluit dan ook om hier mijn nacht door te brengen.

Het Staigue Stone Fort is vrijwel het enige in takte Stone Fort dat in Ierland is overgebleven. Het gaat om een fort dat aan het einde van de ijzertijd gebouwd werd door een belangrijke grondeigenaar. Het is een rond fort van bijna 30 meter doorsnee. De muren zijn ca. 6 meter hoog en die muren hebben een dikte van 4 meter. Daar kun je je dus mee verdedigen. Bij het bouwen van het fort is geen gebruik gemaakt van mortel of welk ander hechtingsmateriaal dan ook. De stenen zijn zodanig gestapeld dat ze zichzelf klem zetten. Het doet me terugdenken aan mijn reis door Sardinië een paar maanden geleden waar ik vele bolwerken van de Nurraghen bezocht heb.

Binnen het fort werden woningen gebouwd voor de landeigenaar en zijn personeel. Buiten het fort groef men een 8 meter brede en 2 meter diepe geul om de aanvallen op het fort vanaf de muren onmogelijk te maken.

Na 1 Euro te hebben betaald voor het gebruik van het recht van overpad ga ik in de camper de blog schrijven, koken en wat lezen en podcast beluisteren.

Wat ik beluister

De podcast over Leopold II heb ik gisterennacht afgerond. Het is een indrukwekkend verhaal en het is mij duidelijk geworden hoe de omstandigheden Leopold II er toe brachten om de verschrikkelijke dingen in Congo te laten plaatsvinden onder zijn verantwoordelijkheid. Dat is natuurlijk niet goed te praten, maar het zou niet juist zijn om alle schuld alleen bij Leopold II neer te leggen. Ook de Belgische regering had behoorlijk wat boter op het hoofd. Om nog maar te zwijgen over de opportunistische houding van de grote mogendheden, met name Duitsland en Frankrijk. En laten we vooral ook niet de hypocriete houding van de Rooms-katholieke Kerk vergeten.

Vanavond begin ik met een podcast over de Berlijnse muur. Ook deze is van de Vlaamse zender Klara en daarom zal deze podcast ook wel weer heel goed zijn.