Camperreis Ierland: Dag 34: van Bushmills naar Whitehead

The Giant’s Causeway

Vandaag rijd ik een groot stuk van de Giant’s Causeway en bezoek daarbij uiteraard The Giant’s Causeway zelf. Het is een bijzondere gelaagde structuur van basaltsteen. Het kostte enige moeite en ergernis om een toegangskaart te krijgen. Vervolgens rijd ik een paar kilometer door naar Carrick a Rede, een vissersplaats waar al sinds jaar en dag een touwbrug voor de vissers is gemaakt om hen toegang te geven tot de zalmvisgronden. Tenslotte rijd ik een stuk naar het zuiden omdat ik morgen in Dublin wil zijn. (103 km).

De basaltstenen pilaren

Vanaf mijn overnachtingsplek in Bushmills is het slechts 3,5 km rijden naar The Giant’s Causeway. Ik had me voorgenomen om laat in de ochtend te vertrekken omdat er daarvóór heel veel regen voorspeld werd. Maar het zit me mee en al rond 10.00 uur houdt het op met regenen en ik kan dus vertrekken.

The Giant’s Causeway is een wereldberoemde bijzondere basalt formatie die bestaat uit 4-, 5-, 6-, 7- of 8-zijdige pilaren die vele tientallen meters lang kunnen zijn. Het is zo uniek dat het door UNESCO is opgenomen in de werelderfgoedlijst.

Het ontstaan van de Giant’s Causeway

De pilaren zijn ontstaan uit een vulkaan die hier ooit was en gloeiend hete lava voortbracht. Daarna is de vulkaan ingestort in een soort kom en bleef er een grote hete massa over die wel tot 100 meter diepte reikte. Vervolgens is die hete lava aan de oppervlakte afgekoeld en kreeg het oppervlak die veelzijdige vormen. Daarna is ook de onderlaag door de jaren heen afgekoeld en kreeg de vorm mee die al aan de oppervlakte gemaakt was.

Het is me evenwel niet duidelijk geworden hoe die gelijkmatige veelvlakken zo gevormd zijn. Het had natuurlijk door uitdroging ook een zootje van tal van vormen kunnen zijn. Thuis maar eens nazoeken. (Ik heb het antwoord echter niet kunnen vinden).

Het is inderdaad een indrukwekkend gezicht. Als een soort orgelpijpen zijn de basaltpilaren in het landschap opgenomen en verbijsterend is de gelijkvormigheid van de pilaren van de top tot de basis. Af en toe krijg je de indruk dat je genept wordt en dat ze van beton gemaakt zijn.

Het overbodige Visitors Centre

Op vertoon van het entreebewijs krijg je een audio-guide mee waarmee je op verschillende plekken een goede uitleg krijgt.

Als ik na mijn rondwandelen en -klauteren terugkeer naar het visitors-centre wil ik daar de voor de hand liggende tentoonstelling bezoeken. Maar die is er niet. Slechts enkele panelen met schilders die tekeningen en schilderijen van de site gemaakt hebben. Voor kinderen is er een video te zien.

Voor de rest is de gigantische ruimte ingericht als souvenirshop. Met prijzen die ook gigantisch zijn: een simpel dun T-shirt: 25,– BP en volgens mij is de opdruk bij de eerste wasbeurt al verdwenen.

Voorts kom ik er later achter via een artikel in The Times dat de organisatie helemaal geen entree mag heffen om bij de basaltblokken te komen. Dus voor de betaalde 13,– BP heb ik voor 5,– BP een parkeerplaats gekregen en voor 8,– BP dus toegang tot een waardeloos visistors centre en, toegegeven, een goede audio-guide. Later lees ik ook enkele artikelen in The Times waaruit blijkt dat het beleid van de site en de uitvoering er van op zijn minst zeer te wensen over laat.

Parkeren

Voor degenen die er nog naar toe willen gaan (de site is echt de moeite waard): parkeer op de iets verder gelegen parkeerplaats voor 5,– BP (hopelijk kun je dan wel betalen; zie volgende paragraaf) en van daaruit gaat er een (gratis) te belopen pad naar de site.

Lees mijn volgende hoofdstuk (als je er zin in hebt) en je moet wel tot de conclusie komen dat dit een rampzalig slechte organisatie is (op een enkele doortastende medewerker na). Mijn handen jeuken om hier aan de slag te gaan. Het is mijn ervaring dat het weer op de rails krijgen van een niet goed lopende organisatie heel dankbaar werk is.

Bureaucratie; ambtenaar 1

Wat heel bijzonder was, was het aankoopproces van een toegangskaart. Ik lees dat het niet druk zal zijn dus ik neem aan dat ik ter plekke een kaartje kan kopen. Als ik aankom en naar de parkeerplaats rijd word ik tegengehouden want het betreft hier een parkeerplaats van een hotel. ‘U kunt beter naar díe parkeerplaats rijden enkele tientallen meters verderop.’

Daar wordt ik welkom geheten door een volgende parkeerwachter die vraagt of ik gereserveerd heb. Ik zeg nee en het antwoord daarop is: dan kunt u hier niet parkeren. Op de hele parkeerplaats van enkele honderden plekken stonden evenwel nog geen tien auto’s.

Bureaucratie; ambtenaar 2

Geen probleem als u 100 meter verder rijdt dan kunt u daar ook parkeren voor 5,– BP. Dus daarheen gereden. Ook daar weer vriendelijk welkom geheten door de parkeerwachter maar helaas, ik kan geen kaartje kopen want er is niemand om de kassa te bedienen. Maar niet getreurd u kunt via het ‘pay by telephone’ systeem betalen. Hoe gaat dat dan? Gewoon even een app downloaden, een account aanmaken en dan kun je betalen. Ik voel de bui al hangen.

De app installeren en een account aanmaken gaat goed maar het betalen lukt niet. De internetverbinding is zodanig slecht dat het te lang duurt voordat ik betalingsgegevens kan doorzenden zodat de transactie afgebroken wordt. Drie keer geprobeerd, drie keer mislukt. Wat nu? Oh zegt de aardige parkeerwachter gaat u maar weer terug naar de vorige parkeerplaats daar helpen ze u verder. Weer teruggereden.

Bureaucratie; ambtenaar 3

Mijn verhaal gedaan en dan komt er een nieuwe oplossing: Hier heeft u een QR code en die verwijst naar een website waar u de kaart alsnog kunt bestellen en dan kunt u hier wel parkeren. Maar dan moet u hier even voorlopig parkeren om niet in de weg te staan.

Bureaucratie; ambtenaar 4

Dat parkeren doe ik fout. Er zijn geen vakken getekend en als ik haaks op de stoep wil parkeren komt er een andere beheerder in paniek aanrennen. Ik moet parallel aan de stoep parkeren. Er staat verder geen enkele auto op dit terrein voor ca. 500 auto’s en ik hinder dus niemand met mijn haaks geparkeerde auto! Het begint aardig op Oost-Europese bureaucratie te lijken.

Bureaucratie; ambtenaar 5

Dan probeer ik een kaart te bestellen. Maar ook hier is het internet (slechts 20 meter van het bezoekerscentrum verwijderd) allerbelabberds en iedere keer als ik informatie wil invoeren wordt ik er weer uitgegooid omdat het te lang duurt. Ik meld me weer bij een parkeerwachter. Hoogst verbaasd: dat gebeurt nou nooit hier. Maar geen probleem. Als u naar het visitorscentrum gaat dan helpen ze u daar verder.

Bureaucratie; ambtenaar 6

Daar staat een meisje aan de deur die een kaart wil zien. Ik leg haar de situatie uit en dan zegt ze dat ik hier even het internet moet proberen. Ook dat lukt niet: slecht signaal. Wat nu? Ja dat weet ze ook niet. Is er dan misschien een mogelijkheid om hier aan een balie een kaartje te kopen? Nee dat is er niet. Ik ben inmiddels zo opgefokt dat ik zeg dat ik dan maar van het hele bezoek afzie. Dat vind ze een goed idee!

Bureaucratie; ambtenaar 7

Ik loop terug naar de parkeerplaats en de beambte daar vraagt of het gelukt is maar ziet aan mijn gezicht dat dat niet het geval is. Maar hij heeft een oplossing. Hij ziet zijn chef aankomen en die zal mij verder helpen. Zij heeft autoriteit. Het is een aardige jonge vrouw die nadat ze mijn verhaal gehoord heeft vloekt en zegt dat dat zo vaak gebeurt en er niets veranderd wordt om dit soort problemen op te lossen. Maar ze zal met me meelopen naar de ingang om het voor eens en altijd op te lossen.

Dus weer naar het visitorscentrum. Ze vraagt het meisje waarom ze mij niet verder geholpen heeft. Antwoord: ‘dat hoef ik toch niet te doen? Ik hoef alleen te controleren.’ Met een snauw zegt de chef dat ze de deur open moet maken om mij binnen te laten. Zij zal zelf de betaling in orde maken.

Bureaucratie; ambtenaar 8

Bij de kassa aangekomen vraagt ze aan de dienstdoende klerk of ze de kassacode kan krijgen om met mij af te rekenen. Dat weigert de man want ze heeft geen kassadienst en mag dus ook geen kassatransacties uitvoeren. Nu wordt het de chef te gortig en ze eist met nauwelijks verhulde ergernis: ‘De kassacode, NU!!! Ik neem de verantwoordelijkheid wel.’

Bleekjes geeft hij haar de code en binnen een minuut heb ik een kaartje. Ze excuseert zich voor alle toestanden en ik antwoord haar dat deze organisatie waarschijnlijk haar capaciteiten en doortastendheid hard nodig zal hebben. Ze zegt dat haar handelen niet altijd erg gewaardeerd wordt en knikt in de richting van de man achter de kassa.

Ik neem nu aan dat ik kan doorlopen maar dat blijkt niet het geval te zijn. Ik moet eerst terug naar de parkeerplaats omdat mijn auto daar op een voorlopige parkeerplek staat en ik moet hem verplaatsen naar een definitieve parkeerplek. Even denk ik dat ze me voor de gek houdt maar het is serieus. Ze wenst me lachend een prettige dag toe en verder een leven zonder bureaucratie. Arme vrouw!

Als ik mijn spullen inruim kan ik het niet nalaten een sneer te maken naar de kassabeheerder: ‘Ik dacht dat jullie de EU verlaten hadden om aan bureaucratie te ontkomen maar jullie zijn er hier veel beter in dan in Brussel.’ Dat steekt. Mokkend pruttelt hij een onverstaanbaar antwoord. ‘En dit soort onzinnige en klantonvriendelijke regels vindt u niet bureaucratisch?’ Hij loopt weg.

Bureaucratie; ambtenaar 9

Ik loop terug naar de parkeerplaats en beleefd gebarend word ik door weer een ander parkeerwachter naar de definitieve parkeerplaats gewezen.

Garrick-A-Rede

Na dit enerverend bezoek aan deze mooie site rijd ik verder op de Giant’s Causeway. Twintig kilometer verder stop ik bij Garrick-A-Rede. Dat is een vissersplaatsje. Vroeger viste men hier op zalm. Om bij ze zalmgronden te komen nabij de kust moest men van een soort schiereiland op een geïsoleerde rots in de zee kunnen komen.

Tussen het schiereiland en de rots hebben de vissers een touwbrug gebouwd om snel bij de zalmgronden te kunnen komen. Nu is hij niet meer in gebruik maar toeristen mogen er bij rustig weer op eigen risico over heen lopen. Maar vandaag staat er te veel wind. Dus met kijken houdt het op. De wandeling er naar toe is evenwel heel mooi en de touwbrug is op een spectaculaire wijze tussen de twee rotsen opgehangen.

Naar het zuiden

Ik rijd weer verder en stop verschillende keren om van de fraaie uitzichten te genieten. Daarna gaat de weg naar het zuiden afwisselend langs de kust en door het binnenland. Het binnenland verandert qua landschap.

Landbouwgronden worden afgewisseld met mooie kleine bosgebieden die al herfstig beginnen te kleuren.

Daarna kom ik langs een heel ander soort kust. Geen rotsen maar een zee die tot vlak bij de weg reikt. Uiteindelijk kom ik rond 17.00 uur in Whitehead aan waar ik een overnachtingsplek aan de haven vind.

Vogelfotografie of landschapsfotografie?

Als ik wat rondloop om wat foto’s te maken, houdt een kleine Renault halt naast mij met een oudere heer aan het stuur. Hij vraagt mij of ik soms vogels fotografeer. Ik ontken dat en hij antwoordt: ‘oh just landscape photography’ waarmee hij de soort gelijk als iets inferieurs bestempelt. Dan brandt hij los. Hij is zelf een fervent vogelaar en fotograaf. Ik bekijk zijn inderdaad spectaculaire foto’s en hij vertelt mij waar de beste fotospotplekken zijn. Hij vindt dat ik ook aan vogelfotografie moet gaan doen. Dat zal niet gauw gebeuren denk ik; eerst maar een beetje acceptabele landschapsfoto’s maken. Maar wat leuk dat een oudere man zo enthousiast kan vertellen over zijn hobby.