Camperreis Ierland: Dag 12: Van Gour naar Bunaw

Wandelen op Dursey Island

Vanochtend regent het hard. De app geeft aan dat het in de middag droog wordt. Daarom draai ik het programma voor vandaag om en ga ik in de morgen naar het Copper Mine Museum en zal ik in de middag op Dursey Island gaan wandelen. (58 km).

Copper Mine Museum

Ik rijd rond 9.00 uur weg en in een half uur ben ik in Allihies waar het Copper Mine Museum is gevestigd. Allihies is een leuk plaatsje dat er heel vrolijk uitziet met vrijwel alleen maar woningen in pastelkleuren. Ik loop er wat rond en maak er wat foto’s voordat ik het museum bezoek.

Dat museum is net als het museum over de Famine een grote verrassing. Het is gevestigd in een voormalige kerk en tegen de kerk is een nieuw café aangebouwd. Zeer smaakvol. Ik vraag wie de architect is en krijg als antwoord: ‘Er was geen architect. De initiatiefnemer van dit museum heeft zelf een paar schetsen gemaakt en een bouwkundig tekenaar heeft er de bouwtekeningen voor gemaakt. Een mooie combinatie van oud en nieuw.

De regio waar ik nu ben was vroeger een groot kopermijn gebied. De opbrengsten waren groot maar alle mijnen zijn door de dalende prijzen rond 1960 gesloten en natuurlijk in verval geraakt. Er staan nog vele ruïnes.

De tentoonstelling is klein maar heel erg goed. Ik ben er ongeveer 2 uur geweest. Er wordt kort ingegaan op de geschiedenis van de mijneigenaren en vervolgens wordt een overzicht gegeven van de ontwikkeling van de mijnbouw. Gingen in de bronstijd de mijnen niet verder dan 12 meter diep (dus eigenlijk groeves), rond 1900 kon men wel 300 meter diep gaan.

Er wordt een overzicht gegeven van welke technieken men gebruikte om het koper te winnen. Van mensenarbeid en paardenarbeid tot tenslotte de inzet van de stoommachine.

De arbeidsomstandigheden in de kopermijnen

Ook hier zal het niet verbazen dat ten tijde van de industriële revolutie de werkomstandigheden schrikbarend water. Niet dat er in de vele jaren veel doden zijn gevallen maar meer door de lange werkdagen, de werkomstandigheden en de lage lonen. Stuitende getuigenissen worden er op diverse panelen weergegeven. Arbeiders waren niet in loondienst bij de mijnen. Het werk werd in projecten opgedeeld en groepen arbeiders konden zich inschrijven voor deze projecten als ze een goede prijs vroegen. Vaak werden de arbeidersgroepen tegen elkaar uitgespeeld om de prijs te laten zakken. Zo werden de arbeiders een soort concurrenten van elkaar hetgeen de mijneigenaren natuurlijk goed uitkwam.

In het museum wordt ook aandacht besteed aan de stoomtechniek en de toepassingen die er uit voortvloeiden zoals een lift voor mensen om snel op de diverse etages van de mijn te komen zodat er meer tijd aan daadwerkelijke koperwinning besteed kon worden. Met een lift moet je niet denken aan onze huidige lift maar aan plankjes die via een stoommachine naar boven en naar beneden bewogen werden.

Omdat het niet druk was had de beheerder de tijd om mij uit te leggen hoe dit museum draaiende gehouden kan worden zonder subsidies van welke overheid dan ook.

Dursey Island

Vervolgens rijd ik nog een 15 km naar het westen om daar op het eind van het schiereiland de oversteek te maken naar Dursey Island waar ik een wandeling wil maken. Het is een mooie route langs de oceaan. Er is ook nog een stone circle te bekijken maar die is minder fraai dan de Drombeg Stone Circle die ik enkele dagen geleden bezocht. Dus een foto van afstand leek mij voldoende.

Het transport naar het eiland gaat niet via een ferry maar via een kabelbaan. Dat is al een avontuur op zich. De zeearm die geslecht moet worden is slechts 200 meter breed. De gondel gaat de hele dag heen en weer en je hoeft niet langer dan iets meer dan 20 minuten te wachten omdat de overtocht 10 minuten duurt.  Ik had hier al eens eerder over gehoord in een zesdelige documentaire van Tom Egberts over Ierland (het geboorteland van zijn moeder). Overigens: deze zes afleveringen zijn zeer de moeite waard om te bekijken; ze verduidelijken de complexe geschiedenis van Ierland en de volksaard van de Ieren.

Er mogen slechts 6 mensen mee en/of dieren van gelijk gewicht mee. Er worden geregeld schapen van het eiland naar het vaste land gebracht d.m.v. deze kabelbaan getuige het vele stro dat in de gondel te vinden is.

De gondel is een wat wrakkig huisje met twee banken en allerlei waarschuwingsborden. De gammele deur word dichtgeschoven en met een haakje afgesloten. Primitiever kan het niet. Maar alles functioneert.

Het leven op Dursey Island

Dursey eiland is een eiland met ruige kusten en de begroeiing bestaat eigenlijk alleen maar uit gras en brem. Er lopen heel veel schapen rond. Het eiland wordt nog bewoond door enkele mensen. Middelen van bestaan zijn uiteraard schapenteelt en visserij. Men heeft pogingen gedaan om meer aan landbouw te doen maar dat is jammerlijk mislukt. De grond is te arm. Het is duidelijk te zien dat het bestaan hier marginaal is en dat er hard gewerkt moet worden om het hoofd boven water te houden. Veel boeren wonen nu op het vaste land en komen alleen op het eiland om voor hun kudde te zorgen. Het toenemend toerisme helpt echter wel om extra inkomen te verwerven.

Ik loop ca. 8 km over de lage weg van het eiland. Ik waag me met mijn heup nog maar niet aan de hoge weg. Ook al is landschap eentonig, toch maakt het diepe indruk op me zeker in combinatie met de omringende oceaan.

 

Het vroegere leven op Dursey Island

Als ik na 2,5 uur me weer meld bij, wat ze hier noemen, de cable car, staat er ook een echtpaar te wachten voor de tocht naar het vasteland. De vrouw vertelt me dat haar moeder nog op Dursey eiland woont en dat ze vandaag op bezoek zijn gegaan voor de ‘Sunday-roast’. Ze vertelt ook dat in haar tijd het eiland slechts één keer per zes weken door een boot werd aangedaan.

Er was op het eiland slechts één basisschool. Voor vervolgonderwijs moesten de kinderen van rond de 12 jaar al naar het vasteland gaan. Ze kwamen meestal alleen voor de zomer terug op het eiland. Door het schooljaar heen verbleven ze in gastgezinnen. Dat klinkt toch wel heel wreed.

Weer terug op het vaste land wil ik nog een stuk van de volgende route rijden. Ik schiet niet voldoende op en ik zal overwegen of ik niet een route moet overslaan om voldoende tijd te hebben voor de noordelijke westkust.

 

Te smal te steil en één tegenligger te veel

Ik rijd weer naar Allihies van waaruit ik weer naar het oosten kan rijden via Eyeries. In Allihies moet ik buiten het dorp een wel heel smalle en steile weg nemen. Maar na 1 km is de weg geblokkeerd door een hek. Zal wel tegen het weglopen van schapen zijn. Dus hek  open, doorrijden en hek dicht. Maar voorbij een bocht zie ik dat de weg nog smaller en slechter worden. Dat kan nooit de doorgaande weg naar Eyeries zijn. En ook als het wel de doorgaande weg is dan vind ik het nog te veel risico om door te gaan. Men moet het noodlot niet tarten.

Dus uiteindelijk een stukje grond naast de weg gevonden waar ik in 20 keer op en neer rijden uiteindelijk kan keren. Weer terug. Hek open, hek dicht en als ik naar mijn camper terugloop hoop ik dat ik geen tegenligger zal tegenkomen. Maar op het moment dat ik achter het stuur plaatsnemen zie ik een blauwe auto als tegenligger aankomen over de smalle weg.

Toch nog een tegenligger

Uit de auto stapt een zeer gedistingeerde oudere man (zo iemand als ik hahaha) en ik zeg hem dat ik waarschijnlijk de verkeerde weg heb genomen. Met een zwaar accent zegt hij: ‘nee hoor dit is inderdaad de doorgaande weg maar voor jouw auto waarschijnlijk niet zo geschikt.’

Ik vraag hem of hij wellicht fransman is. En hij klaart helemaal op, of ik misschien frans spreek. Ik zeg slechts een heel klein beetje en de opklaring van zijn gezicht verdwijnt. Hij woont in Ierland en is illustrator van beroep en kan dus makkelijk vanuit Ierland zijn werk doen voor zijn Franse uitgever.

Maar ter zake: hoe gaan we dit varkentje wassen? Ik kan weer naar de plek achteruit rijden waar ik gekeerd ben en daar kunnen we elkaar net passeren. Zo gezegd zo gedaan. Ik  moet ongeveer 200 meter over dat smalle weggetje achteruitrijden. Uiteindelijk is het met zijn aanwijzingen gelukt om op centimeters afstand elkaar te passeren.

Ik vervolg mijn terugweg en ontsteek in woede als ik merk dat nog geen 20 meter voorbij de plek waar ik mijn tegenligger tegenkwam er een zeer ruime plek is om elkaar te passeren. Maar dan had de Fransman achteruit moeten rijden. Het is ook altijd wat met die Fransen.

Mooie overnachtingsplek aan de haven van Bunaw

Ik moet nu een omweg maken om weer op de route uit te komen en dat gaat zonder problemen. Daarna vind ik mijn overnachtingsplek aan de haven van Bunaw.

Ik kook niet want het is al laat en volsta met een salade en brood. Dan nog even snel mijn dagervaringen aan het beeldscherm toevertrouwen en naar bed.