Camperreis Spanje dag 44; van Medina Sidonia naar Jerez de la Frontera

Jerez de la Frontera

Vandaag op de 44^e dag van de Camperreis Spanje reis ik in een klein uur naar Jerez de la Frontera. De hele dag verblijf ik in die sfeervolle stad waar ik terecht kom in een Flamenco-café, de Tio Pepe bodega, de stad doorkruis en tenslotte de grote processie van Goede Vrijdag tijdens de Semana Santa meemaak. Een overladen programma maar ik had er geen minuut van willen missen.

Ik word vanochtend wakker van de regen. Maar als ik de weer-app raadpleeg zie ik dat het spoedig zal opklaren en als de zon doorbreekt rond 09.00 uur ga ik op weg naar Jerez de la Frontera. In de gidsen heb ik gelezen dat het niet zo een bijzondere stad is (niet veel bezienswaardigheden) afgezien van het feit dat de stad het centrum is van de productie van sherry wijnen.

Voordat ik naar Jerez rijd moet ik nog even het gebak afleveren bij de mensen die mij gisteren zo goed en geduldig hebben geholpen bij het moeizaam keren van de auto op een steile helling. Als ik voor het hek van hun huis sta komt de man die me gisteren geholpen heeft naar buiten met een verbaasd gezicht. Ik zeg hem in mijn beste Spaans dat ik hem kom bedanken voor de hulp van gisteren. Dan komt er een grote lach op zijn gezicht en zegt hij dat dat niet had gehoeven maar hij neemt het in dankbaarheid aan en bedankt me met een omhelzing.

Ik wil weg gaan maar dat gaat niet zo maar. Ik moet even binnen komen om naar de verbouwing te kijken waar hij mee bezig is. Hij is werkelijk een krot aan het opknappen en het doet me erg terugdenken aan de tijd toen ik mijn huis, dat door vrienden en familie eveneens als een krot werd bestempeld, aan het verbouwen was. Ik probeer dat duidelijk te maken, wat maar half lukt, en wens hem en zijn zonen veel succes verder met de verbouwing.

Jerez de la Frontera

Dan rijd ik in nog geen uur naar Jerez de la Frontera. Ik heb gelezen dat de stad met de auto vrijwel niet te bereiken is. Op de luchtfoto van de stad zie ik dan ook geen enkele plek waar ik mogelijk zou kunnen parkeren. Ik kies dan voor deze keer dan maar voor een camperplaats. Dat zijn nou niet bepaald de plekken waar je veel levensvreugde aan kunt ontlenen, maar deze plaats blijkt voor mij een uitzondering te zijn en dat komt voornamelijk door de bijzonder vriendelijke beheerders van deze plaats.

Ik word ontvangen met een glas goede sherry en krijg vervolgens uitleg over de faciliteiten. De plaats beschikt zelfs over een wasmachine en droger en die had ik hard nodig. Vervolgens legt de eigenares me met behulp van Google Translate uit wat er te doen is in Jerez. Het is een waar reisbureau. Ik prijs de zegeningen van Google Translate. Ze bevestigt dat met een hemelse blik om vervolgens de telefoon tegen haar gemoed aan te drukken.

Ik besluit gelijk te vertrekken naar de binnenstad. De bus stopt voor de deur en ik ben er binnen een kwartier. Ik loop eerst wat door de stad heen. Het is er helemaal niet extreem druk op deze vrije Goede Vrijdag. Maar er flaneren wel al wat Spanjaarden door de straten, waarschijnlijk in afwachting van de processies later op de dag.

 

Tabanco El Pasaje

In een smalle straat kom ik langs een café (Tabanco El Pasaje) waar flamencomuziek uit naar buiten komt. Ik ga er naar binnen en het is er mudvol. Maar ook hier weer vrijwel geen toeristen. Het is een L-vormig heel klein café en uiteraard is daardoor het podium waar de flamenco uitgevoerd wordt nog kleiner. Ik schat niet groter dan 4 bij 2 meter. De ruimte is zo klein dat men in de hoek van de L-vorm een grote spiegel  heeft gehangen waardoor je in het hele café zicht hebt op het podium. De muziek en dans worden uitgevoerd door een gitarist, zanger/klapper en een danseres. Ik was nooit zo erg enthousiast over de flamencomuziek maar ik moet toegeven dat in deze atmosfeer de livemuziek me niet onberoerd laat.

Er zitten kennelijk kenners in de zaal want er wordt op voor mij soms onverklaarbare momenten  open doekje gegeven aan het einde van een opwindende passage. Op de meer verstilde momenten wordt er instemmend gemurmeld en er wordt goedkeurend naar elkaar geknikt. Ik blijf er ongeveer drie kwartier en als het pauze is vertrek ik. Buiten staan ook de danseres en de gitarist. De danseres spreekt een beetje Engels. Ik zeg haar dat ik erg genoten heb van hun muziek en dans. Ze is er een beetje verlegen mee. Ze vertelt me dat ze het flamenco dansen aanvankelijk van haar oudere zus heeft geleerd en dat ze later naar een officiële flamencoschool is geweest.

Als ik haar vraag of ik een foto mag maken vindt ze dat vanzelfsprekend en trekt haar jas uit en neemt gelijk de pose aan die je mag verwachten. Dat doe ik ook bij de gitarist. Het is nou niet bepaald een man met veel charisma buiten het podium. Maar als ik vraag of ik ook een foto van hem mag maken dan springt hij gelijk in de trotse Spaanse houding. Stram, zonder zijn gebruikelijke vriendelijke lach, hand in de zij, kin omhoog en trots. Tja Spanjaarden. Als ik weg ga zegt de danseres dat ze graag eens een keer een voorstelling in Nederland wil geven. Helaas run ik daar geen flamencocafé anders had ik haar gelijk geboekt.

Daarna loop ik verder door de stad. Jerez is inderdaad geen heel mooie stad, een beetje ongelikt, niet veel bijzondere monumenten, maar wat een sfeer!!! De stad is inmiddels tot leven gekomen. Veel mensen lopen door de binnenstad. Het lijkt wel of iedere straat gemaakt is om op een plein uit te komen. En wat is een plein in Spanje zonder terrassen. Vrijwel alle terrassen zitten vol.

Bodega Tio Pepe

Dan loop ik naar de bodega’s van Tio Pepe. Die bevinden zich op een heel groot terrein in de binnenstad van Jerez. Ik ben benieuwd in hoeverre de productie van sherry afwijkt van die van ‘gewone’ wijn. Als ik binnen ben vrees ik het ergste want we dreigen rondgereden te worden in een heus treintje zoals je die vaak in toeristische steden ziet rondrijden. We worden ontvangen door een uitstekend Engels sprekende rondleidster.

We krijgen eerst een video te zien waarin het productieproces verklaard wordt en ik dus gelijk mijn vraag beantwoord krijg. Het grote verschil is dat de sherry als het ware in lagen opgebouwd wordt. Ieder jaar wordt een gedeelte van de gerijpte sherry gebotteld en het loze afgetapte gedeelte wordt aangevuld met een sherry van een vorig jaar. Zo wordt de sherry in ten minste 4 lagen opgebouwd.

De bodega’s verschillen in bouw aanzienlijk. Een serie bodega’s is zelfs ontworpen door Eiffel en dat is te zien aan de ijzeren constructie waarmee ze vervaardigd zijn. Tijdens het bezoek aan een hal waar vaten opgeslagen zijn die gesigneerd zijn door bekende bezoekers, wijst de gids mij er tot mijn verbazing in het Nederlands op dat de Nederlanders nog slecht vertegenwoordigd zijn en zelfs dat niet eens direct. Er is een vat getekend door Jorge de Bourbon Parma. De gids blijkt oorspronkelijk een streekgenoot te zijn. Ze komt uit Kerkrade en heeft zes jaar geleden met haar man een baan gekregen bij Tio Pepe. Ze zou niet meer terug willen, wat ik me overigens in het geval van Kerkrade goed kan voorstellen.

Na afloop is er nog ruim gelegenheid om sherry te proeven (en te kopen uiteraard) met begeleiding van tapas. Ik raak in gesprek met een jong stel uit Australië. Ze proberen iedere paar jaar een reis door Europa te maken en moeten daar onbetaald verlof voor opnemen. Dit jaar is Spanje, Italië en Griekenland aan de beurt. Ik vertel ze over mijn ervaringen in Italië en Griekenland. Het stel wil de eilanden bezoeken maar ik dring er bij hen op aan op basis van mijn ervaringen om de eilanden zo mogelijk in te ruilen voor de Poleponesos. Ik schijn dat zo enthousiast te doen dat ik geloof dat ze serieus overwegen om toch ook het vaste land te bezoeken.

Al met al was het een heel goede rondleiding. Goede informatie en een heel levendige presentatie. En dat treintje was toch wel handig want het landgoed is wel heel erg groot.

Semana Santa Jerez de la Frontera

Als ik weer buiten het sherry domein sta dan hoor ik in de verte al dat de processie van Goede Vrijdag begonnen is. Ik vind een mooie plek op een pleintje. Deze processie is aanzienlijk groter dan die van de vorige keer. Maar ook hier gaat alles heel gemoedelijk. Er wordt regelmatig stilgehouden en er wordt onderling veel gesproken en gelachen ook met het publiek. Zelfs van de lichtste vorm van religiositeit is nauwelijks sprake. Langs de route zit men op de terrasjes vrolijk te pimpelen en te eten.

Ook hier worden de zware baren weer rondgedragen door vele mannen. Een enkele baar is met een doek overdekt en de dragers zitten onder de baar en achter dat doek. Dat vereist natuurlijk een goede navigatie die verzorgd wordt door een man die niet zachtmoedig zijn commando’s brult hetgeen tot enige weerstand vanonder de baar leidt met termen die je niet direct associeert met Goede Vrijdag.

Het valt me op dat er ook heel veel kinderen meelopen in de processie en dat achter de processie het volk ook mee loopt.

Het blijkt dat er meerdere processies tegelijkertijd door de stad lopen en die gedeeltelijk ook dezelfde route volgen. Dat vereist dus een goede logistiek en dat lijkt allemaal te lukken.

Elders in de stad zie ik langs de straat een aaneenschakeling van kleine podia staan. Ze kunnen als een soort skybox gehuurd worden door de welgestelden van de stad. Maar als ik de gezichten van de bezoekers van de skyboxes bekijk en die vergelijk met die van het ‘gewone’ volk dan moet ik toch constateren dat het ‘gewone’ volk aanzienlijk meer genoegen beleeft aan de processie dan de upper-class. Tja ze hebben natuurlijk grote zorgen te torsen over het in stand houden van hun positie en kapitaal.

Het is inmiddels 20.30 uur geworden. Ik ben bekaf en ik probeer de bus terug te nemen. Maar op het plein waar de bus moet aankomen sjouwt net het begin van een nieuwe processie over het plein heen. Dat gaat dus lang duren. Ik vraag aan iemand die gelukkig enig Engels spreekt wat er aan alternatieven is voor vervoer. Hij maakt mij duidelijk dat de bussen omgeleid zijn en dat ik elders de bus moet nemen. Dat lukt en binnen een kwartier ben ik weer terug bij de camper.

Daar wordt ik met een grote glimlach moederlijk door de eigenares gemaand dat ik nu toch echt de was moet gaan doen en dat doe ik dus maar. Daarnaast kook ik en schrijf ik deze bijdrage aan mijn blog over deze bijzondere dag. Bovendien relatief goed nieuws uit de ziekenboeg. Een van mijn kennissen die geen prettige diagnose ontvangen heeft een paar weken geleden blijkt nu binnen de grenzen van die diagnose er nog redelijk goed voor te staan. Zo kan pijnlijk nieuws toch weer wat positiever geïnterpreteerd worden.

Als ik terugblik op de dag van vandaag moet ik, evenals bij Malaga, constateren dat Jerez weliswaar niet heel enthousiast in de reisgidsen besproken wordt maar dat dat bij mij bijna een aanbeveling is. Want net als Malaga is Jerez een heel sfeervolle, levendige en levenslustige stad en dat vind ik eigenlijk belangrijker dan dat er vele toeristische monumenten zijn te vinden (ook al weet ik die ook uiteraard te waarderen).

Het is jammer dat ik nu niet in staat ben om de video’s toe te voegen over het flamencocafé en de processie. Die houden jullie dus nog tegoed eind mei. Bovendien heb ik vandaag nauwelijks een goede selectie van de foto’s kunnen maken. Het waren er te veel. Dus je moet je vandaag tevreden stellen met een heel grove selectie.