Verkoeling op komst

Ik rijd vandaag naar het oosten om het plaatsje Storuman, het stuwcomplex van Kattisavan en Lycksele te bezoeken. Maar een heftig onweer zorgt er voor dat dat niet haalbaar is (167/7.044 km).

Storuman

Ik rijd eerst naar het begin van de nieuwe route. Die begint in het stadje Storuman. Er is niet veel bijzonders te zien in dit overigens vriendelijke plaatsje, maar ik heb een apotheker nodig en een opticien. Beide zijn gevestigd in dat stadje.

De apotheek is piep- en piepklein. Het pand kan nauwelijks ruimte bieden aan de twee medewerkers die er aanwezig zijn. Ik leg mijn probleem uit en vraag om talkpoeder. Dat hebben ze maar de vriendelijke verkoopster vraagt of er niet meer aan de hand is en of er niet andere hulpmiddelen ingezet moeten worden met de waarschuwing dat een medisch probleem nooit onderschat moet worden.

Ik kan de door haar voorgestelde alternatieven met redenen afwijzen. Dan vraagt ze of ik nog voldoende andere middelen in huis heb. Paracetamol? Nee dank u. Ibuprofen? Nee dat heb ik nog. Iets tegen maagproblemen op reis? Nee heb ik ook in de reisapotheek. Moet er verder nog iets aangevuld worden in de reisapotheek. Neeeeee ik heb alles al! Aardig bedoeld maar als ik op alles ja gezegd had was waarschijnlijk de hele winkelvoorraad uitverkocht in deze kleine en vriendelijke apotheek.

Dan de opticien. Die zit tegenover de apotheek. Helaas de opticien is op vakantie. Tja daar heeft die vrouw/man ook recht op. Dan nog maar een paar dagen voort met een zonnebril met één oor .Of hoe heet zo een onderdeel eigenlijk?

De stuwdam van Kattisavan

De volgende stop is bij het indrukwekkende stuwcomplex bij Kattisavan. Net als een paar dagen geleden is hier een heel lang gerekt meer in tweeën geknipt om energie op te wekken.

Het is een vrij lange stuwdam die over de volle breedte van het meer open- en dichtgezet kan worden. Nu is er slechts één sluisdeur enigszins geopend om ongetwijfeld veel energie op te wekken met de angstwekkende kracht van het water.

Het is inmiddels rond het middaguur dus we lunchen aan de rand van het meer.

En dan eindelijk een verkoelend onweer!

Ik wil nog een paar kilometer doorrijden naar Lycksele om daar de vroegere Sami-markt (tegenwoordig openluchtmuseum) te bezoeken. Maar ik zie in de verte de beloofde donkere wolken naderbij komen. Bovendien hoor ik in de achtergrond het gedonder van onweer.

Dat lijkt me geen goede omstandigheid om met Luna in een auto te reizen. Ik weet niet zo goed of ze de afgelopen zomers onweer meegemaakt heeft en hoe ze daar op reageerde. Ik heb er in ieder geval geen zin in om met een hyper-hondje in de camper te moeten rijden.

Dus ik besluit al vroeg om een overnachtingsplek te zoeken in dit gebied dat rijk aan meren is. Het onweer zet niet echt door dus kunnen Luna en ik nog een flink stuk lopen over de eindeloos onverharde maar goed begaanbare wegen langs meren door een bosgebied.

We zijn precies op tijd terug want net als we willen instappen barst het onweer los met veel geflits en veel gedonder. En Luna? Ze gaat lekker liggen. Doet nog één oog even open om er zeker van te zijn dat ik er ben en valt, niet gestoord door geluid en licht, in een diepe slaap.

Tijd genoeg om iets langer dan normaal te koken met de laatste fles wijn die ik uit de eigen kelder had meegenomen. Tijd zat om deze korte blog te schrijven.

Een ’tussendag’

Vandaag maar een heel korte blog. Door de wijziging in het routeschema van enkele dagen geleden sluiten de routes niet meer zo goed op elkaar aan en moet ik dus een sprong van de ene route naar de andere maken. Dit is zo een sprong: van Mo i.Rana naar Storuman (155/6.877 km).

Het is weliswaar een mooie route maar we zijn in Zweden en het is dus per definitie een eentonige route met veel jong bosgebied en heel veel meren.

Ik verlaat de overnachtingsplek nabij Mo i Rana relatief laat. Het was een mooie plek maar het stierf er van de vliegen en muggen en ondanks het aanbrengen van Deet had ik dit keer toch veel last van die zoemende pestdieren.

De hoge verwachtingen van het Samimuseum

Ik stop slechts een paar keer op de 125 km lange route omdat er eenvoudigweg niet veel bijzonders te bekijken is. Ik had mijn hoop gevestigd op het op de kaart groots aangekondigde Samimuseum in Tarnabyl. Maar de realiteit was anders: het oorspronkelijke museum was inmiddels verworden tot een souvenirwinkel en aan de andere kant van de weg was de collectie ondergebracht in een koffiehuis. Die collectie bleek te bestaan uit slechts enkele originele dingen en verder uit artisitieke interpretaties van kunst- en gebruiksvoorwerpen van de Sami door talentvolle (maar vaker weinig talentvolle) kunstenaars.

Dus dan maar doorrijden naar het einde van de route. Ik vind een mooie plek in een jong bos aan een heel goed begaanbare onverharde weg.

Voortdurende warmte

Ondanks het feit dat er een weersomslag (voor de zoveelste keer) was toegezegd, wordt het morgen toch weer 28 graden. Maar goed dat is in ieder geval 4 graden minder warm. Er zijn zelfs wolken te zien en het heeft twee spatjes geregend. We wachten het maar af.

Het laatste deel van de Kystriksveien

Vandaag het laatste deel van de mooie Kystriksveien afgelegd. Evenals gisteren val je op deze route van de ene verbazing in de andere over zo veel natuurschoon (175/6.722 km). 

De veerdiensten

Vandaag vallen er twee ferry-overtochten onder de te rijden route. Beide overtochten zijn gratis. Ik vermoed dat als de veerdienst een essentieel onderdeel van weg 17 is dat hij dan gratis is maar als er over de weg een redelijk alternatief is dat je dan voor de overtocht moet betalen.

De eerste oversteek is van Esoya naar Agskardet. Dat is slechts een overtocht van een half uurtje. De tweede overtocht is die van Jektvika naar Kilboghamn en die duurt meer dan een uur. Daar komt dan nog de wachttijd bij.

De voordelen van een goede opvoedingscursus

Op een van de boten varen nog  twee andere honden mee. Een hysterische cocker spaniel die tot ergernis van alle opvarenden constant aan het blaffen is, een teckel die wat angstig in een tas meevervoerd wordt en ten slotte Luna. Luna keurt de cocker spaniel geen blik waardig en snuffelt ter geruststelling aan de teckel die er rustiger van wordt.

Tegenover mij blijft Luna gewoon zichzelf. Als ik een foto wil maken laat ik haar lijn los en zeg ik ‘wacht’. Dat wekt bewondering bij de passagiers en als ik met fotograferen klaar ben dan zit ze nog precies op dezelfde plek. Een van de passagiers kijkt voortdurend heen en weer tussen Luna en de cocker spaniel en daar worden de eigenaren heel nerveus van want ze doen hun best om het beest onder controle te krijgen maar doen volgens mij volstrekt het verkeerde hetgeen het blaffen alleen maar aanmoedigt.

Weer 30C de komende dagen

Vandaag zou er een koelere periode moeten aanbreken volgens de weersvoorspelling van gisteren maar men heeft zich weer bedacht en de 30 graden temperatuur wordt vandaag en morgen weer bereikt. Daarna wellicht?

Noorwegen-Zweden

Op een van de veerdiensten spreek ik met een Noors stel en ik vraag ze of er veel verschil zit tussen Noren en Zweden. Dat wordt volmondig bevestigd. En het zijn niet de voor de hand liggende redenen die daarvoor zorgen. Vreemd genoeg speelt hier de tweede wereldoorlog nog steeds een rol.

Zweden is gedurende WOII neutraal gebleven en veel Noren hebben daar veel moeite mee. Ze vinden het eerder laf dan principieel. Als je ziet dat jouw buurlanden aangevallen worden door een misdadig regime, dan past het niet om je afzijdig te houden dan moet je kiezen. Sterker nog er zijn vele verhalen die rondgang doen over de weinig eervolle houding van Zweden: grenzen proberen dicht te houden en vluchtelingen vanuit Noorwegen (o.a. krijgsgevangenen) terugsturen naar Noorwegen.

Het blijkt ook dat de Noren een veel hechtere verwantschap voelen met de Denen dan met de Zweden. Die Scandinavische eenheid is dus niet zo vanzelfsprekend. De man vertelt mij dat hij bij geschiedenis en aardrijkskunde meer geleerd heeft over Denemarken, Great Britain en zelfs de Benelux dan over Zweden.

Het is natuurlijk de mening van slechts twee mensen en ik weet niet hoe representatief die mening is maar ik was er wel door verrast.

Toch weer dat milieuprobleem

Tussen de veerdiensten door verandert langs de weg het landschap voortdurend. Je komt om iedere grote bocht weer een nieuw landschap tegen. Ik ben er zo door gefascineerd dat ik helemaal vergeet om foto’s te maken. Iets wat me eigenlijk nooit gebeurt.

Wat me wel opvalt als verschil met 10 jaar geleden is, zoals ik gisteren al schreef, dat als je goed kijkt je de aantasting van het milieu wel heel vaak tegenkomt: gletsjers die verdwenen zijn kale gletsjerbedden. Een ontluisterend gezicht.

Het einde van de Kystrisveien

Aan het einde van de Kystriksveien kom ik in Mo i Rana aan. Dat is een wat grotere plaats in Noorwegen en ligt bijna aan de grens. Het is net op tijd dat ik daar aankom want de kastjes en zeker de koelkast is volledig leeg. Zelfs geen eten meer voor vanavond. Dus flink ingekocht en omdat ik geen zin in koken heb koop ik per uitzondering dan maar een kant en klaar maaltijd van de Coop die achteraf uitzonderlijk goed blijkt te zijn.

Ik rijd Mo i Rana uit en binnen een half uur ben je weer volledig door de natuur omgeven. Voor Amsterdammers: alsof er in Amstelveen gelijk een groot en beschermd natuurpark begint.

Mijn overnachtingsplek vind ik op een groot terrein met uitzicht op bergen die nog een beetje besneeuwd zijn. Op dat grote terrein ben ik de enige die er staat. Dat zal ik toch wel weer erg missen als ik weer in Nederland terug ben.

Wat ik lees

Het lijkt of ik geen boek meer aanraak. Maar dat is niet waar. De laatste twee dagen heb ik van Anjet Daanje De Mei-jaren gelezen. Precies, de auteur waarover ik een paar weken geleden al schreef.

Weer zo een fantastisch boek maar nu van geringere omvang. Slechts 77 pagina’s dus eigenlijk een novelle. Ik kan niet te veel over de inhoud vertellen omdat ik daarmee de kern van het verhaal al verraad.

Het gaat over twee samenwonende schilders waarvan in het begin blijkt dat een van hen aan het dementeren is. Maar het is nog niet duidelijk wie. Het wordt echter steeds helderder.

Het is ontzettend knap hoe Daanje de geest van het slachtoffer beschrijft door een op zich volstrekt samenhangend verhaal helaas buiten de realiteit. Het is beklemmend om te lezen hoe die persoon zich aan het verliezen is in zichzelf. Aan te raden om te lezen. En als je het leest en je vindt het niets dan is er geen man over boord want de novelle telt slechts zevenenzeventig bladzijden en dat kan nooit veel tijd in beslag nemen.

Over de Kystriksveien

Vandaag in de richting gereden van Kystriksveien die ik vandaag wil rijden. Ik kom eerst langs de bekende tijdewisseling van Saltstraumen. Daarna rijd ik deze prachtige route door tot aan Esoya waar ik een overnachtingsplek vind nabij een kerk. Zoals gezegd het is een prachtige route maar helaas eindigt hij in mineur (176/6.547 km).

Nut en noodzaak van huid bedekkende kleding en Deet

Vanochtend vroeg opgestaan en eerst een wandeling met Luna door het natuurpark gemaakt waar ik gisteren mijn overnachtingsplek vond. Als ik terugkom van de wandeling arriveert er net een jong stel dat een hike wil maken naar een plek die ik niet ken. Als ze uit de auto stappen worden ze al gelijk belaagd door vliegen en muggen (waar ik overigens veel minder last van heb).

Ze hebben t-shirts aan met korte mouwen en korte broeken. Ik zeg ze dat ik vrees dat die wandeling geen groot succes zal worden als ze niet eerst andere kleding aantrekken die de huid bedekt. Bovendien raad ik ze aan om bij zo een dagtocht toch een middel als Deet te gebruiken. Dat helpt echt. De jongen denkt dat dat niet nodig is maar het meisje heeft er wel oren naar.

Ik bied ze aan om mijn Deet te gebruiken en dat dat waarschijnlijk voldoende zal zijn voor de tijdsduur van de hike, Het meisje gaat er graag op in en wil alsnog huid bedekkende kleding aantrekken en wil graag mijn aanbod aannemen om Deet te gebruiken.

De jongen denkt dat het niet nodig is. Zodra het meisje omgekleed is en Deet gesmeerd heeft merkt ze gelijk het verschil. Weinig last van muggen en vliegen en de jongen staat nog steeds wild om zich heen te slaan. Dat overtuigt hem ook en ook hij wisselt van kleding en leent mijn Deet. Beiden gelukkig op pad. Vreemd dat ik toch veeeel minder last heb van vliegen en muggen. Ik trek geen ongedierte aan, laten we het daarop houden.

De Kystriksveien

Daarna de gebruikelijke schoonmaakwerkzaamheden gedaan om vervolgens te vertrekken naar Saltstraumen dat voor mij het begin vormt van de te volgen toeristische route Kystriksveien. Ik heb 10 jaar geleden al gedeeltes van deze route gevolgd en was er zo van onder de indruk dat ik hem dit jaar helemaal wil rijden. Dat betekent dat ik gedeelten al gevolgd heb maar dat er nog meer gedeelten zijn die ik nog niet gereden heb.

Het is opvallend hoe het landschap van deze route afwijkt van het landschap van Zweden. Er is zo veel meer afwisseling van landschap dat het je na een dag duizelt: kust, zee, vlak land, middelgebergte, hooggebergte. Sneeuwgebieden en gletsjers enz. Ik denk dat dit, voor zover ik het beoordelen kan, een van de mooiste landschappelijke routes is die je in Europa kunt vinden.

Saltstraumen

Mijn eerste stop betreft de Saltstraumen. Het is een wild stromend water dat om de twaalf uur van richting verandert.

Eerst stroomt het zeewater het land in en twaalf uur later stroomt het binnenlandse water weer naar zee terug en dat gaat met veel stromingsgeweld gepaard, met name op het tijdstip dat de getijden wisselen. Ook dit keer maakt de kracht van het water weer veel indruk op mij.

Een ‘lotgenoot’

Daarna vervolg ik de Kystriksveien. Ik stop vele keren om het immer wisselende landschap te fotograferen. Ik stop al vroeg om te lunchen. Ik vind een mooie houten tafel aan het water en begin mijn en Luna’s eten klaar te maken.

Dan stopt er een man met een hond naast mijn tafel en vraagt of is soms ook alleen reis. Ik bevestig dat en neem aan dat hij ook alleen reist. We praten over de grote voordelen maar ook over de enkele nadelen die aan het alleen reizen verbonden zijn. We hebben veel overeenstemming in onze ervaringen in dezen.

Hij heeft 40 jaar in de houtindustrie gewerkt maar op 54-jarige leeftijd ging het niet meer. Zijn armen wilden door het vele sjouwen niet meer meedoen. Daarna is hij afgekeurd en heeft hij na een scheiding het roer omgegooid. Wat wil ik nu vanaf mijn 54^e jaar nog met het leven doen. Voorop stond dat het leven niet meer alleen uit werken kon bestaan. En dat heeft hij in het verleden veel gedaan. Altijd bereid om een extra dienst te draaien om meer te verdienen.

Hij heeft het roer radicaal omgedraaid: Zijn huis verkocht, zijn auto’s er uit, alle onnodige luxe verbannen maar wel geïnvesteerd in een kleine maar goede camper. Daarna op reis gegaan. Voornamelijk door Noorwegen.

Hij was verbaasd dat Noorwegen zo mooi was en dat hij er eigenlijk nog veel te weinig van gezien had. Nu beseft hij wat hij vroeger allemaal gemist heeft. Dat wil hij nu omkeren: reizen en mensen ontmoeten om zijn vastgeroeste ideeën aan het wankelen te brengen. Mooi om zo een overtuigend verhaal te horen.

Tijdens zijn verhaal hebben beide honden zo veel met elkaar gespeeld dat ze aan het einde van het gesprek uitgeput neervallen en samen bijna een liter water hebben opgedronken.

Wat een verademing om iemand te spreken die zijn leven zo intensief durft om te gooien en er zo van overtuigd is dat het een goede keuze is geweest. Ik herken vele elementen uit zijn verhaal ook al heb ik het roer niet zo drastisch omgegooid maar wel duidelijk voor mijzelf gekozen binnen de grenzen die mogelijk waren.

De Svartisen gletsjer

Ik rijd weer verder en de route wordt maar mooier en mooier. Iedere bocht in de weg levert weer een nieuw uitzicht op. Wat een verschil met Zweden!

Het laatste gedeelte van deze route voor vandaag gaat door een bergachtig gebied nadat ik eerst door een 7 km lange tunnel ben gereden. Maar dat eindigt dan wel met een deceptie.

Tien jaar geleden ben ik ooit naar het begin, of liever het einde, van de Svartisen-gletcher gelopen. Dat was aan de andere kant van het water waar ik nu sta. De Svartisen gletsjer is de grootste gletsjer van Zweden. Het was toen indrukwekkend om te zien hoe dik het einde van de gletsjer was die vrijwel gelijk in het water oploste. Het heeft destijds een diepe, diepe indruk op mij gemaakt ondanks de vele ervaringen in de Alpen.

Maar wat schrok ik vandaag! Ik kan het niet precies meten omdat ik op grote afstand sta maar ik schat in dat de breedte van de gletsjer met meters, wellicht wel tientallen meters smaller is geworden en daardoor in een gletsjerbed ligt van grijs gesteente.

Bovendien eindigt de gletsjer niet meer vlak bij het water maar tientallen meters daarvoor al. Nog nooit, afgezien van mensen, heb ik zo iets ontluisterends gezien. Ik krijg er een brok van in de keel en kan nauwelijks geloven dat in 10 jaar tijd zo een kolossaal verschijnsel verworden is tot een kwijnend geheel.

Ik spreek een Noorse die ziet dat ik aangeslagen ben en vertelt ook nog eens dat de achteruitgang met name de laatste 5 jaar gestalte heeft gekregen.

Het beeld dat de medewerkster van het Icehotel schetste een paar dagen geleden komt nu in alle hevigheid ook bij mij naar binnen omdat ik 10 jaar geleden de gletsjer in volle glorie kon bekijken. Zorgelijk en verdrietig is wel het minste dat bij mij naar boven komt.

Esoya

Ik rijd nog een paar kilometer door naar Esoya om daar het veer te nemen. Maar het is warm en er staat nog een hele file die overgezet moet worden.

Daar heb ik nu even geen zin in en in de buurt van Esoya vind ik een mooie overnachtingsplek vlak bij een kerkje met uitzicht op zee dat evenwel een beetje geboycot wordt door een grote elektriciteitspaal.

Maar ik ben moe en teleurgesteld en wil eigenlijk alleen maar een beetje voor mij uit zitten miepen.

Een afwisselende route naar het zuiden

Na een controle van de remmen rijd ik verder naar het zuiden over de wonderschone route E6. Er is zo veel te zien dat ik meerdere keren stop om te pauzeren en rond te kijken. In de buurt van Fauske vind ik een mooie overnachtingsplek (225/6.371 km).

Remmen goedgekeurd

Ik ben relatief vroeg wakker en opgestaan. Het wordt weer een warme dag. De hittegolf wordt nu uitgebreid tot en met donderdag. Daarna zal de temperatuur dalen tot 18C. Eerst zien (voelen) dan geloven.

Rond 9.00 uur rijd ik naar de plaatselijk garage in Ballangen om mijn remmen te laten nakijken. De monteur luistert naar mijn verhaal en zegt dat hij 99 procent zeker is dat de klauw-greep van de handrem de werkelijke oorzaak is van het weigeren van de voetrem. Maar voor mijn gemoedsrust wil hij het percentage opschroeven naar 9,999 door het hele remsysteem even na te kijken. Conclusie: alles werkt prima het moet dus wel de handrem geweest zijn, zeker omdat je nu geen enkele last meer hebt. Ik wil afrekenen maar daar wil hij niet van horen: service van de zaak en uw gemoedsrust werkt als een beloning voor mij. Ik had nog een pak stroopwafels en die wilde hij wel aanvaarden.

Het belang van de E6

Dan volg ik de E6 naar het zuiden. Dat is eigenlijk de enige doorgaande route van zuid naar noord en omgekeerd. Toch maar een tweebaansweg. Aanvankelijk is dat ruim voldoende voor het weinige verkeer maar naarmate ik meer naar het zuiden kom wordt het drukker. Ik weet niet zo zeker of een tweebaansweg over een aantal jaren nog wel volstaat.

Willekeurig ga ik toch al een vergelijking tussen Zweden en Noorwegen maken ook al is dat wat absurd op zo een korte tijd. Maar de voorlopige conclusie is toch dat het landschap van Noorwegen veel afwisselender is dan in Zweden. Wellicht kom dat door de nabijheid van de kust en het hooggebergte. Maar Zweden volgt Noorwegen op afstand.

Veerdiensten

Zo vlak bij de kust bestaan de wegverbindingen tussen de eilanden niet alleen uit bruggen. Er zijn nog vele (efficiënte) pontverbindingen die het mogelijk maken om van eiland naar eiland te hoppen. Tussen Skarberget en Bognes moet ik zo een veer nemen omdat hij deel uit maakt van de E6. Mooie afwisseling.

Husmabennplassen Kievik en het veranderende lot van de Sami

Een eerste wat langere pauze houd ik bij Husmabennsplassen Kjevik. Luna en ik maken daar een lange wandeling en niet zonder reden. Wellicht is het in dezen goed om te weten dat dit gebied en het verdere noorden pas relatief laat ontsloten is.

Zo is de doorgaande weg E6 pas in de jaren 80 van de vorige eeuw  gereedgekomen. Daarmee werd het noordelijk deel van Noorwegen voor een groot deel ontsloten. Daarvoor waren de verbindingen gebaseerd op gravelwegen die zonder al te veel systematiek waren ontwikkeld. Veelal een koppeling van bestaande lokale paden. Waterverbindingen waren meer voor de hand liggend. In die tijd waren de Sami praktisch de enige bewoners van dit gebied en voor transport waren ze aangewezen op vervoer via het water.

Dat gegeven vertelt dan ook het verhaal van Husmannsplassen Kievik. Dit gehucht dat bestond uit ca. 6 huizen was bewoond door Sami-mensen die afhankelijk waren van het beheer van rendieren. Alle vervoer vond via het water plaats. Het plaatsje werd bewoond door één familie die weliswaar een verbinding hadden met het gravelpad wat nu de E6 is, maar voornamelijk aangewezen waren op het vervoer per boot vanuit het nabijgelegen fjord.

Onder deze zware levensomstandigheden (geïsoleerd zijn, kou enz.) besloten de in Kievik levende Sami om af te zien van het nomadisch leven en zich vast te vestigen in dat plaatsje. De huizen werden opgeknapt en voor continue bewoning geschikt te maken. De laatste generatie bestond uit 2 broers en 2 zussen die allen ongehuwd waren en dus geen nageslacht hadden. De laats levende is in 1966 overleden en de huizen zijn ten slotte allemaal in het bezit gekomen van een vereniging voor cultureel erfgoed. Daar is nu een soort museum van gemaakt. Je treft er de huizen en de schuren aan zoals ze na de laatste bewoner over zijn gebleven. Het ziet er uit alsof die laatste bewoner net het huis verlaten heeft.

Ook kun je het pad volgen vanaf dit gehucht naar het fjord. Dat pad is ca. 2 km lang en erg steil. Dus nog een heel gedoe om zwaardere spullen naar de boten te brengen.

Het is bijna niet voor te stellen dat deze primitieve manier van wonen en werken 50 jaar geleden hier nog volkomen normaal was.

Helaas kon ik de huizen niet bezoeken omdat het ‘museum’ op de maandag gesloten was. Ik had geen zin om op de dinsdag te wachten. Maar als je er langs komt zeer de moeite waard om hier even te stoppen.

Bringsli

Na nog wat meer stops vind ik het welletjes voor vandaag en zal ik in de buurt van Bringsli een overnachtingsplek vinden aan de toegang tot een natuurpark dat vooral in de winter wordt gebruikt voor langlauf sporters.

Het is nog steeds bloedheet als ik rond 15.00 stop. Nog even de hitte uitzitten tot 18.00 uur. Dan koelt het gelukkig vrij snel af zodat er van een goede nachtrust sprake zal zijn.