Camperreis Schotland dag 7: Van Bridge of Orchy naar Achosnich

Glencoe en de vuurtoren van Ardnamurchan

De nacht voorafgaand aan de 7^e dag van de Camperreis Schotland is een stormachtige nacht geweest. Ik kon er nauwelijks van slapen. De volgende dag verder naar het westen gereden en de hele dag doorgebracht met rijden, korte wandelingen (want heel veel regen) over het schiereiland Ardnamurchan ten noorden van het Loch Sunart tot aan de vuurtoren van Ardnamurchan. In de avond een prachtige overnachtingsplek gevonden nabij het nieuwe kerkhof van Achosnich. Ik vind dat ik morgen wel weer recht heb op een droge dag maar ik vrees dat die wens niet zal uitkomen. Maar Schotland blijft ontroerend mooi!!!

Op weg naar Glencoe

Gisteren om ca. 23.00 uur brak er een stevige storm los. De overnachtingsplek lag bovenop een col dus ik en de andere campingcar die hier verbleef kregen de volle laag. De bus stond te trillen en te schudden dat het een aard had. Even heb ik overwogen om naar beneden in het dal te rijden maar ik ben toch maar blijven staan. Ik heb dus niet zo heel veel geslapen vannacht.

De volgende morgen redelijk vroeg opgestaan en rond 9.00 uur reed ik verder in westelijke richting. Eerst ongeveer 25 km gereden naar Glencoe. De relatief korte route biedt veel afwisseling. Het begint met een moerasachtig gebied. Daar wilde ik een wandeling maken maar de regen kwam met bakken uit de lucht. Slechts een enkele Brit waagde zich aan het voorgenomen traject (de West Highland Way), gekleed in hoge laarzen en een ondoordringbare oliecape. Ik heb er bewondering voor. Maar voor mij was het iets te veel regen.

Vervolgens kom je langs een groot bord met daarop de tekst ‘Welcome to the Highlands’. Een betere plek voor dit bord is niet te vinden omdat vrijwel onmiddellijk na dit bord het moeras plaats maakt voor hoge bergen. Je rijdt als het ware door een heel brede kloof heen.

Glencoe

Uiteindelijk kom ik Glencoe aan. Ik stop daar even want gisteren had ik geen toegang tot het internet en vandaag moest ik dus nog even de blog uploaden. Het is vreemd dat, bij voorbeeld in tegenstelling tot Spanje, hele gebieden in Brittannië geen bereik kunnen bieden.

Even voorbij Glencoe bezoek ik een fraai kerkje met een nog mooiere (oorlogs)kerkhof dat gelegen is aan Loch Leven.

Na Glencoe is het slechts een paar kilometer naar Onich van waaruit er een veerdienst wordt onderhouden naar Ardgour aan de overkant van het Loch Linnhe. Dat scheelt vele kilometers omrijden. Ik rijd richting Strontian om tenslotte door te rijden naar de vuurtoren van Andramurchan. De eerste 20 kilometers naar Strontian gaan over een redelijk brede tweebaansweg met heel veel mogelijkheden om te parkeren. En dat is ook nodig want de uitzichten zijn adembenemend over het Loch Sunart. Ik raak er diep van onder de indruk. Het ene moment wens ik dat er zon zou zijn maar het andere moment is het ook heel bijzonder dit landschap in de regen mee te maken. Het stemt wel wat melancholiek.

Strontian

Strontian is een klein dorp dat zijn best doet om aantrekkelijk voor toeristen te worden. Het dorpje is gesticht in het begin van de 18^e eeuw als woonplaats voor de loodmijnwerkers uit de mijnen in de buurt. Tijdens de bloeiperiode van het dorp werkten er ongeveer 600 mensen in deze mijnen. Daarna raakten de mijnen in verval. Maar in 1790 haalden Franse krijgsgevangenen een nieuw chemisch element uit de mijnen: Strontium. Het laat zich raden hoe dit chemisch element aan zijn naam gekomen is.

Na een korte wandeling door het dorp dat niet heel erg bijzonder is zet ik de reis voort in de richting van het westen. De weg wordt nu een single-track road waar soms mijn camper maar net op past. Maar er zijn weer heel veel uitwijkplaatsen waar het weinige verkeer kan wachten tot de tegenligger gepasseerd is. Iedere keer wordt er beleefd bedankt. Het is eigenlijk heel makkelijk te rijden met die beleefde Britten.

Dan kom ik aan in Salen. En trots laten de Salenezen je via een bord weten dat dit de natste gemeente is van geheel Groot Brittannië. Op dat soort records zat ik nu niet bepaald te wachten. Daarnaas in Salen bekend van het feit dat de Amerikanen en de Canadezen hier o.a. hun D-day voorbereidden.

De vuurtoren van Ardnamurchan

Voort weer via Kitchoan (waar ik morgen de veerboot moet nemen naar het eiland Mull). Het laatste gedeelte naar de vuurtoren van Ardnamurchan (ca. 20 km) is een vrijwel geheel verlaten gebied: rauwe ongenaakbare natuur maar van een overweldigende schoonheid. Voor zover ik dat al niet was: ik word er helemaal stil van en het ontroert mij zeer om temidden van deze indrukwekkende natuur te verkeren. Uiteindelijk kom ik aan bij de vuurtoren. Veel en veel later dan gepland want het rijden over de single track roads gaat uiterst langzaam. Bovendien stop ik heel vaak onderweg.

De vuurtoren is letterlijk en figuurlijk een rots in de branding. Het waait nog behoorlijk en de branding is daardoor heel erg mooi. Jammer genoeg sluit de kleine tentoonstelling al om 17.00 uur en ik ben er dus net te laat voor aangekomen. De vuurtoren functioneert nog steeds. Naast een lichtbaken beschikt de vuurtoren ook over een gigantisch grote misthoorn. Die had ik graag eens gehoord.

Momenteel wordt de vuurtoren op afstand bediend vanuit een centrale post van waaruit alle vuurtorens worden aangestuurd. Dat was wel even wat anders niet zo lang geleden. De vuurtorenwachter moest zijn werk in alle eenzaamheid uitvoeren ver van de bewoonde wereld verwijderd. Zo ver dat hij zelf in zijn levensonderhoud moest voorzien in een bar klimaat. Daarbij kwam dat hij vele keren per nacht het functioneren van de vuurtoren moest controleren. Een hard leven lijkt mij.

Ik loop er een uurtje rond en ik hoop dat ik er mijn overnachtingsplek kan vinden. Maar helaas (en ook wel te begrijpen) overnachten wordt niet op prijs gesteld. Dan rijd ik nog maar weer een paar kilometer  terug om in de middle of nowhere een overnachtingsplek te vinden bij een nieuw aangelegd kerkhof. Vreemde plek zo ver van de bewoonde wereld. Het is een nieuw kerkhof. Het oudste graf stamt van kort voor de laatste eeuwwisseling. Ik schrik er van dat de gemiddelde leeftijd van de mensen die er begraven liggen niet vaak boven de 70 uitkomt. Is het leven dan hier echt zo hard geweest?

Ik loop terug naar de bus en begin met koken. Het wordt koud vannacht dus ik moet al vroeg de verwarming aandoen. Na het eten schrijf ik dit blog en ben weer dankbaar dat ik vandaag weer zo veel moois heb mogen zien en ervaren.