Dag 45: Van Costa Bianca naar Noto

Kloof en stad

Ja hoor, Robert had gelijk, na de waardeloze dag van gisteren is het vandaag weer een heel goede dag. Ik rijd eerst naar de Cava Grande om van bovenaf de kloof in te dalen (en natuurlijk weer naar boven te komen). Daarna rijd ik door naar Noto. Volgens mij de barokstad van Sicilië. Indrukwekkend. (38 km).

Cava Grande

Ik zit midden in het gebied van de Monti Iblei. Dat is een hoogvlakte die heel veel kloven kent. Een van de indrukwekkendste is de Cava Grande. Als ik bij een van de punten aankom van waaruit je in de kloof kunt afdalen wordt ik opgevangen door een uitstekend Engels sprekende jongen bij het begin van een immens groot parkeerterrein waar zeker een paar honderd auto’s op kunnen. Hij legt mij uit dat ik daar niet kan parkeren en dat ik voor 5,00 Euro kan parkeren op een privé terrein verderop. De truc is duidelijk. Ik vraag hem waarom ik niet hier kan parkeren. Antwoord om ruimte te scheppen voor de hulpdiensten. Ik vraag hem of er dan meerdere helikoptervluchten tegelijkertijd uitgevoerd worden om doden en gewonden af te voeren. Hij lacht een beetje bête en voelt zich betrapt. Nou ja, omdat u het bent mag u hier parkeren.

Ik maak me klaar voor de afdaling in de kloof maar merk dat het pad afgesloten is met een stevig hek. Het pad ligt er vermoedelijk om al die doden en gewonden uit de kloof weer naar boven te krijgen en vervolgens met helikopters af te voeren. Het pad is nu afgesloten omdat de afrastering van het pad nogal gammel en niet te vertrouwen is. Desalniettemin zegt een van de aanwezige gidsen dat die afsluiting van het pad een beetje overdreven is. En zoals gebruikelijk in Sicilië wordt ik over het hek heen geholpen om mijn weg te vervolgen alsof er geen afsluiting was. Het gaat allemaal heel goed. De afrastering van het pad is inderdaad gammel maar het pad is goed te belopen en niet gevaarlijk.

Het gaat ruim 300 meter vrij steil naar beneden en ik vorder maar langzaam. De leeftijd begint zijn tol te eisen. Maar het is een fenomenaal traject. Je ziet holen en tal van prehistorische rotsgraven. Omdat het pad voortdurend kronkelt heb je steeds weer andere uitzichten.

Beneden in de kloof stroomt de rivier en zijn er mooie meertjes gevormd. Maar als ik op ongeveer ¾ ben bekruipt mij de intuïtie dat ik niet verder moet gaan omdat het pad steeds moeilijker wordt. En als ik één ding tijdens mijn reizen geleerd heb is het vertrouwen op mijn ‘irrationele’ intuïtie die voor mij veel belangrijker dan alle beredeneerde logica bij elkaar. Dus ik keer op mijn schreden terug.

Als ik weer boven ben aangekomen dan begint het bij het hek waar ik overklom een beetje te regenen en als ik er overheen ben breekt er een stortbui los. Nou ja daar had mijn intuïtie mij niet voor hoeven te waarschuwen. Een nat hemd kan ik nog wel verdragen.

Al met al ben ik ongeveer vier uur onderweg geweest. Dus eerst even rusten en lunchen om daarna door te reizen naar Noto.

Noto

Noto is een bijzondere stad. Het was vroeger een zeer welvarende stad totdat in 1693 een allesverwoestende aardbeving een einde maakte aan deze welvarende stad. Ruim 50.000 van de 350.000! inwoners kwamen om het leven. Maar de Notoërs (of hoe noem je ze?), gingen niet bij de pakken neer zitten en maakten plannen om de stad weer van de grond af aan op te bouwen. Er werd een stratenplan ontwikkeld met drie parallel lopende hoofdstraten die met elkaar verbonden werden door trappen en kleinere straten.

Langs die straten werd er gebouwd en versierd volgens de wetten van de barok dat het een aard had. Er was de straat met de voornaamste bedrijven en overheidsgebouwen en theaters, er was een straat voor de gegoede stand en er was een straat met zijstraten voor de eenvoudige burger. Maar zelfs de huizen van deze eenvoudige burgers zagen er nog uit als kleine palazzi.

Toch kwam aan alle welvaart een einde en de stad kreeg het zwaar te verduren gedurende enkele eeuwen. Dat bracht met zich mee dat de onderhoud intensieve huizen en gebouwen onvoldoende onderhouden werden en de stad in verval kwam. Het dieptepunt was de instorting van de koepel van de kunsthistorisch belangrijke kathedraal in 1996. En dat was een ware wake-up-call. Er was internationale verontwaardiging over zoveel verwaarlozing van ons cultureel erfgoed, dat Unesco er een intensief hulpplan voor ontwikkelde en sedertdien zit Noto weer in de lift. Veel gebouwen zijn gerestaureerd en door de hele stad zie je dat panden weer aangepakt worden.

En het is werkelijk prachtig geworden en het zal nog veel mooier worden. Overal in de stad zie je huizen in de stijgers staan en overal hoor je geboor, getimmer en gezaag. Je kunt hier gerust een week doorbrengen en iedere dag iets anders zien. Ik beperk me tot een paar hoogtepunten:

De Basilica Santissimo Salvatore

Een prachtige kerk die ondanks de barok achtergrond heel veel rust uitstraalt. Als ik een ding tijdens deze reis geleerd heb is het dat barokke gebouwen per definitie geen onrustige uitstraling hoeven te hebben. Barok en intimiteit gaan heel goed samen.

De Cattedrale di San Nicolo

De instorting van de koepel van deze kathedraal was het startpunt van het restauratieprogramma. En wat hebben ze, zeker de buitenkant, prachtig gerestaureerd: een en al vakmanschap.

De binnenkant laat een rustigere versie van de barok zien. Maar ook hier weer prachtig. Ik was iets minder tevreden over de restauratie van de koepel. Natuurlijk was deze koepel zo ernstig ingestort dat er weinig te restaureren was en dat de decoraties verloren zijn gegaan. Daarvoor in de plaats zijn min of meer nieuwere versieringen en afbeeldingen aangebracht die mij niet overtuigden. Maar ja wie ben ik als ik me moet vergelijken met de kunsthistorische krachtpatsers van Unesco.

Wellicht is deze kathedraal en de brede trappartij die toegang biedt tot de kathedraal (wat een vondst van de toenmalige architect!!!) beter bekend uit de laatste sterfscene uit The Godfather.

Het Palazzo Ducesio

Een prachtig stadhuis staat tegenover de kathedraal met een voortreffelijke spiegelzaal die nog steeds dienst doet. En wat past dit stadhuis goed samen met de tegenoverliggende kathedraal. Dat zijn dan toch weer de voordelen van gemeenschappelijke regie in de planning. Dat zien we te weinig tegenwoordig. In Maastricht vind ik het Ceramiek kwartier een goed voorbeeld van een dergelijke gecoördineerde aanpak ook al wil ik die wijk zeker niet vergelijken met Noto.

 

Het Teatro Tina di Lorenzo di Noto

Prachtig theater, vergelijkbaar met het eerder bezochte theater, maar nog perfecter. Dan ga je nog eens echt uit in zo’n theater.

 

Nog een beetje door de stad zwerven

Ik loop gewoon willekeurig nog door wat straten heen en ben werkelijk verbijsterd over de schoonheid van deze stad. Maar wat moet er nog veel gedaan worden. Zo staat er een gigantisch ziekenhuis dat hoognodig aan renovatie toe is want het zal niet lang duren voordat dat ook instort. Ik heb er bewondering voor hoe zo een stadje alles uit de kast haalt om de oude glorie te herstellen. Wellicht is de instorting van de koepel een blessing in disguise geweest.

Ik loop zowat op mijn wenkbrauwen terug naar de auto en ben te moe om deze nog te verplaatsen. Ik blijf hier gewoon overnachten. Na een uur geslapen te hebben ben ik weer voldoende fit om te koken en te schrijven. Fantastische dag!

Delen met je netwerk?
(Visited 37 times, 1 visits today)