Dag 35: Van San Carlo naar Sciacca

Zuidkust bereikt

Het is vanaf het treinstationnetje van San Carlo naar de zuidkust maar 38 km. Maar door het bezoeken van twee plaatsen: Caltabelotta en de havenstad Sciacca neemt het toch bijna de hele dag in beslag. (38 km).

Caltabelotta

Met enig spijt neem ik afscheid van het treinstationnetje van San Carlo. Maar de heel mooie en stille route naar Caltabelotta vergoedt veel zo niet alles. Ondanks de sombere weervoorspelling is het bijna de hele dag stralend mooi weer. Na een uur kom ik bij Caltabelotta aan.

Caltabelotta is gelegen tegen een rotspunt aan. Vanaf een afstand lijkt het wel of de huizen tegen de rots aangeplakt zitten. Het is een oude stad. Er zijn in de nabijheid van het stadje diverse necropolissen gevonden. Caltabelotta is net als zo veel steden op Sicilië overheerst geweest gedurende vele eeuwen door de Arabieren.

Daarna hebben, ook al als vele andere steden, vele naties hun macht uitgeoefend over deze streek. Vooral Frankrijk en Spanje hebben zich hier flink doen gelden met als uiteindelijk resultaat de vrede tussen Frederik II van Aragon en Karel I van Valois. Ik begin zo langzamerhand de grote lijnen van de ingewikkelde geschiedenis van Sicilië een beetje door te krijgen.

Door al die oorlogen zijn er veel versterkingen rond de stad gebouwd. Er staat een kasteel dat als onoverwinnelijk werd beschouwd maar dat toch niet bleek te zijn. Caltabelotto is eveneens bekend om zijn warmwater baden. Maar die worden tegenwoordig niet meer zo intensief geëxploiteerd.

Het stadje is, het verhaal wordt eentonig, ook hier weer wonderschoon en sfeervol. In tegenstelling tot andere steden ligt de moederkerk niet op het hoogste punt van de stad, maar ligt min of meer in een kom langs een mooi plein dat uit diverse etages bestaat.

Het licht valt uit

Na twee uur wil ik verder rijden naar de kust maar merk dan dat mijn verlichting niet meer goed functioneert, linksvoor en rechtsachter. Dat is toch merkwaardig twee lampen tegelijkertijd. Bij een garage onderweg naar de havenplaats Sciacca zeggen ze dat de lampen in orde zijn dus moet er een zekering kapot zijn. Dat blijkt zo te zijn. Maar als er een nieuwe zekering ingezet is slaat hij gelijk weer door. Er moet dus ergens kortsluiting zitten. Na enig puzzel- en meetwerk blijkt het één van de contourlampen te zijn die door een overhangende tak geraakt is en kapot is gegaan. Kijk dat is weer het  voordeel van een relatief oude auto. Niks geen elektronica waar je allemaal meetapparatuur voor moet hebben. Slechts logisch nadenken en een spanningsmeter leidt tot de oplossing. Zelfs ik begrijp het.

Sciacca

Uiteindelijk kom ik in Sciacca aan. Het blijkt een relatief grote havenplaats te zijn die ook weer tegen een steile rots is aangebouwd. De benedenstad die de haven omvat is heel dynamisch. Ik schat dat er zeker 100 vissersschepen in de haven liggen. En dat brengt natuurlijk veel reuring met zich mee. Uiteraard een visafslag en vismarkt (ik was te laat), veel visverwerkende bedrijven, veel winkels voor scheepsbenodigdheden, twee reparatiedokken en scheepsbouwers.

De bovenstad ligt steil boven de haven. Er zijn vele trappen die tussen de huizen door naar de diverse etages van de bovenstad voeren. Langs de hoofdstraat, hoe kan het ook anders, de Corso Vittorio Emanuele, staan vele palazzi te pronken en er is een mooi groot belvedère met uitzicht op zee. Er is een moederkerk die maar niet kan kiezen of ze nu een barokke of een renaissancistische kerk wil zijn.

Er wordt in Sciacca veel keramiek geproduceerd. Door de hele stad zie je huizen en trappen versierd met tegels en potten. Daarentegen ben ik in de stad geen enkel beeld tegengekomen met uitzondering in de hoek van de haven. Een beeld van een plaatselijke dichter. Ziet er wellicht aardig uit maar als je het beeld in zijn context ziet dan zou je als dichter wensen dat er geen beeld van je was gemaakt.

Ook deze stad is rijk bedeeld met kerken. Zelfs tussen twee woonhuizen in is er nog een extra kerkje gepropt.

Geen museum Casa Museo Francesco Scaglione

Er is ook een museum; het Casa Museo Francesco Scaglione dat een indruk wil geven over het leven van de welgestelde bevolking van de 18^e/19^e eeuw. Ik ben er wel in geïnteresseerd maar het blijkt dat het museum op dat moment gesloten is. Er hangt een onnavolgbaar tijdrooster op de deur. Maar de dichte deur laat geen andere keuze over dan dat het museum gesloten is. Voor zover ik er wijs uit word gaat het museum om 17.00 uur open. Dat betekent dus dat ik nadat ik 200 treden omhoog geklommen ben nu weer 200 treden onverrichter zake naar beneden moet om later deze exercitie te herhalen maar met de beloning dat het museum dan open is. Nee dus.

Als ik weer 200 treden omhoog geklommen ben blijkt het museum nog steeds gesloten. Ik klamp een restaurateur aan die in een van de bijgebouwen van de duomo een beeld aan het repareren is en hij loopt met mij naar buiten en komt tot de conclusie dat het museum open had moeten zijn. Hij zucht diep. Maar niet getreurd. Daar komt de man aan die het museum beheert. Maar hij komt niet om het te openen. Hij loopt er aan voorbij. De restaurateur spreekt hem aan maar dat wordt niet gewaardeerd. Hij zegt kortaf dat het museum dicht is. Maar, poogt de restaurateur hem duidelijk te maken hier staat toch dat het nu open moet zijn? Dan wordt hij helemaal kwaad en stapt woedend weg. De restaurateur heft zijn handen ten hemel: zo gaat dat hier nu eenmaal. Ik sta er een beetje laf en bête bij te glimlachen.

En inderdaad het is het zoveelste voorbeeld waaruit blijkt dat de Siciliaan maar doet wat hem goed dunkt of hem het beste uitkomt. Regels zijn slechts regels. Verantwoording nemen is niet de meest in het oog springende eigenschap van de Siciliaan.

Dus dan maar weer 200 treden naar beneden. Ik verplaats mijn camper naar de haven en hoop daar te kunnen overnachten om morgenvroeg enige vissersactiviteit in de haven te kunnen meemaken.