Dag 36: Van Sciacca naar Villaseta

De zee en Pirandello

Vandaag wil ik eerst een wandeling maken bij de witte rotsen van Capo Bianco en daarna het geboortehuis van Pirandello bezoeken. Aan het einde van de dag wil ik nog naar de Valle dei Templi gaan. Maar zoals gebruikelijk kom ik weer tijd te kort. Morgen dus maar. (149 km).

Capo Bianco

Ik had verwacht dat er in de ochtend veel te doen zou zijn in de haven van Sciacca. Maar helaas er is niets te doen en de vissers komen pas rond 9.00 uur naar de haven. Dan maar gelijk doorrijden naar Capo Bianco.

Capo Bianco is een witte rots aan de zuidkust. Het is geen zand maar ook geen harde steen; iets er tussen in. Het is een prachtige plek voor een mooie niet al te lange wandeling. Eerst doe ik het stuk boven aan de rotsen. Ook hier is weer te zien hoezeer het zeewaterpeil stijgt en hoezeer de rotsen eroderen.

Men is er hard mee bezig om dit stuk natuur te behouden. De EU investeert flink in het herstel van dit natuurgebied. Er worden grote stalen netwerken vastgemaakt aan de rotsen om verder verval te voorkomen. Dat is geen geringe klus. Het netwerk wordt bepaald niet met een Bosch boormachientje vastgemaakt aan deze rotsen maar er staan grote generatoren te ronken om de zeer zware boren hun werk te laten doen.

Daarna vervolg ik de wandeling aan de kust. Ook daar is het weer schrikken. Was er vroeger een behoorlijk breed strand, nu reikt de zee al tot de onderkant van de rots en is er van een strand niet veel meer te zien. Men probeert het op te lossen door zandapplicaties en het storten van grote stukken rots maar ik betwijfel of dit het verval geheel zal tegengaan.

De uitzichten op de witte rotsen zijn prachtig ondanks het feit dat het niet heel erg mooi weer is. Ook nog een aparte vorm van sportvissen tegengekomen: een man heeft ongeveer vijf lange hengels uitgezet op het strand maar zit in zijn auto een beetje over de zee uit te kijken. Wat blijkt; ook het vissen is inmiddels met de tijd meegegaan. Aan de hengels zit een apparaatje dat de spanning meet van de lijn van de hengel. Bij genoeg blijvende spanning gaat er in de auto een alarm af dat aangeeft dat er waarschijnlijk een vis gebeten heeft.

Het moet toch niet veel gekker worden; vond ik sport in combinatie met vissen al een vreemde constructie, als je het ook nog digitaliseert is er helemaal geen sprake meer van sport. Maar wellicht begin ik oud te worden.

Naar het geboortehuis van Pirandello

Na deze mooie en zorgwekkende wandeling rijd ik door naar Villaseta om daar het geboortehuis van de Nobelprijs winnende auteur Luigi Pirandello te bezoeken. Ik kende het werk van deze auteur nog niet vóór deze reis maar zoals ik eerder schreef heb ik deze reis zijn novellen gelezen en die hebben diepe indruk op mij gemaakt. De verhalen zijn eigenlijk karakterschetsen. Ik ben jaloers op de wijze waarop hij mensen weet te beschrijven. Het is alsof je zelf een vriend of vriendin aan een ander wil beschrijven maar de woorden er niet voor vindt. Totdat je Pirandello in je fantasie tegenkomt die je precies de woorden aanreikt waar jezelf naar op zoek was.

Heilige middagpauze

Alvorens het geboortehuis van Pirandello te bezoeken lunch ik eerst. Het loopt tegen 13.00 uur en voor de ingang staat een handelaar in zo een typisch Italiaans driewielertje frisdrank te verkopen. Ik heb niet het idee dat hij al veel klandizie heeft gehad vandaag maar klokslag 13.00 uur komt hij de cabine van zijn driewielertje uit, klapt de wanden van de laadruimte dicht en ruimt de verkooptafel op. Precies op dat moment willen twee mensen frisdrank kopen. Maar ze hebben pech. De verkoper wijst op zijn horloge en geeft aan dat het lunchpauze is. Dan denk je hij zal wel vertrekken voor zijn lunch maar nee hoor hij gaat in de kleine bestuurdersruimte zitten om daar niets te gaan zitten doen.

Het fascineert mij en ik moet er nog lang over nadenken waarom hij handelt zoals hij doet. Ik vind er geen verklaring voor maar zo zijn er vele elementen in het karakter van de Siciliaan die ik logischerwijs niet kan verklaren.

Het Casa Natale di Luigi Pirandello

Het geboortehuis van Pirandello dat als een museum is ingericht is fantastisch. Het huis is sober ingericht en in alle kamers wordt er aandacht besteed aan een apart onderwerp: zijn privé correspondentie, zijn Nobelprijs, zijn novellen, romans, gedichten en toneelwerk, zijn mening over de opkomende filmindustrie, zijn ideeën over leven en dood en zijn eigen begrafenis. Uitstekende (!) multimediale presentatie. Tenslotte moet je nog een paar honderd meter lopen naar de boom waarbij zijn as verstrooid is. Maar de boom heeft het loodje gelegd en er is een gedenkrots voor in de plaats gekomen en de restanten van de dode boom.

Ik vond alleen dat er te veel nadruk in de tentoonstelling werd gelegd op de humoristische kanten van zijn werk. Humor speelt inderdaad een rol in zijn werk maar altijd in de vorm van een  mild beschouwende wijze waarmee hij dieper tot de ziel van de beschrevene doordringt. Maar wellicht heb ik het mis. Ik ken per slot van rekening alleen zijn novellen. Zijn poëzie, romans en toneelwerk moet ik nog lezen en wellicht verandert dat mijn mening.

Terug naar de kust

Het is inmiddels 16.00 uur geworden en het heeft geen enkele zin om nu nog de Valle dei Templi in Agrigento te bezoeken. Morgen dan maar. Ik rijd terug naar de Capo Bianco waar ik eerder op de dag een fantastische overnachtingsplek aan zee heb gevonden. Daar dus genoten verder van het uitzicht en de gebruikelijke avondrituelen.