Dag 16: Van Floresta naar Frazzano

Twee keer mezelf klemgereden

Vandaag een wonderschone lange wandeling gemaakt maar om het beginpunt van die wandeling te vinden moesten er vele hindernissen genomen worden. (54 km).

Een moeizame rit naar de Cascata del Catafurco

Vanochtend ben ik al om 8.00 uur vertrokken. Het leek een kort en makkelijk ritje te worden van nog geen 20 km. Maar de TomTom en ook Google Maps haalden vreemde streken uit. Nog geen 10 km na het vertrek stuurde TomTom me linksaf. Dat vond ik al wat vreemd maar de weg zag er goed uit dus het zal wel kloppen. Maar helaas de weg werd smaller en smaller en het wegdek werd slechter en slechter en de steilte nam toe. De weg was te smal om te kunnen keren dus er zat niets anders op om door te rijden. Totdat ik een scherpe bocht naar rechts moest nemen waarvan de weg ook nog eens heel smal was. Ik rekende er niet op dat ik de bocht nemen kon en keren zat er ook niet in omdat een inrit waar ik eventueel kon keren voor de camper te steil was om weer omhoog te kunnen.

Na ca. 10 minuten kwam er een achterligger aan waar een moeder met haar zoon in zaten. De zoon herkende het probleem en zei me dat het moest kunnen lukken om de bocht te nemen. Hij zou me er wel doorheen loodsen en dat lukte ook. Toen ik zonder krassen de bocht genomen had vroeg hij mij waar ik naar toe wilde. Ik vertelde het hem en hij zei dat dat de hele verkeerde kant was. Ik liet hem de route op TomTom zien en daar zag hij de logica niet van in. Toen hij zelf op Google maps keek kreeg hij daar ook die vreemde route te zien waar volgens hem niets van klopte.

Het enige wat er op zat was omkeren iets verder op. Daar woonde zijn grootvader en daar was een stuk weg waar je net kon keren. Toevallig moesten zijn moeder en hij bij zijn grootvader zijn om boodschappen te brengen en om de was op te halen.

Een bijzondere ontmoeting

De grootvader heette Giuseppe Pandari (of zo iets). Hij hoorde het verhaal van het slechten van de bocht aan en vond dat we allen koffie verdiend hadden na alle spanningen en we werden thuis uitgenodigd.

Een typisch huis dat nog op zijn 19^e eeuws was ingericht. Hoge ruimtes met gesloten luiken tegen de warme temperatuur van vandaag. Meubels bestonden uit zwaar meubilair en het hele huis stond en hing vol met foto’s. Dus eerst een rondleiding: Zijn vrouw was nog niet zo lang geleden overleden. Hij aanvaardde dat lijdzaam maar beschouwde het ook als iets dat bij zijn leeftijd hoort. Ik schatte hem op begin 80.

Het was een uiterst charmante man die zeer welbespraakt was en een levendige uitstraling had. Helemaal geen 80-jarige die gebukt ging onder zwaar verdriet. Zijn vrouw heeft hem 8 zonen geschonken en als laatste een dochter. Die wilde hij graag hebben. En toen die er eenmaal was vonden ze het welletjes.

Daarna nodigde hij mij uit op het ruime terras met een oogverblindend uitzicht en diep onder het terras een boomgaard en een groentetuin. Hij vertelde trots dat hij grotendeels zelfvoorzienend was. Hij viste ook en ging vaak op jacht.

Maar wat zat hij nu allemaal te kletsen. Hij was de koffie helemaal vergeten. Maar eerst een ruim glas sinaasappelsap van fruit uit eigen tuin. Daarna de hels sterke doppio. Ik was weer gelijk helemaal bij.

Na een uurtje vertrokken we weer. De zoon beloofde me op weg te helpen naar de start van de wandeling. Maar… heel voorzichtig naar beneden. Alleen in de eerste versnelling en bijremmen.

Maar weg waren we nog niet. Eerst wilde Giuseppe mij nog fruit meegeven voor onderweg: sinaasappels, citroenen en zelfs mandarijnen. O, even wachten, hij wilde wat ophalen. Hij kwam terug met zelfgemaakte salame. Heel gezond volgens hem. Na afscheid en omarming de steile weg afgereden en de zoon zei me hoe ik verder het beste kon rijden.

Wat was het weer een bijzondere ontmoeting en wat zijn de sociale relaties in Nederland toch armoedig. Ik was verbluft door de gastvrijheid en de vriendelijkheid. Dus wat ik in huis had maar meegegeven voor hen allen: twee potten zelfgemaakte pruimenjam, krakelingen en amandelkoekjes. Nee, nee, nee hoefde niet. Is toch volkomen normaal. Ik heb echter doorgedrukt en ten slotte werd het in grote verlegenheid geaccepteerd.

Cascata del Catafurco

Rond 12.00 uur kwam ik goed aan bij het beginpunt van de wandeling naar de Cascata del Catafurco. De wandeling leidde naar een waterval en bedroeg ongeveer 9 kilometer.

Een van de mooiste wandelingen ooit. Niet zo heel steil alhoewel ik mijn knie aan het einde wel begon te voelen. En ook hier weer veel mensen die me aanspraken; waar ik vandaan kwam, waar ik heen ging, of ik Duitser was. Een gesprek heb je zo te pakken: je zegt gewoon ‘Que bello paese’ en het gesprek gaat van start.

Je komt nog langs oude herdershutten die deels nog in gebruik zijn. Langs de weg zit een herder al commando’s gevend op een bankje de boel bij elkaar te houden zonder hond. Ja, ja hij vond ook dat het een mooi gebied was. Dit werk doet hij de hele dag waarschijnlijk want toen ik vier uur later weer terug langsliep zat hij nog steeds op dat zelfde bankje.

Aan het einde van het pad moet je nog een lastig smal pad belopen naar een hoge waterval: de Cascata del Catafurco. Helaas bleek de waterstand in de rivier nog relatief hoog te zijn en die waterval lag net om een hoek waardoor je eigenlijk de rivier moest oversteken om een goed zicht op de waterval te hebben. Dat heb ik maar niet gedaan omdat de stenen nog onder water waren en glibberig waren.

Na een half uurtje rusten en eten en drinken, hetzelfde pad weer terug genomen. Een idyllische wandeling.

Na een uurtje slapen en eten de tocht voortgezet naar de noordkust om verderop naar het westen weer het binnenland in te reizen.

Stagnatie in Longi

In Longi was de doorgaande weg helaas geblokkeerd omdat het centrale plein onder handen werd genomen. Ik zag weer een heel steile weg voor me die door het stadje leidde. Ik aarzelde om door te gaan maar een paar inwoners zeiden dat het wel zou gaan. Geleid door mijn eerdere ervaring dat dan maar gedaan. Maar dat had ik beter niet kunnen doen. Want de weg was zodanig steil dat de wielen wegslipten: achterlicht kapot. Een bedreven chauffeur trommelde wat jongeren op om met vereende krachten de camper uit de slip te halen en om hem vervolgens door de zeer smalle straatjes te leiden; weer millimeter werk.

Wat voel je je dan toch weer een patser die zo nodig deze route moet volgen met zo een zware wagen. Maar iedereen vindt het volstrekt logisch dat ik dat doe en aan de andere kant van het stadje wordt ik door de hele ploeg weer uitgeleide gedaan.

Ontpanning

Ik vond het nu wel welletjes. Dus bij Frazzano een mooie overnachtingsplek gevonden met uitzicht op het stadje dat tegen een berg is aangebouwd.

Koken en blog schrijven en posten en vroeg slapen. Spannende maar toch een heel mooie dag. Wat is het toch heerlijk om ook alleen te reizen. Je hebt zo snel contact met de inwoners en je leert het land daardoor zo goed kennen. Althans dat denk ik.

PS: Ik had geen zin om te koken na deze enerverende en mooie dag. Dus nog snel vers brood gekocht en dat opgegeten met de heerlijke salame (met veel anijs er door) van Giuseppe, de Bergader Cremosissimo l’Orginale (kaas), een grote salade en de eveneens heerlijke Negroamaro de Salento (een zachte rode wijn).