Dag 14: Van Bosco di Malabotta naar San Teodoro

Door het mooie Parco dei Nebrodi

Vandaag veel aan de wandel geweest. Eerst een korte wandeling door het Bosco di Malabotta met de grillig gevormde rotsformaties en in de middag een langere wandeling op het hoogste punt van de Parco dei Nebrodi. (140 km).

Een wandeling langs de rotsformaties van Bosco di Malabotta

In de nacht heeft het weer hard geregend maar de ochtend begint relatief helder en het is dus droog. Dus vanmorgen vroeg de wandelschoenen aangedaan voor een korte wandeling van ca. 1,5 uur langs de rotsformaties waar het Bosco di Malabotta bekend voor staat.

Het is een relatief eenvoudige wandeling met slechts een paar steile hellinkjes. De rotsformaties zijn inderdaad grillig van vorm maar doen nergens specifiek aan denken. De rotsformaties liggen op een lage berg waarvan je rondom op het bergachtige landschap kunt uitkijken.

Langs de Tyreense Zee

Daarna rijd ik weer verder. Ik keer weer terug naar de noordkust en neem daar een stuk snelweg om uiteindelijk uit te komen in een westelijk deel van het Parco dei Nebrodi. Die snelweg rijden is geen straf want de weg is goed, niet druk en heeft een schitterend uitzicht over de Tyreense zee. Een minpuntje vormen de vele tunnels die net voorzien zijn van zwart asfalt, nog geen belijning hebben en ook geen verlichting. Je duikt dus zo van een zonverlichte weg in een stikdonkere tunnel waar je je nauwelijks kunt oriënteren; zeker als je vergeet dat je een zonnebril op hebt.

Het voorland van Parco dei Nebri

Daarna rijd ik het binnenland weer in. Het is een prachtige route met ook weer een goede weg die aanvankelijk eerst door een laag natuurgebied/landbouwgebied leidt. Iedere bocht in de weg toont je weer nieuwe schitterende uitzichten. Dus veel gestopt om van het uitzicht te genieten.

Er  komt door het smeltwater vanuit de bergen een grote hoeveelheid water uit de watertappunten met de bassins die veelvuldig langs de weg staan. Dus van de kans gebruik maken om vers water in te slaan.

Ook een keer op de noodrem getrapt om geen vrij rondlopende muilezels te scheppen die je slechts met tegenzin maar met grote minzaamheid laten passeren.

In dit lage landschap is de lente wat verder gevormd dan in de hogere bergen. Maar ik ontkom er niet aan om weer de hoogte in te gaan. Op het hoogste punt die luistert naar de onheilspellende naam Portella Femmina Morta, maak ik een wat langere wandeling nabij de Monte Soro naar het Lago Biviere.

Lago Biviere

Ook dit is niet een al te lastige wandeling. Alhoewel er nog sneeuw ligt is het grindpad, in tegenstelling tot een paar dagen geleden, toch goed te volgen. Het pad is slechts licht dalen en stijgend.

Het is geen heel spectaculaire wandeling en het Lago Biviere is niet het mooiste meer dat ik ooit gezien heb maar het is mooi genoeg en het is fijn om weer eens een langere afstand te lopen. Door de late kou heeft de natuur nog niet kunnen besluiten om uit de winterslaap te komen maar het zal niet lang meer duren voor al het lentegeweld losbarst. De eerste vogels wagen het er al vast op.

Het is altijd een beetje moeilijk in te schatten hoe ver ik kan lopen gezien de artrose in de knie; het gaat om het vinden van de juiste balans tussen de gezonde belasting enerzijds en de overbelasting anderzijds. Maar de 8 km lange wandeling gaat me relatief makkelijk af mede dankzij de antibioticum-zalf die de pijn goed kan onderdrukken waardoor het allemaal heel goed doenlijk wordt.

Afspraak olie verversen

Terug bij de camper ga ik weer bergaf verder het binnenland in. Bij een garage even een afspraak gemaakt om morgenvroeg de olie te verversen. Dat duurde even want de medewerker moest twee koplampen bij een Mercedes vervangen en dat ging vrij moeizaam waarbij die Mercedes in meerdere toonaarden vervloekt werd. Toen hij hoorde dat ik mijn olie wilde verversen viel hij bijna flauw bij het denken aan het werk dat dat met zich meebracht. Maar toen hij hoorde dat het om een Fiat Ducato ging klaarde zijn humeur op: Mercedes: duim omlaag. Fiat Ducato: duim omhoog. Maar niet vandaag meer. Morgen om 9.00 uur.

Daarna weer iets teruggereden naar een plek die ik al eerder had gezien met een prachtig uitzicht op de besneeuwde Serra dei Re, om de nacht door te brengen. Maar helaas, helaas. De plek was al ingenomen door een vrachtauto. Dan maar iets verder gereden want een aardige plek hier is al een topplek voor mij. Met als bonus een mooie zonsondergang.