Camperreis Ierland: Dag 11: Van Durrus naar Gour

Wandelen op Bere Island

Rustige nacht gehad op de pier van Durrus. Vandaag waarschijnlijk de laatste mooie dag. Daarna wordt het een stuk minder mooi met voortdurend maar met niet veel regen. Ik rijd eerst naar het westen van het schiereiland en via een noordelijke route rijd ik over de kustweg weer naar het oosten. Het is een mooie route met veel vergezichten. Ik kom dan aan bij Gougane Barra waar rond een heel mooi meer tal van wandelingen mogelijk zijn. Daarna ga ik weer terug naar het westen op een volgend schiereiland. Daar rijd ik tot Casletownbere vanwaaruit ik de ferry kan nemen naar Bere Island waar ik een langere wandeling maak. (129 km).

Langs de mooie kust naar Gougane Barra

Het heeft vannacht geregend maar als ik wakker word klaart de lucht al weer op. Het wordt vandaag een iets bewolkte dag maar het blijft droog. Het zal voorlopig de laatste mooie dag zijn. De weerapp beloont deze dag met een 7. De dagen daarna zal het waarderingscijfer niet hoger dan 4 à 5 komen.

Nadat ik de camper behoorlijk schoongemaakt heb, rijd ik rond 8.30 uur weg in de richting van Kilcrohane. Het is een mooie route met veel vergezichten. Vanuit Kilcrohane rijd ik via een andere route terug om uiteindelijk in Gougane Barra uit te komen.

Dit deel van de route is evenzeer mooi en de heuvels worden hoger en hoger. Daar staat tegenover dat de wegen smaller en smaller worden. Gelukkig is het zaterdag en dan is er niet veel verkeer op de weg. Dus het aantal keren dat ik achteruit moet rijden om een passage mogelijk te maken is op de vingers van één hand te tellen.

Onderweg bij het moeizaam passeren wijst een aardige vrouw mij er op dat een van de koplampen defect is. Ze wil weten waar ik naar toe reis en het fluitend geluid dat ze maakt wijst er op dat het geen makkelijke route zal zijn. Ik vraag of dat zo is maar ze antwoordt: ‘It’s doable’. Maar dan barst ze los over de verschrikkelijke rijstijl van de Ieren. Ze passeren je op een paar centimeter afstand zonder rekening te houden met buitenlanders die die smalle wegen niet gewend zijn. ‘Be careful love!’

Een ontstresste Duitser

Langs één van de inhammen waar ik langsrijd wil ik wat foto’s maken en naast mij gaat een ouderpaar samen met de kinderen allerlei materiaal verzamelen aan de waterkant. Als ik vraag waar dat voor is zegt de man dat hij en zijn vrouw in hun vrije tijd tal van milieuvriendelijke gebruiksvoorwerpen maken. Vandaag zijn ze op zoek naar materiaal om kaarsen te maken.

Ik hoor dat hij een zeker accent heeft en als ik vraag of hij Iers is vertelt hij mij dat hij eigenlijk Duitser is en tot voor 13 jaar geleden in Keulen gewoond en gewerkt heeft. Hij begon dat werk behoorlijk zat te worden, ging in de richtging van een burn-out en besloot zijn leven anders in te richten. Samen met vrouw en kinderen hebben ze het gewaagd om ongezien een klein huis te kopen in Ierland in een dorp dat uit slechts enkele huizen bestaat. Wel met de zekerheid dat hij en zijn vrouw op afstand voor Apple en Amazon konden werken.

De keerzijde van de booming economy van Ierland

Hij heeft er geen spijt van gekregen. Het gewenningsproces duurde even maar hij is nu volledig in de gemeenschap opgenomen en zijn leven is veel relaxter geworden. Wel maakt hij zich zorgen over de toekomst van de kinderen want wat ze ook uiteindelijk gestudeerd zullen hebben, veel werk zal er niet te vinden zijn in Ierland.

De economie is weliswaar booming maar dat komt met name door de grote hi-tech bedrijven die zich in Ierland vestigen en vaak eigen personeel meenemen. Dat verklaart dan ook dat de Ierse bevolking er niet direct de vruchten van plukt. Heel veel jongeren verlaten het eiland dan ook. Dat gaat relatief goed omdat vrijwel alle families in Ierland wel familie in het buitenland hebben zitten met name in USA, Australië en Nieuw Zeeland. De uittocht van de jongere generatie is ronduit zorgelijk vindt hij.

Gougana Barra

Daarna rijd ik door naar Gougana Barra waar een wonderschoon binnenlands meer schijnt te liggen en waar tal van wandelmogelijkheden zijn. Maar ter plekke blijkt dat niet ‘my cup of tea’ te zijn. Het is er erg druk en de terrassen zitten vol men mensen die niet bepaald glaasjes melk drinken. De wandelingen die er mogelijk zijn worden met name door de dames met een voorkeur voor hoge hakken gemaakt. Je kunt je dus voorstellen dat het eerder een park is dan een natuurlandschap.

Castletownbere

Gauw weer omgekeerd om op het volgende schiereiland weer naar het westen te rijden. Ik rijd door tot Castletownbere waar ik de veerpont naar het nabij gelegen Bere Island kan nemen. Daar schijnt het goed wandelen zijn.

Castletownbere is een levendig stadje met heel veel huizen die in de meest verschillende kleuren geschilder zijn. Het heeft een vrij grote haven. Tot 1938 was het een belangrijke marine haven. Nu liggen er veel grote vissersschepen die ook afkomstig zijn uit Frankrijk.

De ferry vertrekt op ongeregelde tijden en dat geeft mij de gelegenheid om mijn koplamp van een nieuwe lamp te laten voorzien. Ik waag me daar zelf niet meer aan want de motor van de Fiat Ducato is zodanig compact dat je voor iedere kleine ingreep weer een ander deel van de motor weg moet halen. De klus wordt dan ook door de overigens aardige garagehouder met veel Iers gevloek geklaard.

Terwijl we de lamp aan het repareren zijn (eigenlijk heb ik helemaal niets gedaan) word ik in het Nederlands aangesproken. Een jong stel viert een korte vakantie in Ierland als een soort verkenning voor een langere vakantie met camper. Maar ze twijfelen. Ten eerste vinden ze dat Ierland toch wat minder mooi is dan Schotland en de vrouw schrikt terug voor de soms wel heel smalle wegen. Hoe heb ik dat gedaan en wat zijn mijn ervaringen?

Bere Island

Vervolgens neem ik de ferry naar Bere Island. Dat is een ervaring op zich want de boot is één bonk roest vakkundig weggewerkt achter een dikke laag verf. De ijzeren platen waarover je op- en af kunt rijden kraken en bonken dat het een aard heeft.

Er wordt niet bepaald voorzichtig met de boot omgegaan. De ferry komt met een behoorlijke snelheid op de aanlegplaats af en wordt met veel geweld er tegenop geduwd. Weer veel gekraak en veel gebonk. Ik vrees dat dit een van de laatste vaarten zal zijn. Maar ook hier geldt het bekende spreekwoord: krakende wagens rijden het langst. Ik hoop dat dat ook voor varen geldt.

Bere Island is niet zo een heel bijzonder eiland. Dus ik vraag me af waarom er het wandelen daar zo hard aanbevolen wordt. Het is niet lelijk en ik heb het niet met tegenzin gedaan maar heel apart is het bepaald niet. Ik heb er ongeveer 2 uur gelopen en moest toen weer snel naar de haven terug om de laatste ferry te halen. De zon gaat onder met veel wolken en onheilspellend licht. Wel mooi.

Een overnachtingsplek met mooi uitzicht: Gour

De laatste kilometers voor vandaag rijd ik naar Gour waar ik langs de stille weg mijn overnachtingsplek vind. Een geweldig uitzicht van dit hoge punt over de baai. Nog even blog schrijven en eten en podcast luisteren en dan komt er een einde aan deze lange dag.