Camperreis Spanje dag 40; van Torre Alhaquime naar Olvera

Olvera

Op de 40^e dag van de Camperreis Spanje is het eindelijk weer eens mooi weer. Ik breng de hele dag door in Olvera, een prachtig wit dorp. In de middag wil ik een stuk op de Via Verde fietsen maar dat is helaas wegens onbegaanbaarheid van de route niet te doen. In de avonduren ben ik aanwezig bij de processie van Nuestra Señora del Socorro. Ik overnacht aan de rand van het dorp.

Ik word vanochtend wakker in een geheel andere wereld. Het was vannacht koud maar nu schijnt de zon overvloedig en hij belooft dat de rest van de dag ook te doen. Zonde dus om de autorit verder voort te zetten en ik besluit dus om het dorp Olvera te bezoeken waar ik gisteren al doorheen gereden was. Daarvoor moet ik wel 4,7 km met de bus afleggen.

Na ontbijt ga ik op pad en ben binnen een kwartier in Olvera. Het is nog helemaal niet druk en ik kan makkelijk parkeren nabij het centrum. Het dorp is gelegen op een steile rots en dat dicteert ook gelijk het ontwerp en de architectuur van het dorp. Het centrum is werkelijk prachtig met mooie doorkijkjes door de smalle straten naar de omgeving die hoofdzakelijk uit bergen en olijfboomgaarden bestaat.

Op het hoogste punt van het dorp staat de hoofdkerk van het dorp, de Nuestra Señora de la Encarnacion. Het is wel een heel grote kerk voor zo’n klein dorp. Helaas is hij gesloten dus ik kan de binnenkant niet bekijken. Maar vanaf het kerkplein heb je een magnifiek uitzicht op de omgeving.

Daarna bezoek ik het er naast gelegen kasteel. Oorspronkelijk Moors en later ingenomen door de katholieke koningen. Het kasteel is nog redelijk in tact en vrijwel geheel gerestaureerd. Het is niet groot. Er zijn weinig binnenruimtes en dat geeft aan dat het slot met name voor verdediging bedoeld is. Ook vanaf dit kasteel heb je een heel fraai uitzicht op de omgeving.

Daarna loop ik nog wat door het dorp heen en doe boodschappen bij de plaatselijke tjokvolle supermarkt. Tjokvol met producten maar eveneens tjokvol met kakelende vrouwen. In de kleine ruimte spreken ze op maximaal volume met als opperschreeuwer de waarschijnlijke eigenares die van achter de kassa instructies roept naar de 3 medewerkers. Ja dan moet je wel over het geluid van de klanten heen komen.

Via Verde

Daarna lunch ik kort en rijd ik naar de overnachtingsplaats vlak buiten het dorp bij een voormalig treinstation. Het is een schitterende plek en ik kan er ook nog water tanken en lozen. Ter plekke zie ik dat je hier een stuk van de Via Verde kunt fietsen en ik ben van plan om dat te gaan doen. Ik heb per saldo niet voor niets de fiets meegenomen.

De Via Verde is een interessant initiatief van vrijwilligers in samenwerking met de overheid. Spanje heeft ongeveer 9.000 km aan ongebruikte spoorwegen. Die lopen in het algemeen door dalen heen omdat treinen niet constant kunnen dalen en klimmen. Een aantal jaren geleden heeft men het briljante idee gehad om deze ongebruikte spoorbanen om te toveren tot wandel/fietspaden. Kwestie van beton storten en groen verven. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

Vanaf Olvera loopt een traject van ca. 35 km. Dit spoorwegtraject is nooit in werking getreden. Het is begin vorige eeuw aangelegd hoofdzakelijk voor industrieel goederenvervoer. Maar door de economische crisis en de daarop volgende burgeroorlog is het traject nooit klaargekomen en heeft er nooit één trein over gereden. Het gerucht gaat dat er wel al personeel op het station in Olvera was aangenomen in de persoon van een stationschef. Omdat men vergeten was om zijn baan op te zeggen en nooit deze omissie gemerkt heeft is de perronchef 40 jaar lang in dienst gebleven en uitbetaald. Iedere ochtend stond hij vroeg op om met pet, spiegelei en fluitje de trein te ontvangen die nooit gekomen is.

Er is aan het begin een informatiepunt over de Via Verde. Een vriendelijke medewerkster vertelt mij dat het traject helaas niet te volgen is. De onstuimige regenval heeft ook deze weg onbegaanbaar gemaakt. Een grote strop voor de organisatie. Ik besluit om dan maar de kilometer te lopen die nog wel begaanbaar is en het is werkelijk een prachtig traject. Ik kan lopen tot in de eerste tunnel, maar als ik bijna aan het einde van die tunnel ben zie ik dat er veel water in de rest van de tunnel staat en dat er voorbij de tunnel veel grond van de berg op de weg is terecht gekomen.

Het is inmiddels 14.00 uur geworden en ik besluit om de rest van de middag op de mooie overnachtingsplek door te brengen. In de avond wil ik naar het centrum van Olvera teruglopen omdat dan de processie gehouden wordt van Nuestra Señora del Socorro. Het is immers ‘Semana Santa’. Het lijkt een heel evenement te worden dus ik kijk er erg naar uit.

Processie Nuestra Señora del Socorro

Om half acht loop ik naar het dorp. Dat is ongeveer 2 km gaans. Maar je loopt er wat langer over omdat het een steile weg omhoog is. In het dorp lopen veel mensen naar het vertrekpunt van de processie. Het valt me op hoeveel jongeren er heen gaan. Begintijd is gepland om 20.00 uur maar zoals verwacht wordt het een half uurtje later. De sfeer is heel ontspannen. De gemaskerde figuren (soort KuKluxKlan-figuren) staan gezellig te praten met vrienden en familieleden en er wordt behoorlijk op los gezoend. Er is nauwelijks sprake van een gewijde sfeer. Het is veel meer een publieksfeest.

De Christus en de Maria figuur worden elk apart door het dorp heen gesjouwd op twee grote baren. Iedere baar wordt wiegend getild door ongeveer 50 man. Beide baren worden gevolgd door een muziekkorps wier kwaliteit vooral in hard spelen te vinden is. Het zijn geen muziekkorpsen uit de eigen gemeente. Ze komen van buiten en hebben beide indrukwekkende namen. Wat te zeggen van: ‘Banda de Cornetas y Tambores Nostra Señora de las Lagrimas de Campillos’ en ‘Agrupacion Musical Santisimo Cristo de la Antigua de Espera’. Dat moet wel topkwaliteit zijn.

Om de 50 meter wordt stilgehouden om te rusten en bloemen in ontvangst te nemen. Petten en hoeden gaan af. Instrumenten worden neergelegd en er wordt gezellig onderling en met het publiek contact gemaakt en ook hier worden weer veelvuldig zoenen uitgewisseld. Zoveel vrede daar kunnen Maria en Christus toch niets tegen hebben.

Het valt op dat er niet gebeden wordt en er gaan zeker geen mensen op de knieën hetgeen je bij de processies en zeker bij de heiligdomsvaart in Maastricht nog wel eens ziet gebeuren.

Het duurt wel 1,5 uur voordat de kleine processie gepasseerd is. Daarna loop ik nog een stuk door het mooi verlichte dorp. Veel Spaanser kun je het niet krijgen. Ik ben om ongeveer 22.00 uur thuis en schrijf nog snel deze laatste paragraaf voor de blog voor ik ga slapen.