Camperreis Spanje dag 39; van Malaga naar Torre Alhaquime

Regen, regen, regen

Op de 39^e dag van de Camperreis Spanje wil ik een autotocht maken van Ronda naar Ubrique. Maar de vele regen zorgt er voor dat ik vroegtijdig een overnachtingsplek zoek. Morgen de tocht maar voortzetten.

Terugblik op museum Carmen Thyssen

Ik wil eerst nog even terugkomen op de dag van gisteren want toen ik gisterenavond lag te luisteren naar pianomuziek van Sibelius, verbaasde ik me er over dat het bezoek aan het Carmen Thyssen museum mij zo geraakt heeft. Na vier uur rondlopen was ik totaal uitgevloerd, niet zozeer van het rondlopen maar van de emotionele beleving van de getoonde werken. En toch waren het slechts enkele werken uit het fin-du-siècle die mij werkelijk aanspraken. Wat zorgt er dan voor dat zo’n hele collectie zo’n impact op mij heeft.

Ik wil niets afdoen aan bij voorbeeld de naturalistische schilderijen. Ze zijn heel ambachtelijk en met groot vakmanschap geschilderd en hebben volstrekt hun eigen waarde maar ze geven zodanig een realiteit weer dat die nauwelijks ruimte geeft om er een eigen interpretatie aan te geven.

Dat is heel anders bij veel schilderijen van het fin-du-siècle en de moderniteit. Ik haal nog even het schilderij van Pia naar voren. Ook al is het duidelijk een figuratief schilderij, het is zodanig geschilderd dat er voldoende ruimte is om het zelf te interpreteren. Gezichten worden met een enkele verfstreek weergegeven. De gebogen hoofden en de stand van de handen geven aan dat de vrouwen met handwerken bezig zijn. De verdeling van licht en donker geven duidelijk aan dat het hier om het begin van een heel warme dag gaat. En je kunt als het ware de geuren van de tuin ruiken.

Maar dit soort schilderijen uit de toentertijd nieuwe stroming beslaat slechts een klein gedeelte van de totale collectie. Ook hier wordt me weer duidelijk, in contrast tot de naturalisten, dat het abstraheren van de realiteit juist een extra dimensie geeft aan de gevoelens die de schilder uit wil drukken. Ik stel me voor dat de schilder hier een schilderij heeft gemaakt van zijn eigen gezin. En juist doordat hij in zekere zin afstand neemt van de visuele realiteit, komt een dergelijk schilderij bij mij binnen omdat ik er ook mijn interpretatie aan kan geven.

Maar dat is nog geen antwoord op mijn eerdere vraag waarom zo’n hele collectie zo’n diepe indruk heeft gemaakt. Ik denk dat het er mee te maken heeft dat je op deze tentoonstelling heel duidelijk kunt zien hoe enkele generaties kunstschilders een metamorfose ondergaan. Dat moet een heel ingrijpend proces voor ze geweest zijn om in alle opzichten afscheid te nemen van de tot op dat tijdstip bestaande conventies in de schilderkunst. Het biedt mij de mogelijkheid om dieper door te dringen tot de essentie van de schilder en geeft mij tegelijkertijd een optimistisch gevoel hoe (positief) veranderbaar mensen zijn. En dat is een heel bemoedigend en ontroerend gevoel.

 

Vertrek uit Malaga

Genoeg over gisteren. Jullie zijn waarschijnlijk meer geïnteresseerd in de dag van vandaag dan mijn zieleroerselen. Ik wil vandaag Malaga verlaten en ca. 50 km verderop een route rijden van Ronda naar Ubrique. Deze route moet volgens de foto’s die ik gezien heb langs een paar schitterende en schitterend gelegen witte Andalusische dorpen gaan.

Na douche en ontbijt vertrek ik om ongeveer 10.00 uur uit Malaga waar het redelijk zonnig weer is. Waar ik evenwel geen rekening mee gehouden heb is dat Malaga aan de landzijde aan drie kanten omgeven is door een hoge bergketen. Dat zorgt er voor dat het weer in Malaga vaak aanzienlijk beter is dan in de nabije omgeving van de stad. En helaas blijkt ook nu dat het geval te zijn. Zodra ik de bergketen over ben hoor ik weer het vertrouwde geluid van de regen op mijn dak. Aanvankelijk niet zo veel maar allengs wordt het meer en meer. Het nodigt niet bepaald uit om uit te stappen en rond te kijken. Ik houd een lange middagpauze.

De Zondvloed

Voorbij Alcala del Valle breekt echt de hel los. Met bakken komt de regen de lucht uit. Er wordt een ware ravage aangericht. Rivieren zwellen op die normaal gesproken al bijna droog moeten staan en overspoelen op sommige plekken de weg waar ze een dikke laag glibberig slib achterlaten. Olijfboomgaarden staan blank. De afwateringsgeulen langs de weg worden snel stromende beken en eroderen de fundering van de wegen op sommige plekken waardoor de weg gedeeltelijk instort. Dat schijnt al een paar dagen aan de gang te zijn. Op sommige plekken zie je dat bulldozers het slib op de wegen aan de kant hebben geschoven waardoor er langs de weg kleine dijkjes  ontstaan.

Vlak voor Olivera wil ik een paar foto’s maken van dit natuurgeweld. En als ik bezig ben bij een olijfboomgaard, stopt er een kleine Renault waar overduidelijk vader en zoon uit stappen. We groeten elkaar en om een gesprek op gang te brengen vraag ik (heel naïef) of dit een uitzonderlijk jaar is. De vader komt gelijk met een stortvloed van woorden, maar in het Spaans en ik kan het nauwelijks volgen.

De zoon spreekt gelukkig redelijk Engels en vertaalt voor mij. Zo erg heeft de vader het nog nooit meegemaakt. En hij maakt zich grote zorgen. Een groot gedeelte van zijn olijfboomgaarden is geheel met slib overspoeld. Ik verkeerde in de veronderstelling dat het vruchtbare grond betrof. Dat blijkt ook wel waar te zijn maar het vormt een keiharde korst en olijfboomgaarden hebben juist een rulle grond nodig. Ik kan daar over meepraten als ik denk aan de keer dat ik vast zat in een dergelijke boomgaard.

Dat betekent dus dat in een aantal gevallen de toplaag verwijderd moet worden en de rest ondergeploegd moet worden. Dat gaat dagen werk kosten. Ik heb met hem te doen. Ik vind dat hier Europese of nationale hulp op zijn plaats is. Als we er met zijn allen voor zorgen dat dit soort milieu-problemen ontstaan dan moeten we de oplossing ook maar financieren uit de algemene middelen. Dit overstijgt het normale risico voor agrarische ondernemers.

Ik kan niet anders doen dan ze veel sterkte te wensen en mijn weg te vervolgen. Maar ik capituleer voor de regen en besluit om maar snel een overnachtingsplek te zoeken. Die vind ik op een inham langs de weg; ook bedekt met slib maar breed genoeg zodat ik niet langs de rand hoef te staan want die vertrouw ik voor geen meter en ik voel er weinig voor om morgenochtend wakker te worden onderaan de heuvel. Morgen zal ik de route voortzetten. Er is weliswaar koud maar helder weer voorspeld met 0 mm regen.

Ik heb dus ruim de tijd om nog wat te lezen en sms’jes en mails te beantwoorden. Ik eet een beetje simpel want de koelkast begint leeg te raken. Maar er zijn nog ingrediënten genoeg om een uitgebreide salade te maken en ik heb nog brood en witte wijn.

Zodra ik de bus geparkeerd heb, stopt het met regenen en breekt de zon door. Moet ik daar betekenis aan geven?