Camperreis Schotland dag 21: Van Balmacara naar Kilmarie

The Isle of Skye

Vandaag, op de 21^e dag van de Camperreis Schotland, wil ik naar het eiland Skye rijden. Vanaf de overnachtingsplaats in Balmacara is het maar een paar kilometer rijden. Ik rijd eerst naar de westkant van het eiland in het zuiden naar Elgol. Vandaar boek ik een overtocht naar een nabijgelegen onbewoond eiland Soay waar het Loch Coruisk ligt. Ik loop daar ongeveer 2 uur rond. Daarna zoek ik een overnachtingsplek die ik een paar kilometer ten noorden van Elgol vind.

Vanochtend rond 8.30 uur vertrokken om bij Kyle of Loch Alsh over de brug naar het eiland Skye te rijden. Dan rijd ik naar het westen met als doel Elgol te bereiken. De route er heen is mooi. Weer een ongenaakbaar landschap met slechts verspreid enkele huizen en de spaarzame dorpen tellen ook vaak niet meer dan een aantal huizen dat op twee handen te tellen is. Het eiland heeft iets met de kleur wit want vrijwel alle huizen zijn spierwit geschilderd en markeringsstenen zijn ook van een dikke witte verflaag voorzien. Zelfs de schapen zijn spierwit. Maar die zijn overal in Schotland heel erg wit. Het zal wel door de eeuwigdurende douche komen die ze dagelijks over zich heen krijgen.

Langs een hele smalle single track road kom ik bij de ruïne van een gebouw aan dat eens een kerk was met een vervallen kerkhof er om heen (Cille Chriosd – Kerk van Christus). De eerste bestaansbewijzen stammen uit de 8^e eeuw, meer gedocumenteerde bewijzen stammen uit de 15^e eeuw. Bij de aanvaarding van zijn ambt beloofde een nieuw aangestelde dominee dat hij de namen van alle papisten zou verzamelen en zou overleggen aan de overheid. Het laat zich raden wat er mee gedaan werd. Ook is bekend dat hij zijn arbeiders twee keer per dag van voedsel voorzag. Maar op zondag slechts één maaltijd; het was immers geen werkdag en voor wat hoort wat.

Elgol en het eiland Soay

Uiteindelijk kom ik bij de haven aan van Elgol. Het is niet een heel mooi dorp maar er vertrekken vanuit de haven bootjes die je naar een onbewoond eiland (Soay) met het Loch Coruisk vervoeren. De overtocht duurt een half uur en je kunt ongeveer anderhalf uur op het eiland rondlopen alvorens de boot je weer terugbrengt. Je bent hier in het midden van de Cuillin Hills; steil oplopende bergen gelijk vanuit de zee. Het is een zeer geïsoleerd gebied en de hele natuur doet somber aan. Dat de heuvels steil zijn blijkt als ik met de camper naar de haven rijd. Hellingen van 15 % naar beneden zijn geen uitzondering. Nu maar hopen dat ik er straks ook weer boven op kom.

Als ik op de boot sta te wachten op de pier komt er een vissersboot aan. Er worden vele kratten met ontzettend grote krabben aan land gebracht. Er is ook een enkele krat met ongeveer 15 kreeften. Als ik vraag of dat een goede vangst is wordt er zuinigjes geknikt. ‘Het had beter gekund.’ Ze reageren zoals de Nederlandse boeren. Ik mag een krab uitzoeken en meenemen maar ik heb geen idee hoe ik hem moet klaarmaken. De visser weet het ook niet: de vrouw kookt altijd. Ik kan het ook niet opzoeken omdat ik geen internetverbinding heb. Bovendien heb ik begrepen dat je heel stevige messen moet hebben om de krabben open te breken en ik beschik in de camper alleen maar over wat slappe Ikea messen en één heel goed zakmes dat ik er niet aan wil opofferen.

Daarna legt de boot aan die ons naar het eiland zal brengen. Er gaan ongeveer 15 mensen mee. Ik kom o.a. in gesprek met een groep Duitsers van middelbare leeftijd. Nou ja, gesprek, ze vertellen me de hele tijd over het eiland en hoe ze het bezoek voorbereid hebben en verzekeren mij dat een goede voorbereiding van een reis alles is, alsof ik niets voorbereid heb. En ze lijken ook inderdaad goed voorbereid. Kleding tip top en twee dikke gidsen waar ongetwijfeld van alles over het eiland te lezen zal zijn. Ook beschikken ze over GPS en kaarten. En dat alles voor een wandelingetje van 1,5 uur. Het lijkt wel of ze er een dagtocht van gaan maken.

Het is een ruwe overtocht want er staat veel wind. Het gaat met een noodvaart. Na een half uur komen we op het eiland aan en de ‘kapitein’ dringt er bij ons op aan om toch vooral niet langer dan 1,5 uur weg te blijven want hij moet nog een ‘ritje’ maken.

Het blijkt een heel somber eiland te zijn. Alleen maar donkere kleuren, zowel de rotsen als de planten. Het is er guur en af en toe klettert er een flinke regenbui naar beneden. Aan de rand van het eiland ligt een kolonie zeehonden. Ik probeer er naar toe te komen maar ze zijn schuw dus moet ik de 300 mm lens gebruiken om ze enigszins herkenbaar in beeld te krijgen.

Ik loop naar het loch toe en ook daar alleen maar eentonigheid: donker en somber. Dat klinkt negatief maar zo bedoel ik het niet. Het is indrukwekkend maar ook beangstigend. Ik ben blij dat ik het gezien heb maar ik zou er voor geen goud willen wonen zo dat al mogelijk zou zijn. Ik loop om het loch heen. Dat moet lukken want het duurt maar een uur. Wederom ervaar ik het als, zoals de Engelsen zo mooi zeggen: creepy!

Verdwaalde Duitsers

Precies na 1,5 uur ben ik terug bij de plaats waar de boot zal aanlanden. Maar niet iedereen is er. De drie Duitsers die ik sprak aan boord zijn er niet en een andere persoon zei dat ze moeilijkheden hadden met het lopen rond het loch. Je moest namelijk een rivier oversteken en daar moest je wel even je schoenen bij uittrekken. Een van de Duitsers is uitgegleden. Daarna, zo bleek later toen ze weer terecht waren, zijn ze ook nog verdwaald. Het is mij een raadsel hoe je hier rond dat loch verdwaald kan raken met overal vrij uitzicht om je heen en zeker met alle hulpmiddelen waarover ze beschikten.

De kapitein van het schip zei dat ze een half uur zouden wachten en anders zouden ze vertrekken en later terugkeren na een briefje achtergelaten te hebben. De reactie van één van de Britten was komisch bedoeld en typisch Brits: ‘Oh, let them swim.’ Ik moest daar erg om lachen. Dat viel niet in goede aarde bij een ander Duits koppel en zowel de Brit als ik kregen de volle laag. We hebben maar onze schouders opgehaald maar ik heb geweigerd om sorry te zeggen. Een bisschen relativieren meine Herrschaften!!!

Uiteindelijk kwamen ze binnen het half uur toch terug. Maar grote verhalen hadden ze niet meer. Ze zaten een beetje pips voor zich uit te staren. Alle voorbereidingen ten spijt had de middag hen toch niet gebracht wat ze er van verwacht hadden. Maar ze zullen er ongetwijfeld sterke verhalen aan overhouden voor familie en vrienden.

Kilmarie

Als we weer terug zijn in Elgol loop ik terug naar de camper en rijd ik een paar kilometer naar het noorden waar ik in een diepe inham van de single track road een overnachtingsplek vind nabij Kilmarie. Veel keuze is er niet. Het zal wel goed gaan. Er komt hier hooguit één auto per uur voorbij. Ik heb geen zin om lang te koken en maak snel spinazie tortellini met zure room en sla klaar. Toch jammer dat ik die krab niet heb meegenomen. Daarna is het uiteraard weer tijd voor het bijhouden van het blog en ik moet uiteraard de camera en lenzen goed schoonmaken vanwege het zoute water. Morgen wil ik, als het weer het toelaat, een paar mooie wandelingen maken vlak in de buurt. Dus maar hopen dat het morgenochtend mooi weer zal zijn.

10