Camperreis Griekenland dag 26; Kariai

Wandeling naar het klooster Agii Anargyri

Op de 26e dag van de camperreis Griekenland wil ik eerst de langere wandeling maken die gisteren niet mogelijk was. In de middag zou ik dan een begin kunnen maken met de reis naar Mycene. Maar dat pakt anders uit.

Ik ben vandaag laat opgestaan. Ik wilde de langere wandeling maken van Polydroso naar het klooster Agii Anargyri. Maar bij het wakker worden (ik heb geen enkel voertuig over de grindweg horen langskomen zolang ik er sta) regent het. De hele nacht heeft het trouwens fors geregend. Na het raadplegen van de weer-app zie ik dat het na 9.00 uur droog en zonnig zal worden om dan weer rond 15.00 uur over te gaan in buien.

Het klinkt wellicht vreemd als je de kaart raadpleegt dat ik eerst naar Polydroso rijd om van daaruit naar het klooster Anargyri te lopen terwijl ik op de overnachtingsplek, naar ik schat, nog geen twee kilometer van dat klooster verwijderd ben. Maar, zo zeggen de ervaren reizigers: het gaat niet om het doel maar om de reis er naar toe. Dat maak ik vandaag dan ook maar tot mijn motto.

Ik ontbijt dus laat en rijd om 9.00 uur de paar kilometer naar Polydroso. Ik parkeer mijn camper, net als gisteren, bij het hotel en loop de kleine kilometer naar het startpunt van de wandeling: de kerk van Polydroso. De wandeling is volgens de gids duidelijk gemarkeerd met blauwe driehoeken en blauwe vierkanten en dat blijkt ook zo te zijn. Sterker nog: hij is heel goed aangegeven met op alle cruciale punten een bordje. Dat is voor de verandering ook wel eens lekker dan hoef je tenminste niet steeds weer de GPS te raadplegen of je nog op het goede spoor zit.

Wandeling naar het klooster Agii Anargyri

De wandeling daalt eerst af naar de onderkant van het sfeervolle dorp. De paar inwoners die ik tegenkom groeten me allerhartelijkst. Dan voorbij een brug moet ik een pad volgen langs een beek. Normaliter is dat een klein stroompje water maar door de hevige regenval van vannacht is het een iets wildere beek geworden. De eerste vijf kilometer langs deze beek is wel het mooiste traject dat ik ooit in mijn leven bewandeld heb.

De route loopt eerst langs enkele huizen en een vervallen watermolen om daarna afwisselend door velden en bossen te gaan. Het is niet moeilijk lopen want er is nauwelijks hoogteverschil. Het pad is soms moeilijk te volgen omdat het door grasland gaat en vannacht is het platgetrapte gras weer volledig rechtop gaan staan dus het is af en toe zoeken en doordat het gras nat is en vaak tot kniehoogte reikt heb ik al snel natte schoenen en een drijfnatte broek. Maar de temperatuur is rond de 20 graden en de zon schijnt. Dus geen probleem.

De diversiteit van de begroeiing is indrukwekkend. Ook zie ik ontzettend veel soorten vlinders. Bij 10 ben ik maar gestopt met tellen. Doordat het land vochtig is ruiken de kruiden die veelvuldig in de velden te vinden zijn heel sterk. Waar vind je een dergelijke diversiteit nog in Nederland? Ik weet het, ik mag niet klagen in het Zuid Limburgse landschap en de nabijgelegen Ardennen. Maar toch is daar de diversiteit niet zo groot als die ik hier aantref.

Ik moet verschillende keren de snel stromende beek oversteken en omdat de beek nu veel breder is dan normaal moeten daar flinke sprongen gemaakt worden van oever naar stenen en weer naar de andere oever. Maar het lukt allemaal zonder te vallen of uit te glijden.

Als ik een paar honderd meter van het dorp verwijderd ben hoor ik op de achtergrond plotseling wat jengelende muziek en als die stopt een versterkte stem door een luidspreker. Ik zit me af te vragen of er al weer verkiezingen zijn in Griekenland en of de geluidswagens zelfs in deze kleine dorpen komen. Ik hoor steeds maar het woord ‘banana’. Is dat nu van een partij die Griekenland bestempelt als een bananenrepubliek? Maar als ik goed luister hoor ik nog meer woorden: ‘patatas, bananas, tomatas’. Het blijkt dus de groenteman te zijn die zijn koopwaar op een pickup met geluidsversterking aan de man brengt.

Ik loop met toenemende bewondering door dit prachtig natuurgebiedje. De laatste kilometer is de beek omzoomd door heel oude bomen. Ik weet nog niet welke bomen dat zijn maar ze zouden zo uit een stripverhaal van Marten Toonder kunnen komen. Het zou me niet verbazen als bij de volgende boom Olie B. Bommel mij tegemoet wandelt en me staande houdt en oreert over de prachtige natuur en uiteraard dat dat alles aan hem te danken is. En ik hoor Tom Poes al ‘hmmm’ mompelen.

Uiteindelijk moet ik een steil pad door een bos omhoog en kom dan aan bij het goed onderhouden klooster. Bij de ingang staat op een bordje in nieuw Grieks dat de openingstijden van 12.00 uur tot 16.00 uur zijn. Ik ben dus net op tijd want het is even voor 12.00 uur maar de deur staat al open. Het klooster zelf is echter nog niet toegankelijk. Ik eet er mijn brood en drink er mijn water. Er is geen enkele andere bezoeker. Om ongeveer 12.20 uur stap ik weer op om via een andere route terug te wandelen. Buiten het klooster raadpleeg ik even de GSM en zie dat er een broeder de toegangsdeur sluit. Dan besef ik dat de tijd tussen 12.00 uur en 16.00 uur geen openingstijd was maar sluitingstijd.

Het gaat nu steil omhoog door het bos. Net zo steil als gisteren maar het pad is makkelijker begaanbaar. Op een gegeven moment als de kaart aangeeft dat ik het hoogste punt van de wandeling bereikt heb gaat een breed pad weer naar beneden, ook heel steil. Na een tijd vraag ik me af waar de markeringsbordjes gebleven zijn. En die vraag komt nog pregnanter naar voren als ik bij het hek van het kloosterterrein kom. Ik raadpleeg de GPS en zie dat ik een heel eind ben afgeweken van de route. Dus weer 1,5 km steil omhoog terug. Het is lastig om het pad weer te vinden maar het lukt uiteindelijk en dan kom ik, nadat ik een fraai dennenbos doorkruist heb, op een vlakte waar vroeger de boeren van Polydroso hun landbouwgrond hadden.

Weer verderop moet ik door een gebied dat door de bosbrand van 2007 is aangetast. Een lugubere ervaring. Maar overal komen weer struiken opzetten en de eerste dennenbomen komen ook al weer op. Uiteindelijk door een mooi bosgebied steil naar beneden naar het dorp gelopen. Dan is het nog een kleine kilometer naar de camper toe.

Totaal heb ik ongeveer 15 km gelopen en dat begin je door de steile paden behoorlijk in je kuiten en dijbenen te voelen. Het is inmiddels 15.00 uur geworden en zoals aangekondigd begint het een beetje te spetteren. Ik heb geen zin meer om een stukje van de route naar Mycene te rijden. Ik wil eten, ik wil een douche, ik wil drinken, ik wil schone droge kleren aan en ik wil rusten. Ik rijd terug naar de overnachtingsplek van gisteren. Om 18.00 kook ik wat eenvoudigs en werk mijn blog bij. Basta voor vandaag! Maar wat was het een schitterende wandeling (vooral het eerste gedeelte)!

 

Delen met je netwerk?
(Visited 269 times, 1 visits today)