Dag 52: Van Buscemi naar Sortino

15 eeuwen terug in de tijd

Vandaag reis ik eerst naar weer zo een mooi en nog tamelijk onbekend stadje: Palazzolo Acreide. In de middag maak ik een wandeling door de Necropolis van Pantalica. Hier zijn 5.000 grafkamers te vinden die stammen uit de 13e tot de 8e eeuw voor Christus.

Machinaal gewekt

Ik word om ca. 6.00 uur gewekt door een ploeg bosarbeiders die aan de slag gaan in het stuk pijnbomenbos waar ik gisteren de camper heb geparkeerd voor de overnachting. Brullende zagen en trimmers zorgen er voor dat ik niet veel later ook maar opsta en dat betekent dat ik al rond 7.30 uur op pad ben.

Palazzolo Acreide

Ik rijd in een half uurtje naar Palazzolo Acreide. Ondanks de twee mooie barokkerken bij de parkeerplaats maakt het stadje niet een overdonderende indruk op mij. Maar dat komt later want als ik meer in de richting van het centrum loop raak ik steeds meer onder de indruk.

De eerste schil om de binnenstad heen telt ongelooflijk veel mooie palazzi en kerken. Afgezien van deze palazzi en kerken zien de woonhuizen er onderkomen uit. Je ziet er echter wel de eerdere glorie aan af.

Zo is er een prachtig (maar dus verwaarloosd) palazzo met een balkon over de volle lengte van de gevel dat ik schat op ca. 25 meter.

Dat balkon wordt weer gesteund door ca. 25 consoles en iedere console is versierd met een kop van een mens die in allerlei stemmingen en gemoedstoestanden zijn afgebeeld. Met een zekere spot kijken ze naar de voorbij komende wandelaars en automobilisten.

Een bijna doorgebroken fotograaf

Als ik daadwerkelijk het centrum nader loop ik een winkel binnen die mij boeit door het keramisch aanbod. Ik wordt in perfect Engels welkom geheten door de eigenaar. Hij helpt mij deskundig met wat ik nodig heb. Daarna komen we in gesprek. Zijn Engels is zo goed omdat zijn ouders vóór zijn geboorte naar de VS zijn geëmigreerd en eveneens vóór zijn geboorte weer teruggekeerd zijn. Er werd dus thuis veel Engels gesproken en dat gecombineerd met een heel goede leraar op de middelbare school heeft er toe geleid dat hij zich heel natuurlijk kan uitdrukken.

Maar er is ook een andere reden. Zijn eigenlijke beroep is (portret)fotograaf maar daar kan hij niet van leven. Hij heeft veel tentoonstellingen in het binnen- en buitenland en het kost nu eenmaal veel geld om dat te bekostigen. Met een sarcastische toon zegt hij dat hij nog niet doorgebroken is. Hij geeft mij zijn visitekaartjes om zijn werk later op het internet te bekijken.

 

Een fascinerende binnenstad

Dan loop ik de binnenstad in en kom uit op de Piazza del Populo met een indrukwekkende Chiesa di San Sebastiano. Weer zo een product van na de aardbeving van 1693. Daarnaast staat het Palazzo Communale dat goed samengaat met de kerk maar stamt uit rond 1900.

Dan loop ik de Corso Vittorio Emanuele op waar het ene fraaie palazzo na het andere te vinden is. En als ik willekeurig wat straatjes doorloop struikel ik bij wijze van spreken weer over de kerken: de Chiesa dell’Immacolata, de Chiesa San Michele Arcangelo, de Chiesa Madre San Nicola en de Basilico of San Paolo en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Er is ook een belvedère aanwezig dat een fraai uitzicht biedt op de oude stad. Het wordt net vernieuwd en één van de bouwvakkers spreekt me in het Duits aan. Weer een van de velen die jaren lang in Duitsland hebben gewerkt maar zich gelukkig prijzen met een goed gevulde portemonnee te zijn teruggekeerd.

Ik ben inmiddels de weg kwijtgeraakt en de batterij van mijn GSM is leeg en die van mijn telefoon bijna helemaal leeg. Dus al vragend en meestal begrijpend maar soms ook niet begrijpend mijn weg gevonden door het doolhof van kleine straatjes die mij uiteindelijk leiden naar de parkeerplaats.

Door de Necropolis van Pantalica

Ik rijd ongeveer 20 km verder om uit te komen bij de Necropolis van Pantalica.

Hier zijn meer dan 5.000 grafkamers te bewonderen die in de rotsen gehakt zijn. Het gebied staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. De graven stammen uit de periode van de 13e eeuw tot de 8e eeuw voor Christus.

Het is eveneens een mooi natuurgebied: rotsig boven in de kloof en naarmate je meer naar beneden in de kloof wandelt (nou ja, klautert) wordt het groener totdat je bij de rivier aankomt die zich een ware oase toont. Idyllisch.

Daar moet ik de ondiepe rivier oversteken om de wandeling te vervolgen. Dat gaat goed maar nog geen 500 meter verderop moet ik die rivier weer oversteken maar daar is het veel dieper door de vele regen die de afgelopen maanden gevallen is. Dat waag ik er maar niet op in mijn eentje. Het zou toch zuur zijn als ik op een van de laatste dagen van mijn reis verzwolgen wordt door een rivier. Dus ik keer weer op mijn schreden terug. Jammer, maar het was toch een heel mooie wandeling.

We naderen het einde van de middag en ik heb inmiddels niets eetbaars meer in de camper. Tijd om de hoognodig inkopen te doen voor de laatste week van mijn reis. Daarna een mooie overnachtingsplek gevonden in een heel brede berm van een vrijwel onbereden landweg. Koken, bloggen en nog wat lezen. Voor ik het weet is het al weer tijd om het bedlampje uit te doen. Waarschijnlijk voor mijn laatste overnachting op Sicilië.

Delen met je netwerk?
(Visited 34 times, 1 visits today)