Dag 36: Van Marvao naar Vidigueira

Overnachten bij een Romeinse Villa

Vandaag bezoek ik Marvao en besluit dan om mijn reisroute aan te passen. Alle routes kan ik de paar dagen die mij resteren niet uitvoeren. Dus ik moet kiezen waar ik de voorkeur aan geef. Ik kies voor de oostkant van Portugal en laat de zee voor wat hij is. Dat betekent wel een autorit van 150 km omrijden om in het oosten te komen. Aan het einde van de dag bezoek ik de Nucleo Museologico de San Cucafate. (297 km).

Marvao

Ik hoef maar een paar minuten te reizen naar het hooggelegen dorp Marvao. Van grote afstand is het dorp al te zien. Het torent hoog boven de omringende vlakte uit.

Reed ik gisteren de mooiste route tot nu toe op deze reis. Vandaag bezoek ik hier het mooiste dorp tot nu toe op deze reis. Het is een burchtdorp met een ommuring die soms wel uit drie evenwijdige muren bestaat.

Alle woonhuizen zijn gevestigd binnen de muren van deze burcht. Dus geen eindeloos veel huizen voordat je de muren van de burcht bereikt.

De burcht

Het dorp is lang overheerst door de Moren maar toen die verslagen werden in de reconquista hebben de overwinnaars een enorme burcht gebouwd aan een van de einden van het dorp.

Strategisch lijkt het mij een bijna niet in te nemen burcht met de vaak meervoudige muren, de routering binnen de burcht die de vijanden alleen maar in verwarring brengt en het enorme uitzicht dat men vanuit de burcht over de omringende vlakte heeft.

De waterhuishouding voor het dorp was ingenieus bedacht. Er is in een gigantische kelder een waterbassin gemaakt om het gevallen overtollige regenwater op te vangen. Je kunt deze kelder die nog steeds functioneert, bezoeken. In de kelder kon zo veel water opgeslagen worden dat het hele dorp voor een half jaar genoeg water in voorraad had.

Lunch met een gelukkige inwoner van Marvao

Als ik in een barretje even een lunch wil nemen word ik aangesproken door een bargenoot. Hij zegt me voorzichtig te zijn met mijn camera. Niet dat er hier iets zal gebeuren maar als ik nog naar Lissabon moet dan moet ik toch echt uitkijken.

Hij is zelf in Lissabon geboren en stamt uit een welvarende familie. Dat gaf hem de kans om al op zijn 18^e de wereld in te trekken. Hij heeft vele jaren in Amerika en Engeland gewerkt maar is teruggekeerd naar Lissabon. Die stad was zozeer veranderd dat hij daar niet meer wilde wonen en hij is verhuisd naar Marvao. Lissabon is Lissabon niet meer (vergelijkbaar met mijn Amsterdamse ervaringen). Het kostte hem moeite om in deze kleine gemeenschap geaccepteerd te raken maar nu dat het geval is, is hij een en al lof over de gemeenschapszin.

Hij heeft Covid gehad en het hele dorp had een beperkt aantal mensen aangewezen om boodschappen buiten het dorp te doen voor de ouderen en kwetsbaren van het hele dorp zodat ze geen besmetting konden oplopen in supermarkten. Een kwestie van je boodschappenlijstje inleveren en de boodschappen in ontvangst te nemen. Ook was de zorg om hem heen goed geregeld met inachtneming van de regels. Hij is in deze gemeenschap beter opgevangen dan hij ooit door zijn familie zou zijn opgevangen. Of hij nog reisplannen heeft? Nee hoor ik voel me hier totaal thuis en geborgen. Hier wil ik oud worden en sterven.

Museu Municipal

Ik loop nog een tijdje rond door het dorp en bezoek daarbij het Museu Municipal. Soms vragen mensen mij waar ik de energie en zin vandaan haal om de toch vele musea tijdens deze reis te bezoeken. Het antwoord is simpel. De meeste musea zijn bijzonder klein, soms zelfs  piepklein zodat je soms maar 20 tot 60 minuten nodig hebt om een en ander te bekijken en er geen museum-moeheid ontstaat.

In dit geval is het een museum over de opgravingen die er gedaan zijn binnen Marvao. Daarnaast is er speciale aandacht voor de kerkelijke kunst door de eeuwen heen. Slecdhts één zaal en na een half uur heb je het gezien.

Verandering van de reisroute

Ik ga eens even berekenen hoeveel dagen ik nog reizend door kan brengen. Het antwoord noodt mij om keuzes te maken. Ik kan weer naar het westen van Portugal reizen en de kustweg nemen, maar op enkele uitzonderingen na was ik niet heel erg enthousiast over het kusttoerisme. Dus blijf ik liever in het oosten van Portugal om daar langzaam een mooie route naar het zuiden te volgen langs een Rio Guadiana.

De ruïnes van Sao Cucufate

Dat betekent dat ik van de ene op de andere route moet overstappen hetgeen bijna 120 km in beslag neemt. Tegen het einde van de middag kom aan in Vidigueira. Ik zou daar eigenlijk de ruïnes van Sao Cucufate willen bezoeken. Maar het liefst houd ik dat tegoed voor morgen. Maar als ik naar de openingstijden kijk dan zie ik dat de ruïnes maandag en dinsdag gesloten zijn. Dus toch maar vandaag.

En wat een verrassing! Het betreft hier een Romeinse villa die tot twee keer vernield is geweest maar steeds weer opgebouwd is. In de late middeleeuwen is er een klooster van gemaakt. Er staat nog heel veel overeind, zij het dat het hier en daar flink gestut moet worden. Er is nog zo veel van over dat je je een goede voorstelling kunt maken van de wijze waarop de Romeinen hier geleefd hebben.

Vanaf de ingang loop je eerst naar een tempel toe met daar achter een grote cisterne die ook dienst deed als zwembad. Daar achter zie je dan de vrijwel in takte ondergevel van de villa. Een terrasvormige tuin, een wel 50 meter breed terras met daarachter een even brede portico en daarboven moet dan ooit een enorm balkon geweest zijn waarachter de leefruimtes waren. Op de begane grond kun je nog de voorraadkamers bezoeken. Een van die kamers is in de vroege middeleeuwen omgebouwd tot kerk. Onbeschermd zijn daar nog fantastische fresco’s te bewonderen.

Aan de uiterste rechterzijde van de villa zijn uitgebreide thermen gebouwd met heet, warm en koud water. Het moet wel een heel welvarende familie geweest zijn die hier gewoond heeft. Daarover is echter niets bekend. Achter de villa zijn nog de fundamenten te zien van de woningen van de bedienden en de werkruimten.

Nooit eerder (ook niet in Italië) heb ik me een zo levendig beeld kunnen vormen van het wonen in zo een villa.

Overnachtingsplek

Het is inmiddels laat in de middag en het is behoorlijk warm geworden. Boven de 30 graden. Dus in rijden heb ik geen zin meer maar achter de ruïnes is er een lege in het groen gelegen parkeerplaats waar ik kan staan voor een nacht.

De middag besteed ik aan rusten en lezen. Midden in een jonge olijvenboomgaard aan de randen volbegroeid met tijm en rozemarijn.