Dag 35: Van Monsaraz naar Marvao

Een marmeren wegdek

Vanochtend eerst nog even het dorp Monsaraz ingelopen om twee piepkleine musea te bezoeken. De eerste is het Museu do Fresco en het tweede is het Casa da Inquisicao. Daarna een tocht gereden door een adembenemend mooi Montado gebied om tenslotte uit te komen in een gebied met marmerwinning. In Elvas loop ik in de middag door het mooie dorp om daarna naar mijn eindbestemming Marvao te reizen. (109 km).

Museu do Fresco

Ik ben niet zo heel erg vroeg op want de twee musea waarvoor ik gisteren niet meer de moed had om die te bezoeken gaan pas om 9.30 uur open. Ik klim de heuvel weer op naar dat mooie dorp Monsaraz. En ik sta als een brave jongen gelijk om 9.30 uur voor de deur van het Museu do Fresco.

Inderdaad een piepklein museum dat uit twee zalen bestaat, nou zeg maar ruime kamers. Dit museum is gevestigd in een voormalige kerk. De reden: er is hier een zeldzame fresco gevonden achter lagen stuc over de rechtspraak. Een onderwerp dat in fresco’s vrij uniek is.

De fresco is gemaakt in de 15e eeuw en hij verkeert in zo een goede staat dat vaak de vergelijking wordt gemaakt met de beroemde fresco’s uit het paleis van Siena.

In het bovenste gedeelte is de goddelijke rechtspraak afgebeeld. In het onderste gedeelte is de wereldse rechtspraak te zien. Er zitten twee rechters: de goede rechter en de corrupte rechter. Vooral die laatste is natuurlijk interessant. Deze rechter heeft, als je goed kijkt, twee gezichten. Het eerste schijnheilige gezicht is om aan de buitenwereld te tonen dat het een goede rechter is, het tweede gezicht verraadt zijn corruptie. Hij heeft net geld in zijn handen gedrukt gekregen en aan de andere kant probeert iemand hem om  te kopen met twee vogels.

Naast deze fresco zijn er ook panelen en vitrines te zien die duidelijk maken hoe de fresco’s gemaakt werden. Ook al is het museum heel klein toch is er nog een hoek vrij gemaakt om uitleg te geven over de wijze van verdediging van dit stadje door de eeuwen heen.

Casa da Inquisicao

Het tweede museum, het Casa da Inquisicao, is zo mogelijk nog kleiner dan het eerste en gaat hoofdzakelijk over de vervolging van de Joden door de inquisitie. Maar ook andere groepen die vervolgd werden komen aan bod. Daarmee is het een museum voor tolerantie geworden. Mooi opgezet. Schitterend gerestaureerd.

De Burcht

Tenslotte loop ik nog even door de burcht heen en dan ben je je bewust hoe de geschiedenis hier over dit dorp is heengetrokken.

De komst van mensen uit het midden oosten de overheersing door de Moren, de bevrijding door de tempeliers, de komst en vervolging van de Joden, de inquisitie. Weinig ellende is ze bespaard gebleven.

Een tocht door de Montado

Als ik rijd naar Elvas, en dat zijn toch nog wel enkele tientallen kilometers, kom ik door een prachtig gebied met Montado’s. De mooiste route tot op heden tijdens deze reis: het glooiende landschap, de rustieke dorpjes en natuurlijk de Montado’s.

Ik weet niet waarom dit landschap mij zo in de greep houdt. Per slot van rekening zijn het eigenlijk alleen maar glooiende grasheuvels met hier en daar een kurkeik dus niet zo spectaculair. Maar waarom spreekt me dit meer aan dan de besneeuwde toppen van de Alpen? Meer aan dan de peilloos diepe kloven van de Grand Canyon? Meer aan dan de eindeloos grote gletsjers van Noorwegen? Meer aan dan de eindeloze zandgebieden van de woestijnen? Ik denk dat het te maken heeft met de menselijke maat. Maar afgezien daarvan: waarom wil ik dit weten. Het is zoals het is en niet alles hoeft verklaard te worden.

In dit gebied zijn goed de verschillende stadia van de Montado’s te zien: er is grasgebied, er is verwilderd gebied, er graast vee en er wordt graan verbouwd. Mooier kun je het niet krijgen. En de weg? Geen hond te bekennen.

Onderweg móét ik wel verschillende keren stoppen om het geheel goed in mij op te nemen. Een brok in mijn keel: zo mooi, zo stil. En al die voorjaarsbloemen…

Marmer

Ik rijd verder en kom dan door een relatief klein gebied waar open mijnbouw wordt gepleegd van marmer. Ik stop even bij een, zoals later blijkt, relatief klein bedrijf om wat foto’s te maken. Als ik ze maak komt een medewerker naar buiten die aan het werk is. Even denk ik dat hij niet wil dat er foto’s gemaakt worden. Maar als ik de camera in de tas wil stoppen komt hij naar mij toe en heet mij welkom en maakt met gebaren duidelijk dat ik overal foto’s mag maken. Hij blijkt de eigenaar te zijn van dit eenmansbedrijf.

Er liggen veel gezaagde marmeren platen en er staan een paar kubieke meters marmer voor bewerking klaar. Ook is er een hele grote berg met marmer afval.

Als ik bij de zagerij kom, loopt hij weer naar mij toe en legt uit hoe dat zagen gaat. Uiteraard wordt er gezaagd met diamant, hij toont me ze. De machine kan ca 70 cm in een uur zagen. Hij werkt op verzoek van particulieren maar ook in opdracht van andere bedrijven die de ‘fijnslijperij’ niet zo goed aankunnen zoals hij het doet.

Hij heeft nu een groot project onder handen. Voor de gemeente moet hij marmer klaar maken voor straatbedekking. Wat??? Marmer als straatstenen??? Ja, ja bevestigt hij dat is hier heel normaal. Maar zo gebaar ik, is dat dan niet gevaarlijk glad. Hij moet lachen en maakt dan duidelijk dat het marmerafval vergruizeld wordt en dan wordt gebruikt om onverharde wegen te verstevigen. Stukken van gezaagd marmer kunnen (stukgeslagen) dienst doen als plaveisel voor trottoirs. En nu gaat mij een lichtje op: vandaar dat de onverharde wegen er hier spierwit uitzien.

Maar dat is niet alles. Om het vergruizelde marmer op zijn plaats te houden moeten de wegen afgezet worden met marmeren banden. Ook die maakt hij klaar voor plaatsing. Het lijkt of ik even water zie branden. Stel je voor als ze in Amsterdam de stoepranden van marmer zouden maken, dan zouden de volgende dag die stoepranden toch alle getild zijn? Het is soms toch raar verdeeld in de wereld.

Als ik weg ga houdt hij me nog even tegen. Hij wil me iets geven. Hij zoekt lang in zijn voorraad en komt dan met een stuk marmer dat aan één kant grof gezaagd is, aan één kant fijn gezaagd is en aan de derde kant een stuk onbruikbaar marmer dat door water geërodeerd is. Mag ik meenemen. Als dank geef ik hem een pak stroopwafels. Geen vergelijking.

Ik rijd weer verder en kom dan langs heeeeeele grote marmerbedrijven en marmergroeven met marmer in alle soorten en maten en kleuren.

Elvas

Ik rijd nu door naar Elvas. Weer zo een UNESCO stadje. Sfeervol maar niet druk. Op de grote parkeerplaatsen staan slechts enkele auto’s. Het stadje is zeer de moeite waard. De kathedraal is in zijn basis mooi maar te veel opgeleukt in de loop van de eeuwen. En natuurlijk veelkleurige marmeren vloeren en pilaren in dit marmergebied. Als ze nou iets aparts hadden willen hebben hadden ze de vloer met vloeibaar beton kunnen egaliseren.

Ik loop terug naar de camper om nog even naar het aquaduct te rijden. Een enorm aquaduct. Het bestaat uit 843 bogen vaak vijf etages hoog. Er is 124 jaar over gedaan om het te bouwen. Het is geen Romeins aquaduct want het kwam pas klaar in 1622 toen vervoer van water over het aquaduct nog steeds een goede oplossing was.

 

Naar Marvao

Alhoewel ik niet veel zin meer heb rijd ik toch nog door naar Marvao dat ik morgen wil bezoeken. Ik vind mijn overnachtingsplek in een bos vlak voor het stadje. Koken, eten, bloggen en lezen. Een fantastische dag!

Delen met je netwerk?
(Visited 117 times, 1 visits today)