Dag 24: Van Moura naar Praia do Samouco

Klimmen in Coimbra

Vanochtend al vroeg naar Coimbra vertrokken. Coimbra is een prachtig en levendig universiteitsstadje. In de middag doorgereisd naar Ruinas de Conimbriga, de grootste en belangrijkste Romeinse opgraving op het Iberisch schiereiland. Ik sluit de dag af vlak aan de Atlantische Oceaan aan de Praia do Samouco. (170 km).

Coimbra

Ik ben vanochtend al vrij vroeg vertrokken naar Coimbra. Het is maar drie kwartier rijden. Vlak bij de Ponte de Santa Clara (de verbindingsbrug naar de binnenstad) vind ik een parkeerplek.

De brug over lopen en dan ben je in het hartje van deze leuke compacte stad. Het wordt wel weer een klimdag want het lijkt wel of de straatjes en trappen 45 graden omhoog gaan. Bovendien zijn de meeste straatjes geplaveid met grote ronde keien dus killers voor de enkels.

Coimbra ligt strategisch aan een belangrijke rivier en dus al heel vroeg werd deze plek in beslag genomen door Kelten, Romeinen en Moren. In de 12e eeuw maakte Koning Alfonso Henriques Coimbra tot tijdelijke hoofdstad van Portugal.

Ik begin de wandeling aan het Largo da Portagem. Een gezellig plein dat vlak aan de rivier gelegen is. Dan is het klimmen geblazen naar de Igreja de Santa Cruz. Dat blijkt echter die kerk niet te zijn. Daarvoor moet ik nog een aantal meters stijgen. Toch is het een mooie kerk met een Romaanse basis.

De vele kerken van Coimbra

Uiteindelijk kom ik dan toch bij de Santa Cruz aan. Het is een indrukwekkende kerk en even denk ik dat het de kathedraal is. Uiteraard is de kerk weer voorzien van tegelplateaus, er hangt een indrukwekkend orgel en het koor is ver boven de kerkvloer verheven. Naast de kerk ligt er nog een klooster met een mooie kloostergang. Je mag verder alle ruimtes bezoeken van deze kerk.

Ik zwerf door tal van smalle sfeervolle steegjes en pleintjes. Er zijn nog niet veel toeristen maar aan het aantal toeristenwinkeltjes te beoordelen zal dat in de zomer wel anders zijn.

Als ik de oude kathedraal bezoek valt me op dat deze veel minder uitbundig versierd is dan de Santa Cruz. Het is een sober gebouw, romaans van oorsprong maar later kreeg het door aanvullingen en veranderingen steeds meer mee van nieuwe bouwstijlen. Opvallend is het overdadige retabel dat door twee Vlaamse meesters gemaakt is. Ook hier staat naast de kerk een gotisch klooster.

De universiteit van Coimbra

Weer lang door straatjes en pleintjes gelopen (of eigenlijk gestrompeld) om tenslotte in het oostelijk gedeelte van de stad op de campus van de universiteit aan te komen. De universiteit van Coimbra is een van de oudste universiteiten van Europa en lange tijd was het de enige universiteit in Portugal.

De universiteit beschikt over een aantal mooie gebouwen. Maar die liggen in de binnenstad. Het betreft o.a. de bibliotheek die zelfs een Unesco status heeft. Helaas ik had die bibliotheek door een misverstand niet in de planning opgenomen.

Zware lelijke gebouwen domineren deze campus. Ik weet het niet zeker maar het lijkt wel of deze gebouwen in de jaren ’30 van de vorige eeuw gebouwd zijn. Ze doen erg denken aan de macht uitstralende gebouwen die ten tijde van Mussolini in Italië werden gebouwd. Voor de rest lijken het wel fabrieken (wat universiteiten natuurlijk ook een beetje zijn). Lange gevels met altijd dezelfde raampjes met daarachter de hard werkende medewerkers. Enkele raampjes zijn voorzien van een airco (zal wel de kamer van het afdelingshoofd zijn). Kortom een beetje naargeestige sfeer.

Een studentendecaan op reis

Het is net pauze en de studenten brengen die door op het plein voor de bibliotheek en de letterenfaculteit. Ik kom in gesprek met twee studentes. De een (ik ken hun namen niet eens) studeert filosofie en de ander taalwetenschappen. Ze zitten beiden in het tweede jaar. Als ik vraag of het hun bevalt dan beamen ze dat heftig: goede docenten en ze zijn blij met de studiekeuze die ze gemaakt hebben.

Of ze nog een master willen gaan doen na hun bachelor. Dat weten ze niet zeker maar als ze het gaan doen dan willen ze dat beiden in het buitenland doen. Ik moedig hun daarin aan om hun blikveld te verruimen. Of dat ook in Nederland zou kunnen? Ik zeg zeker te weten dat dat mogelijk is. Of ze al weten wat ze met hun diploma willen gaan doen? Geen idee. Je komt vrij zelden in de vakgebieden waarin ze studeren ook beroepsmatig terecht.

Ik suggereer ze een slimme combinatie te zoeken. Vaak zijn er heel interessante banen te vinden op de kruising van vakgebieden. Smalend vraagt de filosofie studente of dat ook geldt voor filosofie. Ze vindt het vak interessant maar weet niet zo goed wat ze er later mee kan doen. Ik vertel haar het verhaal van een vriendin van mij die afgestudeerd is in filosofie en Nederlands en daarnaast accountancy gedaan heeft. Ze heeft daardoor een interessante baan gekregen waar ze wat meer beschouwend over accountancy moet nadenken. Ik zie dat de student aan het denken wordt gezet.

Tenslotte informeer ik of in Portugal er een maatschappelijke bovenlaag te onderkennen is die sterk gemeenschappelijke kenmerken bezit (zoals ik gisteren schreef over de zeven vinkjes van Joris Luyendijk). Nee dat geloofden ze niet. Maar weer is het de filosofiestudent die zegt dat dat wel erg makkelijk beweerd wordt. Als ze er over nadenkt dan ziet ze toch veel overeenkomsten. Ze vraagt naar de titel van het boek en of er een Engelse vertaling is.

De pauze is voorbij en ze moeten weer aan de slag. Ze vragen me of het goed ik dat ik mijn contactgegevens geef voor het geval ze toch een master in Nederland willen doen. Geen probleem en ik diep nog een oud visitekaartje op uit mijn nog oudere portemonnee.

De tragische liefde van Dom Pedro

Tot slot van Coimbra nog even een verschrikkelijke gebeurtenis uit de historie van Coimbra beschrijven. In films, boeken en toneelstukken zijn vele variaties op dit verhaal gemaakt.

De troonopvolger Dom Pedro werd zwaar verliefd op op een schone uit Galicie: Ines de Castro. Maar daar kon zijn vader en de adel niet mee instemmen, bang als ze waren voor te veel dominantie vanuit Spanje. Voor de poorten van Coimbra lieten ze Ines op een wrede manier vermoorden zodat haar bloed het bronwater rood kleurde.

Na de dood van zijn vader nam Don Pedro wraak. Hij liet voor zijn troonsbestijging het lijk van Ines opgraven en zette haar in de kathedraal op de troon. De edelen van het hof moesten de handen van het in ontbinding verkerende lijk kussen. De moordenaars werden vermoord waarna Don Pedro hun harten op at waarna Ines opnieuw begraven werd in de kloosterkerk van Alcobaca.

De Ruinas de Conimbriga

Na de lunch rijd ik door naar de Ruinas de Conimbriga. Het betreft hier een archeologische site waar de grootste Romeinse opgravingen zijn gedaan op het Iberisch schiereiland. En het is een mooie site. Een stadsmuur met een dikte van vier meter staat nog voor een groot gedeelte overeind. Er is een forum aanwezig waar niet meer veel van over is maar de thermen zijn grotendeels nog te herkennen.

Het mooiste gedeelte betreft het Casa dos Repuxos (huis van de fonteinen). De structuur is nog geheel terug te vinden, er zijn prachtige mozaïeken te vinden in de omloop van het atrium en met een beetje fantasie kun je het je zo in het echt voorstellen.

Tenslotte zijn er ook nog restanten te vinden van een ‘winkelstraat’ maar om dat te herkennen moet je wel erg je best doen. Ik moet af en toe mijn toevlucht zoeken onder de overkapping van het huis van de fonteinen omdat er regelmatige felle buien vallen. Iedere keer als ik weer onder die overkapping stap ben ik weer gefascineerd door die complete mozaïeken.

Op weg naar de kust

De laatste etappe van vandaag brengt mij naar de kust. Maar de weg er heen valt vies tegen. Druk, slecht wegdek, steeds weer afwisselende snelheidsbeperkingen en een meer dan lelijke omgeving van verrommelde stadjes en industrieterreinen. Uit frustratie begin ik maar vast een klagerige tekst voor mijn blog in mijn hoofd te schrijven.

Maar daarmee houd ik op als ik voorbij Leira kom want dan word ik een 6 km breed prachtig zandduinengebied ingestuurd. Zo breed heb ik een duinengebied nog nooit gezien. Er wordt hard gewerkt om het gebied weer in zijn oorspronkelijke staat terug te krijgen. Vrijwel alle voortwoekerende eucalyptusbomen (zijn geen inheemse bomen) zijn gekapt en weggesleept en waar dat al een tijd geleden gebeurd is zie je dat er weer nieuwe gewassen ontstaan.

Ik zet mijn camper vlak achter de eerste duinenrij neer. In de zomer moet het hier druk zijn staat er in de gidsen. Nu staat er maar één persoon en dat ben ik.

Ik ben doodop, waarschijnlijk door het geklim in Coimbra dus ik moet me er toe zetten om de laatste 500 meter naar het strand te lopen maar dat wordt dan ook volledig beloond. De zee, het strand, de duinen en ik. Om stil van te worden. Als de zon bijna ondergaat loop ik terug en ga iets eenvoudigs koken. Nou ja koken, gisteren heb ik sushi’s gekocht dus het koken beperkt zich tot het openen van de verpakking.

Delen met je netwerk?
(Visited 112 times, 1 visits today)