Dag 22: Van Manteigas naar Povoa de Ussa

Van de ijskoude sneeuw naar een hartverwarmend museum

Een afwisselende dag vandaag. Het begint met een onverwacht sneeuwgebied met een poging tot wandelen. Vervolgens doorgereden naar een mooi natuurgebied. In Caramulo bezoek ik een waanzinnig goed museum m.b.t. kunst en oude auto’s. Vervolgens rijd ik door tot Povoa de Ussa. (204 km).

Manteigas en de Serra da Estrela

Vanochtend vroeg opgestaan en op pad gegaan. Mijn overnachtingsplek was vlak bij Manteigas waar ik dus al na een paar minuten al doorheen rijd. Vroeger was Manteigas een onooglijk dorp totdat het ontdekt werd door de mensen die geld wilden verdienen door er een wintersportdorp van te maken. Je ziet dat de luxe sterk is toegenomen en op sommige plekken zie je de decadentie al zijn intrede doen. De oorspronkelijke bevolking moet toch deze ontwikkelingen met verbijstering hebben voorbij zien komen.

Als ik het dorp uitrijd dan moet ik via een wel heel smalle en slingerende bergweg tot ca. 2.000 meter stijgen in Serra da Estrela. Op sommige borden word je gesommeerd om de tegenligger al dan niet voorrang te verlenen. Waar dat niet het geval is wordt dat goed opgelost door de stressloze Portugezen die samen met mij de beste passage zoeken.

Hoe hoger ik kom hoe meer bergen met sneeuw ik zie liggen. Bovendien zijn op heel veel punten watervallen die naar beneden storten. Een goede kans om de bijna lege watertank weer bij te vullen. De uitzichten zijn adembenemend.

 

‘Sneeuwpret’

Als ik bijna op de hoogte kom van 1700 meter voegt zich een weg aan mijn route toe vanuit Torre. En dan verandert de omgeving dramatisch. Heel Torre schijnt besloten te hebben om op deze zondag van de nog dikke laag sneeuw te gaan genieten. Auto’s worden geparkeerd bij alle uitzichtpunten en ook nog in de berm van de toch al smalle wegen.

Het wintersportplezier is beperkt van aard. Mensen stappen uit de auto en gaan zich dan verkleden in de meest hippe wintersportuitrusting om vervolgens, in het beste geval, op een ca. 100 meter lange ‘piste’ te kunnen skiën. Maar in de meeste gevallen blijft de sneeuwpret beperkt tot sneeuwballen gooien en op een ronde plastic schotel van de heuvel af te sleeën.

Ik bekijk dat een beetje en merk dan dat de sneeuwpret niet al te lang duurt. Kinderen hebben het wel gezien na 3 keer de heuvel af te sleeën, vervelen zich, met als gevolg huilbuien en woedeaanvallen.

Ik was van plan hier een wandeling te gaan maken. Maar deze wintersport ellende weerhoudt mij er van om dat plan te gaan praktiseren. Ik wil dus zo snel mogelijk uit dit gebied wegkomen. Maar zo denken meerder mensen, dus chaos op de weg. Zelfs de politie die aanwezig is kan het ook niet meer in goede banen leiden en laten die chaos maar over zich heenkomen.

Wijninkoop

Enkele dagen geleden heb ik in een supermarkt een sterk afgeprijsde wijn gekocht voor het avondeten. Die bleek fantastisch te zijn en ik vond het jammer dat ik niet meerdere flessen gekocht had. Het betrof de Vidigueira Premium uit de Alentejo en ook nog met het predicaat a saudade.

Op mijn tocht naar Caramulo herkende ik plotseling het logo van de supermarkt. Dus ik kon de verleiding niet weerstaan om even te kijken of hier ook deze wijn in de aanbieding was. En ja hoor hij stond er. Dus snel twee dozen naar de kassa meegenomen om af te rekenen. Maar helaas de korting kon je alleen krijgen als je een klantenkaart had. De caissière zag mijn teleurstelling en maakte er een ‘Chef-sache’ van.

Deze vond het geen enkel probleem om aan een buitenlandse gast deze kortingsrechten toe te kennen. Maar dat vroeg wel om veel papierwerk. In Nederland staan dan gelijk de achter mij komende klanten te steunen en te kreunen. Maar niet in Portugal. Uitvoerig wordt de kwaliteit van deze wijn besproken. En als ik na het afrekenen (ca. € 40,– in plaats van € 120,–), mijn excuses aanbied voor het lange wachten dan wordt duidelijk gemaakt dat dat niet nodig is. De duimen gaan omhoog en bovendien worden er drinkbewegingen gemaakt. ‘Festa feliz’ roept er een, zich niet kunnen indenkend dat de zuinige Nederlander de twee dozen (waarschijnlijk) mee terug naar Nederland neemt om in de wijnkelder op te slaan.

Het Museu do Caramulo

Na enkele kilometers kom ik in het stadje Caramulo aan. Een leuk en welvarend stadje zo te zien met veel groenvoorzieningen. Er is daar het Museu do Caramulo gevestigd dat ik graag wilde bezoeken.

Het museum is gebaseerd op een kunstcollectie van de vader van de broers Abel en Joao Lacerda. De broers verschilden flink van elkaar. Abel was, net als zijn vader, geïnteresseerd in kunst en zijn broer Joao was gefascineerd door de auto- en motorsport.

Voor wat betreft de kunstcollectie was deze zodanig groot geworden dat de broers er een eigen museum voor gebouwd hebben en bovendien kwam er een afdeling bij waar oude auto’s tentoongesteld werden.

Ik was stomverbaasd over de omvang en de kwaliteit van de kunstcollectie. En dan te bedenken dat een groot deel van de collectie nog in depot staat.

Het leuke van dit museum is dat de verzameling begonnen is met religieuze kunst maar door de jaren heen een steeds bredere basis kreeg. Nu kun je dus een collectie bekijken die begint bij de Chinezen en doorloopt via de Grieken en de Romeinen, de Christelijke kunst, en de kunst uit de nieuwere tijden en eindigt met werken die onlangs vervaardigd zijn.

Zo kun je dus in één museum de gehele geschiedenis van de kunst volgen zonder dat het te veel wordt. Ik schat dat er op zich 20 tot 25 zalen zijn en er is goed geselecteerd zodat die zalen niet propvol staan. Ieder kunstwerk komt tot zijn recht.

Zeker voor de nieuwere tijden geldt dat naast het werk van internationaal bekende kunstenaars ook het werk van Portugese kunstenaars te zien is zodat je een goed inzicht krijgt in de wijze waarop internationale tendensen terugkeren in het werk van nationale kunstenaars.

Kortom een fantastisch museum dat voortspruit uit het particulier initiatief.

Daarna ook nog door de zalen met de auto’s en de motoren gewandeld. Ook hier was het werk weer met smaak gepresenteerd. Per zaal werd aandacht besteed aan één auto of enkele motoren en alle parafernalia er om heen. Dus ook hier werd je niet overvoerd met indrukken. De collectie is veel groter dan men hier kon laten zien. Jammer want waar ik in geïnteresseerd was zat niet in de huidige tentoonstelling. (o.a. de eerste auto van mijn vader: de Simca 1000, waarvan ik door het vele wassen de vormen nog zo kan terugvoelen).

Tenslotte was er nog een ruimte met speelgoed auto’s. Ik herkende nog enkele modellen van DInky Toys, en zelfs van de oplegger waarmee auto’s vervoerd konden worden. Wat heb ik mijn ouders aan het hoofd gezeurd om ooit eens zo een autootje te hebben. En ze gaven toe.

De overnachtingsplek

De laatste etappe van de reis gaat door een mooi maar dichtbevolkt gebied. Helaas ook veel eucalyptusbomen. Ze zien er afschuwelijk uit met hun dorre bladeren en afgeschilferde bast. Bovendien wil er niets meer groeien onder deze bomen omdat de vallende bladeren van de boom de grond volledig verzuren.

Uiteindelijk een plek gevonden nabij Povoa de Ussa. Het is een voormalig voetbalterrein dat nu geheel overwoekerd is door bremstruiken. Een beetje bizar gezicht.

Ik heb pas laat de overnachtingsplek gevonden dus ik ben maar gelijk gaan koken en eten.