Camperreis Ierland: Dag 20: Van Glenslane naar Creagha

De eerste kilometers in Joyce’s Country

Vandaag leg ik de laatste kilometers af in The Burren. Daarna moet ik langere tijd over een snelweg rijden naar de volgende route op weer een noordelijker schiereiland. Ik rijd daar de eerste kilometers van route 9 in de buurt van Galway. (166 km).

Afscheid van de The Burren

Ik heb vannacht uitstekend geslapen waarschijnlijk omdat ik de nacht daarvoor bijna niet kon slapen door de storm. Als ik wakker word regent het en het zal de rest van de dag ook veel regenen. Maar er is goed nieuws: de komende dagen wordt het weer aanzienlijk beter. Morgen krijgt het weer zelfs het waarderingscijfer 8 in de weerapp.

Ik heb nog maar een paar kilometer te rijden over de route door The Burren. Het gebied wordt minder ‘stenig’ en het groen gaat toenemen. Er zijn weer meer agrarische bedrijven langs de weg te zien. Ik kom eerst langs een prachtig gelegen vervallen kerkje: Carron Church. Ook deze kerk, binnen en buiten, wordt tegenwoordig nog steeds gebruikt als kerkhof.

Tenslotte kom ik langs Leamanch Castle uit 1480 dat nog redelijk in takt blijkt te zijn maar niet toegankelijk is. Het kasteel is meer bekend vanwege de wrede kasteelvrouw, Red Mary, die ongehoorzame bedienden opknoopte of langere tijd aan de haren liet bungelen.

Het dagelijks leven in The Burren

Daarna volgt er een lange rit over snelwegen. Die moeten me naar Galway brengen. Maar eerst moet ik nog benzine tanken. Dat doe ik bij een benzinestation annex doe het zelf zaak annex kruidenier. Het is een van de weinig winkels in deze omgeving en wordt gerund door een uitbaatster. Ze doet dat al meer dan 40 jaar en de winkel en het benzinestation vormen een welkome aanvulling op het salaris van haar man die elders werkt.

Ik had een nieuwe rol duct tape nodig en dan bewijst zich het nut van een klein assortiment aan doe het zelf artikelen. Ze had 3 soorten duct tape en van alle wist ze de voor- en nadelen te noemen op basis van haar eigen ervaringen en op basis van wat de klanten er van vonden.

Het leven in een kleine gemeenschap

Of ze het leuk vindt om hier te wonen en te werken? Daar moet ze lang over nadenken. Vroeger toen ze nog jong was vond ze het niet zo leuk. Er was hier niets te doen voor de jeugd, geen bioscoop of iets dergelijks en je ging niet zo gauw naar de stad toe. Er waren wel wat verenigingen waar ze lid van was. Bovendien was er nog niet veel welvaart en dat is nu behoorlijk veranderd. Een auto waar je vroeger niet aan moest denken is nu binnen het bereik van velen en dat zorgt er voor dat je ook eens uit je eigen omgeving weg kunt komen.

Zou ze haar eigen omgeving willen inruilen voor een andere vraag ik haar. Weer moet ze diep nadenken. Uiteindelijk zegt ze nee. Er is nog steeds niet zo veel te doen in de nabije omgeving maar daar heeft ze ook niet meer zo veel behoefte aan. Het is een kleine gemeenschap waarin ze leeft maar die gemeenschap is heel hecht en die zou ze niet graag missen. Je gaat op oudere leeftijd andere aspecten van het leven waarderen dan je vroeger deed. We drinken nog een koffie en ik vertrek in de richting van Galway.

Goede uitslag!

De reis gaat over snelwegen door een niet bijster interessant gebied. Het is inmiddels 12.00 uur geworden en Irina en ik zouden rond 13.00 uur bellen om de uitslag van haar jaarlijks onderzoek te vernemen. We waren er beiden behoorlijk zenuwachtig over. Ik kan eigenlijk niet meer tot 13.00 uur wachten en bel haar en tegelijkertijd chat ze mij dat de uitslag goed was. Geen nare plekken gevonden en onrustige cellen. Grote opluchting. We zijn er weer een jaar goed doorheen gekomen en dat ondanks hoge risicograad en dna-afwijking. Op naar de volgende controle.

Joyce’s Country

Ik rijd een stuk vrolijker door naar Galway. Voorbij Galway begint de route over het gebied dat ook wel Joyce’s Country wordt genoemd. Als eerbetoon aan James Joyce heb ik de afgelopen dagen een derde poging gedaan om zijn meesterwerk Ulysses te lezen. Maar ik kom er niet doorheen. Ik zal wel geen talent voor dit soort meesterwerken hebben. Ik ga het ook geen vierde keer meer proberen. Drie keer was genoeg. Wel heb ik op de e-reader ‘Dubliners’ nog staan. Die wil ik nog een kans geven.

Aughnanure Castle

Ik kom bij Aughnanure Castle aan. Dat blijkt een grote verrassing te zijn. Het betreft een verdedigingstoren/woonhuis te zijn van een invloedrijke grondbezitter. De verdedigingstoren is indrukwekkend en bestaat uit 4 etages: o.a. opslagruimte, kantoren, woongedeelte. De toren is laag ommuurd en heeft 3 lagere verdedigingstorens.

Dan is er een grotere ommuring die nog lager is en ook 4 verdedigingstorens heeft. Binnen de muren is een haventje aangelegd vanuit de rivier. Tegen een van de muren van de eerste ring is nog een banqueting house gebouwd die een indruk geeft van de welvaart van de familie.

Over oorlogen en oorlogjes

Ik vind het er allemaal wat klein uitzien. De binnenring zal niet groter dan 50 bij 20 meter zijn. Ik vraag aan de beheerder van OPW waar de familie zich tegen moest verdedigen. En voor de zoveelste keer ben ik weer verbaasd over de brede kennis waarover deze medewerker beschikt. En het zijn niet alleen de plaatselijke feitjes maar hij kan die plaatsen ook in een breder verband, inclusief jaartallen, plaatsen.

Het blijkt dat er veel vijanden waren. Maar ik moet dat volgens de beheerder in veel kleiner perspectief zien. Wat vermeld staat als een soort oorlog is in feite een familie- of burentwist. Als aan zo een ‘oorlog’ 75 man mee deed dan was dat al veel. Het betrof o.a. diefstal van vee. Onmin over een erfscheiding e.d. En nu kan ik me de betrekkelijke kleinheid van deze verdedigingspost wel voorstellen. Nu vind ik zelfs de verdedigingstoren annex woontoren zelfs wat overdreven van omvang. Maar dergelijke vetes konden lang duren en je moest het dus wel een paar dagen of weken kunnen volhouden.

Maar er is ook een grotere dimensie. Die heeft betrekking op de regionale politiek en machtsverhoudingen. Zo maakte deze verdedigingstoren deel uit van een heel netwerk aan verdedigingswerken die grotere belangen betrof.

Overnachten langs een meer

Na dit bezoek rijd ik nog een paar kilometer door en kom dan in een mooi gebied met heel veel meren. Ik besluit om langs een van die meren te rijden om daar mijn overnachtingsplek te vinden. En dat lukt. Ik sta langs een prachtig meer met hoge heuvels er om heen. En ik geniet ten volle van de de vele gezichten die ook dit meer heeft. Zon en regen wisselen elkaar af en leveren iedere keer weer een ander plaatje op.

Dan tenslotte nog koken en blog schrijven en dan is het al weer ongeveer 23.00 uur. Dus na wat lezen en podcast luisteren slaap ik rond 1.00 uur in.