Dag 11; van Aritzo naar Esterzili

Naar de Barbagia Seulo

Op de elfde dag van de Camperreis Sardinië verlaat ik, na een mooie ochtendwandeling, het Parco Nazionale di Orosei e del Gennargentu om door te reizen naar de streek Barbagia Seulo. Dit is een veel minder groen landschap waarbij de hele bevolking wel lijkt te werken in de schapen en geitenhouderij. Voordat ik mijn overnachtingsplek vind bezoek ik nog een oude tempel: Tempio domu e Urxia.

Ochtendwandeling; achter de schapen aan.

Ik maak vanochtend een ongeveer drie uur durende wandeling langs de Monte Texile nabij Aritzo. Als ik bij het begin van de wandeling het pad wil inslaan waar de route begint, is mij een schaapsherder voor die met zijn honden en schapen naar een nieuw weidegebied gaat.

Ik gebaar dat hij voor kan gaan. De honden weten niet wat ze aan mij hebben maar blaffen vervaarlijk. De herder geeft aan dat ik goed volk ben en dat doet de stemming verbeteren. Maar nu zijn de honden in verwarring. Hoor ik nu bij de kudde? En moeten ze achter mij lopen? Of hoor ik niet bij de kudde en moeten ze vóór mij lopen achter de schaapskudde aan. Ze besluiten voor het laatste.

Het paadje is heel smal en heel steil en mens, hond en schaap sjokken achter elkaar de berg op. Volgens mij klopt er iets niet want mijn kaart geeft aan dat ik eerst dalen moet. Na even nadenken kom ik er achter dat ik de route in omgekeerde richting aan het lopen ben. Achteraf blijkt dat een goede vergissing te zijn.

Eerst een stuk erg steil omhoog en daarna langzaam heuvel af naar het eindpunt. Het is jammer dat het vroeg in de ochtend is. Deze wandeling kun je beter in de late middag maken als de zon de dorpen die tegen de heuvels aanliggen fraai uitlichten tegen de achtergrond van de donkere bossen.

De herder moedigt continu en niet onaardig de schapen aan: Hoyeiiii, Hayoooo, Isssssch… De honden zorgen er voor dat er geen schaap achterblijft. Een kleine zwarte kijkt me steeds trots aan als hij er eentje teruggebracht heeft. Geeft hij mij nu een knipoog?

Zonder begeleiding van de schapen

Na een kilometer hebben ze de nieuwe weidegronden bereikt en ga ik alleen verder. Het landschap is afwisselend en de uitzichten zijn fantastisch. Het gaat door bosgebied, over kalere stukken, over uiterst smalle paden en over brede grindwegen. Aanzienlijk makkelijker te lopen dan de vorige wandeling die over geërodeerde rotsige wegen ging.

 

Door de Barbagia Seulo

Na 3 uur ben ik weer terug bij de camper. Ik rijd even terug naar Aritzo omdat daar een betere internetverbinding is en ik daar de verslagen en foto’s kan uploaden.

Daarna rijd ik het mooie Parco Nazionale uit en kom ik in een veel minder bosrijk gebied: Overal waar ik stop hoor ik de bellen van geiten en schapen. Veel mensen schijnen nog in deze sector te werken en hechten aan hun grond. In het verleden heeft dat tot veel conflicten met de regionale en nationale overheid geleid omdat de overheid deze grond wilden onteigenen. Het is tot een heuse gewelddadige opstand gekomen rond het dorp Pratobello waarvan de murales in Orgosolo nog getuigen.

Ik rijd over een vernieuwde weg die ook door kleine dorpjes voert. Evenals mijn ervaringen in Griekenland kunnen de doorgaande wegen goed zijn maar loop je vaak vast in de dorpen vanwege de smalle straten. Twee keer moet ik in een dorp de spiegels inklappen om aan beide kanten nog net 10 cm ruimte te hebben om door de bocht van een straat heen te rijden met hulp van de inwoners. Duimen omhoog.

De Tempio domu e Urxia

Tenslotte kom ik door een verkeerde afslag te nemen uit bij het dorp Esterzili. Daar blijkt een Nuraghen tempel te liggen uit de bronzen tijd: de Tempio domu e Urxia. De tempel die ongeveer 20 bij 10 meter is wordt omgeven door een heilige stenen ovalen muur. Ook hier weer blijkt hoe de stenen zorgvuldig geselecteerd zijn op vorm, Hierdoor kunnen ze gestapeld, zonder cement of leem, stevig op elkaar blijven liggen.

Er blijken hier veel bronzen beelden gevonden te zijn. Van de voorlichtingsborden begreep ik niet zo veel. Er was niemand. Het hele land lijkt hier wel uitgestorven. Je schrikt als je een tegenligger tegenkomt.

Iets voorbij de tempel vind ik mijn overnachtingsplaats met een weids uitzicht over een nogal kaal dal. Het is inmiddels rond 17.00 uur en de schaaps- en geitenkuddes komen weer terug naar hun stal in het dorp. Het is een geklingel van bellen dat het een aard heeft. Maar het geeft een heel rustgevend gevoel.

Het is nog wel heel warm in de zon. Dus ik ga aan de rotskant in de schaduw van de camper zitten waar zowaar een speciale tuin voor mij is aangelegd.