Camperreis Spanje dag 73; van El Acebo naar Compludo
Wandeling Herreria de Compludo
Vandaag, de 73e dag van de Camperreis Spanje wordt een wandeldag met een bezoek aan een watermolen/smederij. Dat neemt vrijwel de hele dag in beslag. De overnachtingsplek vind ik naast het wonderschone riviertje Muruelo.
Vandaag ben ik maar liefst 4 km verder naar het oosten gereisd. Dat schiet natuurlijk niet erg op op deze manier maar er is ook zoveel te zien en te doen. Bovendien was het vandaag, in tegenstelling tot de weersverwachting van gisteren veel mooier weer. Wel wat wolken maar toch overwegend zonnig. Prima condities dus voor een wandeling.
Ik word vrij laat wakker en als ik merk dat het mooi weer zal worden besluit ik om vandaag een wandeling te maken naar de Herreria de Compludo. Dat is een watermolen/smederij die nog steeds in werking is.
El Alcebo
Bij het ontbijt geniet ik eerst van het mooie uitzicht vanuit de overnachtingsplek. De eerste pelgrims komen al voorbij en zo te zien zijn sommigen wel erg vroeg van start gegaan. Ik rijd eerst een kilometer terug naar El Alcebo in de hoop dat daar een internetverbinding beschikbaar is om de foto’s van gisteren up te loaden. Maar helaas dit dorp heeft vrijwel geen bereik. Dan doe ik dat vanavond wel.
Ik start de wandeling in El Alcebo. Het is een klein dorp van nog geen 50 inwoners. Zo te zien leeft bijna het hele dorp van de pelgrimage want er zijn veel herbergen waar pelgrims kunnen overnachten. Het dorp is wonderschoon met vrijwel alleen maar authentieke bebouwing. Die bestaat uit stenen huizen met houten balkons.
Vervolgens moet ik een pad nemen dat ongeveer 4 km steil naar beneden gaat. Het is nauwelijks een pad te noemen, eerder een olifantenpaadje of liever gezegd geitenpaadje. Ik sta er iedere keer toch weer versteld van hoe dit soort paadjes die soms niet breder zijn dan 30 cm toch te herkennen zijn op googlemaps. De vegetatie is hier op grote hoogte nog niet in blad of in bloei gekomen. Slechts de eerste primula’s staan in bloei. Het is een mooie wandeling maar het loopt lastig want het uiterst smalle paadje is door de regen uitgesleten en dat is killing voor je enkels.
Herreria de Compludo
Uiteindelijk kom ik bij een verharde weg aan en dan is het nog geen kilometer lopen naar het onverharde pad dat naar de watermolen leidt: de Herraria de Compludo. Ik maak me geen illusie dat de watermolen op zaterdag werkt maar ik heb geluk en het blijkt dat smid Manuel Sanches (hoe Spaans wil je het hebben) volop bezig is en hij ontvangt me hartelijk om de molen te bekijken. Hij spreekt nauwelijks Engels dus dat wordt weer handen- en voetenwerk. Hij blijkt de vierde generatie van een familie van smeden te zijn en hij maakt nog steeds onderdelen voor oud gereedschap en hekwerk.
De techniek van deze molen is ingenieus en toch uiterst simpel en voor mij dus goed te begrijpen. De rivier die naar de molen toe leidt wordt 500 meter vóór de molen gesplitst in de rivier en een hoger gelegen kanaal die uiteindelijk bij het dak van de watermolen uitkomt. Vervolgens wordt het water uit het kanaaltje gebruikt voor de mechanieken en het overtollige water wordt vanaf de bovenkant van de molen weer in de rivier gestort.
Het water dat gebruikt wordt om het schoepenrad aan te drijven valt ongeveer vijf meter naar beneden op de schoepen en naarmate de smid de klep (compuerta; zie foto) meer open zet valt er meer water naar beneden en gaat de molen harder draaien. Het schoepenrad drijft de mechanische hamer aan waarmee het zware hamerwerk wordt verricht.
Maar wat ik nog nooit gezien had is dat ook het vuur van de smederij aangeblazen wordt door het water. Daartoe opent de smid een andere kleinere klep en ook dit water stort door een smalle koker ongeveer vijf meter naar beneden. Daardoor ontstaat luchtturbulentie en die wordt via een koker geleid naar het vuur (fragua) waarmee de smid het vuur harder of zachter kan laten branden. De hitte is onvoorstelbaar. Het is een kwestie van seconden voordat het ijzer gloeiend heet is.
Het is me allemaal duidelijk geworden en als een echte schoolmeester vraagt de smid me telkens weer of ik het begrijp. Het zal een goede smid zijn maar hij zou het ook niet slecht doen in het onderwijs.
Daarna moet ik weer terug. Maar nu gaat het bergop. In vier kilometer afstand moet ongeveer 400 meter hoogteverschil overbrugd worden. Maar het lukt en als ik in El Acebo terugkom kan ik de verleiding niet weerstaan om koffie met de plaatselijk bekende pastei te nemen. Het is een anachronisme om in dit primitieve dorp uit vrijwel iedere herberg het geronk van de koffiemachines te horen. Het stuk pastei is zodanig groot dat ik de helft niet op kan en dus bewaar voor morgen.
Ik drink de koffie buiten op het kleine terras en dan komt er naast mij een Duitse familie zitten. Zodra ze zitten worden de telefoons uit de zakken gehaald en is ieder voor zich verdiept in wat het internet te bieden heeft. Af en toe wordt er gesproken maar men kijkt elkaar niet aan; de blik blijft op de telefoon gericht. En tot mijn verbazing houden ze dat ruim een uur vol tot ik wegga en dus wellicht zijn ze nog langer met hun telefoon bezig. Dan valt me opeens op dat je Spanjaarden in gezelschap vrijwel nooit zo intensief met hun telefoon bezig zijn. Ze spreken met elkaar en het internet is even niet van belang. Wat een verschil.
Weer uitgerust kom ik bij de bus aan. Ik rijd een paar kilometer terug tot ik eindelijk weer internetbereik heb en de foto’s van gisteren ka opladen. Daarna rijd ik weer terug tot vlak bij de watermolen waar ik langs de rivier een hele mooie overnachtingsplek vind. Ik kan nog een uurtje buiten zitten maar al snel wordt het te koud. Tegen 20.00 uur ga ik eten en de blog bijwerken. Ik ben benieuwd wat het weer morgen wordt om te besluiten wat ik morgen kan gaan doen. Maar waar ik sta is geen enkele internetverbinding zelfs de radio heeft geen bereik maar dat is ook niet nodig want de natuur is zo prachtig dat afleiding niet noodzakelijk is.
Reacties