Camperreis Griekenland dag 24; van Magoula naar Tyrosdor

Via het Parnon-gebergte naar Arcadia

Op de 24e dag van de Camperreis Griekenland maak ik een rit door het Parnon-gebergte naar de oostkust van Arcadia.

Ik ben relatief laat opgestaan, buiten ontbeten en om 9.00 uur op pad gegaan. Het eerste gedeelte van de route ken ik al in omgekeerde richting. Maar zoals ik eerder schreef die omgekeerde richting biedt veel nieuwe uitzichten. Ik rijd eerst ca. 15 km over de snelweg tussen Tripoli en Sparti. Het is inmiddels 9.30 uur. Over die hele 15 km ben ik 8 tegenliggers tegengekomen en heeft mij één wagen ingehaald, niet omdat ik zo langzaam reed (kruissnelheid 90 km/h) maar omdat er eenvoudigweg weinig verkeersaanbod is.

Kosmas

Voorbij Sparti rijd ik het al bekende stuk naar Geraki. Vandaar ga ik linksaf het Parnon gebergte in. Het is een middengebergte met hoogten van ca. 1.500 meter. Het is een prachtige weg die na een aantal kilometers in een naaldbomengebied overgaat. Uiteindelijk kom ik in Kosmas uit waar ik een wandeling wil maken. Kosmas is een plaats waar het relatief koel is en waar in de winter meestal sneeuw ligt ondanks de geringe hoogte. Het is een prachtig dorp. Op het niervormige plein staan 5 gigantisch grote platanen die op het hele plein voor schaduw zorgen.

Er zijn wat winkels en er is veel horeca met terrassen op het plein. Voor zo’n klein dorp staat er een wel heel grote kerk. Ik stel me in een dergelijke omgeving veel voor van de voorgenomen wandeling die slechts kort duurt (1 uur) en om het dorp heen leidt. Maar die wandeling valt een beetje tegen. De uitzichten zijn ok maar je loopt langs de rand van het dorp en die ziet er niet zo idyllisch uit als het zo net beschreven dorpsplein.

Terugkomend in het dorp besluit ik om etenswaren in te slaan in de dorpswinkel. Ik heb niet veel nodig; tomaten en fetakaas volstaan. Ik word ontvangen door een gedistingeerde oudere dame die de winkel met fors stemgeluid runt. De winkel zelf ziet er fantastisch uit. Het interieur stamt uit de jaren ’30 of eerder. Producten worden nog afgewogen met een gewichtenbalans. De prijzen worden op een papiertje geschreven ondanks de aanwezigheid van een elektronische kassa.

Voor de fetakaas moet ze diep in de koelkast duiken in een grote witte emmer en ze vraagt mij hoe groot het stuk fetakaas moet zijn. Ik wijs het aan maar dat vind ze veel te groot. Oei, ben ik te westers hebberig in haar ogen?  Want ze geeft aan dat ze een aanzienlijk kleiner stuk zal afsnijden. Ik zeg maar ok. Maar dan blijkt haar weigering een heel andere reden te hebben. De fetakaas is niet gesneden in de gebruikelijke plakken van ca. 2 cm. maar er treedt een ijsbergeffect op: het kleine oppervlak dat ze me wil geven blijkt ongeveer 15 cm dik onder water te staan. Ik heb dus voorlopig voldoende kaas in de koelkast.

Ik vraag of ik een foto van de winkel mag maken, ik vind dat altijd lastig want sommige mensen zijn trots op hun winkel en anderen schamen zich voor de relatieve armoede. Maar deze dame gaat akkoord en ze springt gelijk in de fotohouding. Daarna vraagt ze of ik nog honing en olie wil hebben (ze kent de toeristen inmiddels). Ik wil dat wel maar dan duidt ze mij dat ik in de winkel hiernaast moet zijn. Ik loop daar via de voordeur naar toe en als ik binnenkom staat dezelfde dame, die snel achterom gelopen is, me in de winkel op te wachten. Een soort grootwinkelbedrijf dus. Helaas kan ik niet elektronisch betalen en ik heb alleen maar een biljet van 50 Euro waar ze niet van terug heeft (voel je je weer zo beschaamd).

Klooster Elonis

Daarna een paar kilometer doorgereden om aan de oostkant van het Parnon gebergte weer af te dalen. Eerst geluncht met een Griekse salade met de nieuw gekochte fetakaas. Wat een kwaliteit zeg. Veel beter en romiger dan de kaas die je voorverpakt krijgt.

Het landschap verandert drastisch. Geen naaldbossen meer maar droge bergwanden met steile rotsen. Tegen een van die rotsen is het klooster Elonis gebouwd, niet ver van de weg af gelegen. Het kloostercomplex is niet heel erg oud omdat het in het verleden verschillende keren door brand verwoest is. Toch is het heel sfeervol. Een kerk met een paar mooie oude iconen, een gebouw met gemeenschapsruimtes en een apart gebouw met de naast elkaar gelegen kloostercellen alsof het een motel uit de jaren ’50 betreft. En overal potten met bloemen.

Het klooster blijkt nog een bekend bedevaartsoord te zijn i.v.m. de vermeende genezende kracht van het water dat in het klooster uit de berg komt. Dat blijkt ook uit de verkoop van metalen plaatjes die soms plastische afbeeldingen bevatten van gebroken armen en benen, een verloofd stel, een nieuw geboren baby, een auto enz. Allemaal verkoopwaar om het geluk en genezing over je af te roepen.

Weer verder gereden. De rit is fantastisch mooi zeker als je langs de droge bedding van een rivier rijdt. De weg is aan beide kanten omzoomd door muren van oleander struiken. Inmiddels is het gaan regenen en die regen verandert in een oorverdovend onweer. Uiteindelijk kom ik voorbij Leonidio, waar het over een heel grote lengte nog moeilijk is om door de smalle straatjes heen te manoeuvreren, bij de kust aan. Weer een heel ander landschap. Veel chique huizen van de gegoede burgerij en veel appartementen te huur. Maar de schreeuwerige toeristenreclame weten ze binnen de perken te houden.

Uiteindelijk gestopt in Tyros waar ik aan de zuidkant van de kade mijn overnachtingsplek vind. Ik probeer nog buiten te zitten maar het is veel te koud ondanks trui en fleece jack. Het uitzicht vanuit de camper is evenwel niet te versmaden. Dan volgen weer de gebruikelijke dingen: lezen, muziek luisteren, koken, eten, afwassen, schoonmaken, blog schrijven en voor ik het weet is het al weer bedtijd.

Delen met je netwerk?
(Visited 325 times, 1 visits today)