Camperreis Griekenland dag 32; Van de Meteora naar Mukanekl

De Meteora

De 32e dag van de Camperreis Griekenland breng ik geheel door in De Meteora. Ik bezoek daar o.a. 3 kloosters die op de top van steil oplopende rotsen gebouwd zijn.

Vanochtend niet zo vroeg opgestaan omdat de kloosters die ik vandaag wil bezoeken alle pas om 9.00 uur opengaan. Toch wil ik er een half uurtje eerder zijn om te zien of ik daar hoog op de rotsen een betere internet ontvangst heb zodat ik de blog van gisteren kan uploaden. Na het ontbijt dus om 8.15 uur weggereden en om 8.30 uur bij het eerste klooster aangekomen: Megalo Meteoro ofwel het klooster van de Transfiguratie. Ik moet dus nog een half uur wachten en kijk of het internet het hier doet, maar had ik beneden nog één streepje internet, hierboven is er helemaal geen verbinding. Later op de dag maar elders proberen.

Als ik buiten ga zitten wachten ben ik geïntrigeerd door een jonge man die met het console van een soort spelcomputer en zijn telefoon geconcentreerd bezig is. Het zal toch niet zo zijn dat zelfs hier mensen niet los kunnen komen van hun spelcomputers. Hij ziet dat ik hem volg en vraagt me of ik mee wil kijken. Hij heet David. Het blijkt dat hij een drone de lucht ingestuurd heeft en dat hij filmopnames aan het maken is van de kloostercomplexen voor zijn video-productie maatschappij. Het zijn ongelooflijk mooie beelden. Hij vertelt me het een en ander over zijn bedrijf dat ondergebracht is bij een droneproducent om het concept van drones te promoten.

Hij vertelt me ook, omdat ik verbaasd ben over de kwaliteit van de beelden en wat er technisch allemaal mogelijk is (hij demonstreert ze voor mij) dat de hele set van drone en camera niet meer dan 1.100 dollar heeft gekost. De echte professionele apparatuur die ongeveer vijf keer zo duur is hebben ongekende mogelijkheden. Maar deze versie is voorlopig voldoende voor hem. De drone kan een maximum hoogte halen van 3 km en heeft een actieradius van meer dan 15 km. Na een kwartier laat hij de drone terugkeren en laat hem landen vlak voor mijn voeten. Alsof het zijn eigen kind betreft vraagt hij mij of ik hem even wil vasthouden. Omdat het klooster opengaat scheiden onze wegen en net als zijn wagen uit het zicht verdwijnt besef ik dat ik vergeten ben te vragen of hij een file van zijn opnames naar mij wil opsturen. Stom, stom, stom!!!

 

Klooster Megalo Meteoro

Het is veel drukker dan het mij lief is bij dit klooster van de Transfiguratie. Een grote groep Chinezen loopt gillend en fotograferend voor mij uit en betonen geen enkel respect voor de plaats die zij aan het bezoeken zijn en aan de overige bezoekers. Vrijwel allen hebben geen enkele interesse hetgeen de Griekse gids aan het vertellen is en er wordt vrijwel alleen geposeerd op een heel onnatuurlijke wijze. Zelfs oudere Chinese vrouwen die duidelijk moeite hebben met het klimmen vanwege de gevolgen van de bijeengebonden voetjes, doen er alles aan om zo gunstig mogelijk op de foto te komen. Volgens mij beseffen ze niet waar ze zijn. Dit klooster is echter groot en het is een voordeel dat Chinezen zelden hun groep verlaten zodat ik toch nog in relatieve rust het klooster kan bekijken.

Het is prachtig. Met name de Catolica. De kerk is geheel versierd met fresco’s: een waar horror vacuum. De kerk bestaat uit een even druk versierd voorgedeelte dat bestemd was voor het volk dat nog niet aangenomen was en de officiële kerk die alleen toegankelijk was voor degenen die gedoopt waren. De fresco’s vormen als het ware een stripverhaal. Heel duidelijk en herkenbaar worden de achtereenvolgende scènes uit de bijbel uitgebeeld. Was ook nodig in pak weg de 13e eeuw omdat weinig mensen konden lezen en de Bijbelverhalen dus mondeling doorgegeven werden. Dan helpt het natuurlijk als er beelden zijn die het verhaal ondersteunen.

Het valt mij op dat deze iconen en fresco’s een heel andere uitstraling hebben dan die van b.v. Mystras. De figuren zijn veel meer gestileerd en maken een bijna renaissancistische indruk. Later lees ik dat dat te verklaren is. In Mystras zijn de fresco’s gemaakt gedurende een Turks bewind. De kunstenaars van de Meteora waren aanvankelijk naar Kreta gevlucht omdat ze daar meer vrijheid zouden hebben. Maar Kreta stond onder het bewind van de Venetianen en dat verklaart de renaissancistische invloed.

Ik bezoek nog een indrukwekkende tentoonstelling met tal van iconen variërend van de 11e eeuw tot de 16e eeuw. Datzelfde geldt voor de gekopieerde en gedrukte boeken. Er zijn schitterende exemplaren bij. Ook is het oude knekelhuis zichtbaar, de keuken, een smederij.
Na afloop van het bezoek neem ik in eerste instantie niet de officiële toegangsweg terug maar een paadje dat steil omlaag voert en vroeger de toegangsweg tot het klooster was. Ik loop het niet helemaal af.

Klooster Verlaam

Het volgende klooster dat ik bezoek is het klooster van Verlaam. Het is opgericht door de gelijknamige monnik die bij het aanschouwen van het Megala Meteoro klooster het idee kreeg dat het wel aardig zou zijn om zelf zo’n klooster op te richten. En zo geschiedde. Dit klooster is aanzienlijk kleiner en minder uitbundig versierd maar de kerk is desalniettemin van grote schoonheid en zeker vergelijkbaar met die van Megala Meteoro. Het valt me nu op dat in beide kloosters (en zoals ook zal blijken uit het derde klooster dat ik ga bezoeken) de verbeelding van de hel een goede inspiratie moet zijn geweest voor Jeroen Bosch. Dezelfde soorten fantasie-figuren komen er in terug.

Het is gelukkig aanzienlijk minder druk in dit klooster. Ik denk dat de grote tour-operators zich beperken tot één klooster en dan nemen ze natuurlijk het meest spectaculaire klooster. Gelukkig. Na het bezoek zit ik nog even buiten bij de catolica.

Iets verderop zit een oude monnik op een bank in de schaduw met een prentje in zijn hand. Hij wenkt me met een uitnodigend gebaar om naast hem te komen zitten en vraagt of ik Frans spreek. Een beetje is het antwoord in de verwachting dat zijn Frans wel heel goed zal zijn. Maar zijn woordenkennis blijkt zich te beperken tot enkele tientallen. Dan komen de obligate vragen. Waar kom je vandaan. Ben je getrouwd. “O, ja? En waar zijn de vrouw en kinderen dan.” Ik probeer het uit te leggen maar ik merk aan zijn glazige blik dat het niet aankomt.

Of ik katholiek ben? Nee dat ben ik niet. Hij laat geen teleurstelling blijken. Wat ik beroepsmatig doe. Oh, leraar, daar wordt hij enthousiast over. In welke vakgebieden. Ik probeer het weer uit te leggen maar al spoedig raakt hij het spoor bijster. Hij snapt wel dat het iets met informatie-technologie te maken heeft. Hij laat mij het prentje zien waarnaar hij voorheen zat te kijken. Het blijkt een foto te zijn van de reconstructie van de lijkwade van Christus, maar voor het gemak gelooft hij maar dat het een foto van Christus zelf is. Vertederd kijkt hij er naar en constateert dat alles bijna mogelijk is tegenwoordig. Ik laat hem maar in zijn waan. Op mijn vraag of ik een foto mag maken (he, he, eindelijk durf ik het te vragen) antwoordt hij bevestigend als het maar samen is met die foto van Christus. Hij tevreden, ik tevreden.

Klooster Roussanou

Het is inmiddels over het middaguur heen en ik ga eerst lunchen en boodschappen doen. Daarna ga ik naar het vrouwenklooster Roussanou.

Het is nog volop in gebruik maar heel klein en werkelijk precies op de top van een rots gebouwd. Alleen het algemeen ontvangstgedeelte is toegankelijk en de kerk. Maar die is weer alleszins de moeite waard. Weer een schat aan iconen en fresco’s. Je wordt er duizelig van. Nu is het rond 15.00 uur. Ik heb geen puf meer om nog een klooster te bezoeken en besluit op zoek te gaan naar een overnachtingsplaats.

Ik wil dat die plaats wel beschikt over een internetverbinding maar de ontvangst kan per 100 meter duidelijk verschillen. Uiteindelijk een plek gevonden in de schaduw met drie streepjes internet. Ik ben vroeg vandaag dus ik kan mooi voor de laatste dagen nog wat kleren wassen. Als ik daarmee bezig ben komt er een kudde geiten voorbij maar ik zie geen enkele herder. Wel acht herdershonden die het verkeer in de gaten houden en er voor zorgen dat de geiten veilig aan de andere kant van de weg komen. Daarna gaan ze met elkaar in de schaduw van de boom liggen.

Tenslotte probeer ik het internet nog even uit. Ondanks de drie streepjes gaat het allemaal super langzaam. Teksten uploaden gaat langzaam en foto’s uploaden is al helemaal niet mogelijk. Ik merk dat de provider ‘Wind’ is en daar heb ik in het verleden ook al veel moeite mee gehad. Morgen hoop ik in een ander gebied te zitten met een andere provider.
De rest van de dag laat zich uiteraard raden. O, ja ik heb vanmiddag wel een hele zak kersen gekocht en zo lekker dat ik hem bijna helemaal leeg gegeten heb. Gevolg: buikpijn. Gaat ook wel weer voorbij.

Een soort PS: Als de zon aan het ondergaan is zie ik dat er verschillende geiten- en schapenhoeders met hun kuddes via het terrein waar ik sta het dal in lopen. Het is fascinerend om te zien hoe het beroep van herder zich ontwikkeld heeft. Millenia lang droeg de herder eenvoudige stevige kleren, had hij een herdersstaf, droeg een hoed en had een stevige ransel.

Daar is de laatste decennia bij sommige herders het een en ander bijgekomen: a) een bromfiets waarmee de herder de kudde opdrijft en waar het te steil is laat hij het aan de honden over om vervolgens via een verharde weg de kudde beneden weer op te vangen. b) een Iphone waarmee hij constant aan het bellen en appen is en ook muziek beluistert. Dus zelfs in het herdersberoep heeft de IT dramatische gevolgen. Ik denk dat die geiten- en schapenbellen ook wel hun langste tijd gehad hebben, ze krijgen gewoon een chip onder de huid…. Tja.

Als ik aan het koken ben hoor ik een vriendelijke mannenstem ‘Hallo’ roepen. Het is een beer van een politieagent die mij bijna beschaamd uitlegt, in perfect Engels, dat het hier een archeologische site is en dat er niet vrij verbleven kan worden. Ik schaam me gelijk diep want die overweging had ik ook al gemaakt zonder er consequenties aan te verbinden. Hij excuseert zich maar ik zeg dat ik het volkomen begrijp. Ik beloof binnen een uur te vertrekken als ik gekookt en gegeten heb. ‘No problem, no problem, take your time’ is het antwoord.

Een uur later vertrek ik dus ongeveer 20 km verderop, een grindpad bij weg 15 biedt een goede overnachtingsplek. En wat voor een plek. Om half elf vangt er een concert aan dat doorloopt tot ca. 5.00 uur: Een nachtegaal laat zich van zijn  beste zijde horen en fluit aaneengesloten de ene mooie melodie na de andere met af en toe enkele technische hoogstandjes. De laatste keer dat ik een nachtegaal zo lang aan het werk hoorde was tijdens een voorjaarsvakantie in Italië. Mooie herinneringen…

Delen met je netwerk?
(Visited 461 times, 1 visits today)