Camperreis Noorwegen dag 11: Van Saltstraumen naar Strandtindan

Saltstraumen en Helgelanskysten

Dag 11 van camperreis Noorwegen. Relatief vroeg in de ochtend de getijdewissel bij Saltstraumen meegemaakt en vervolgens de route richting zuiden begonnen via de zeer afwisselende Helgelandskysten waarin veel veerboten zijn opgenomen. Mooie overnachtingsplaats gevonden aan de rand van een fjord.

Niet zo vroeg opgestaan omdat ik pas om 09.33 uur bij de Saltstraumen moest zijn. Het klinkt vreemd zo’n exact tijdstip maar op de affiches stond dat op 9 juli 2016 om 09.33 uur het tij zou keren en dat het zeer de moeite waard was om dat te bekijken. Ik overnachtte er nog geen 5 minuten vandaan daarom kon ik relatief laat opstaan. Zag bij het opstaan dat ik per ongeluk de inverter aan had laten staan. Ik hoop niet dat dat gevolgen heeft.

Saltstraumen

Om de Saltstraumen te bekijken ben ik dit keer op de zeer hoge brug gaan staan met nog vele tientallen anderen. Van bovenaf was het zicht op de stroming zo mogelijk nog indrukwekkender dan vanaf de oever. Naast het harde stromen gebeurde er echter een paar minuten voor het magische moment niet zo veel. Zou er zich dan toch om 9.33 uur plotseling een wonder voltrekken? Iedereen stond ongeduldig te wachten en op zijn horloge te kijken. Maar er gebeurde dus niets dat voor mij en de anderen afwijkend waarneembaar was. Rond 10.00 uur de plek maar verlaten met de vele anderen. Rondom mij afkeurend gegrom. Toch blij dat ik nog foto’s en video’s van bovenaf heb kunnen nemen.

Helgelandskysten

Verder weer naar het zuiden toe over de 17. Deze weg staat bekend als de Helgelandskysten en de beschrijving leert me dat je door tal van soorten landschappen rijdt. Dat blijkt, anders dan bij de weg naar Saltstromen, wel zeker het geval te zijn. Laagland, heuvelland, bergland, langs fjorden, langs meren, oversteken met kleine ferries, rotsgebieden, bosgebieden. Je kunt het niet bedenken of je ziet het op deze route en ik heb er nog maar slechts 1/3 van afgelegd. Alleen zandwoestijnen en tropische regenwouden heb ik niet gezien. Maar dat zal morgen wel het geval zijn.

Voor de rest is het een verlaten gebied met slechts enkele dorpjes die zelfs die naam niet mogen hebben. Ik heb tijdens een pauze op de dienstverlening van de bus gekeken en het blijkt dat er rond 07.00 uur ongeveer 3 bussen rijden, dan de hele dag niets en dan weer twee bussen rond 18.00 uur. De vele ferries varen veel frequenter, variërend van één keer per uur tot één keer per twee uur.

De eerste ferry van Foroy naar Agskardet was zo klein dat hij met een enkele rij auto’s en campers snel gevuld was en ik dus op de volgende moest wachten. Bij het afrekenen, dat doe je als je in de rij staat te wachten in de auto, bleek de accu van de machine waarmee je met creditcards kunt betalen, leeg te zijn. Met een grote glimlach zei de jonge verkoper: ‘dan heeft u een gratis overtocht, moeten ze er maar voor zorgen dat die apparaten werken’. Zou in Nederland niet zo snel gebeuren, dan zouden ze alle andere betaalmogelijkheden onderzoeken of desnoods je aan je benen ophangen om je laatste centen uit je jaszak te laten vallen.

Naarmate je meer naar het zuiden komt wordt het landschap groener en groener. Maar daarvóór kom je nog langs een plateau dat uitzicht biedt op de Svartisen gletsjer. De gletsjer die ik een paar degen geleden bezocht heb maar toen van de andere kant. Aan deze kant moet je eerst door een 9 km lange tunnel en dan spoedig daarna heb je een uitzicht dat werkelijk adembenemend is. Hier ligt de uitloper van deze gletsjer zelfs nog iets lager: 100 meter boven zeepeil.

De tweede ferry (van Jektvik naar Kilboghamn) duurt wat langer, ca. 1,5 uur en kost ongeveer 70 Euro. Ook hier was het druk en ook hier moest ik op een volgende boot wachten. Toen ik de boot opreed had ik nog geen ticket. ‘Dat komt later wel’ was het antwoord. In de laadruimte vroeg ik of we in de auto moesten blijven om het ticket te kopen. Antwoord: ‘Nee hoor, u kunt boven in de lounge gaan zitten’. Het was druilerig weer maar het paste prima bij de wat sombere fjorden hier.

In de lounge aangekomen komt er spoedig een Duits echtpaar binnen. De man druk pratend hoe geweldig het allemaal niet is en de vrouw (Gabi genaamd) geen antwoord gevend. Dan plotseling maken ze de rugzak open en halen daar allerlei apparatuur uit: een laptop, twee telefoons, een camera en nog iets. En gelijk gaan ze met de apparaten en oplaadsnoeren naar het beperkt aantal wandcontactdozen om daar hun apparatuur op te laden.

Ze rennen zenuwachtig door de hele ruimte en trekken zich niets aan van het feit dat andere passagiers wellicht ook van de wandcontactdozen gebruik willen maken. ‘Perfekt he Gabi? Haben wir perfekt gemacht’ zegt de man. Gabi zwijgt want zij moet haar fototoestel nog aansluiten maar de kabel is te kort voor de zeer hoog geplaatste wandcontactdoos. ‘Sluit maar aan’ zei de man ‘die camera is niet zo zwaar, die blijft wel hangen’. Gabi doet dat en staart gebiologeerd naar de aansluiting van het snoer op de camera of die wel houdt. ‘Perfekt he Gabi, perfekt!’, En het houdt inderdaad.

Maar niet voor lang, want buiten het observatiegebied van Gabi raakt de kabel bovenaan los van de stekker en de camera klettert naar beneden. ‘Oei’ kirt Gabi. Er wordt geprobeerd of de camera het nog doet en dat blijkt gelukkig voor hen het geval te zijn. Vervolgens wordt er een stellage van rugzakken en handdoeken gebouwd zodat de camera niet vrij in de ruimte zweeft. Maar dat doet het echtpaar niet zo perfect want na enige minuten stort de hele stapel in elkaar. Weer blijkt de camera het nog steeds te doen. Dan komt de man op een lumineus idee. Hij heeft nog een langere kabel in een ander apparaat. Dus die omgeruild en de camera kan nu op de bank liggen zonder de wankele toren van rugzakken en handdoeken. ‘Perfekt he Gabi? Perfekt’. Gabi antwoordt niet.

Vervolgens wordt er omgeroepen dat we de poolcirkel naderen en dat je dat kunt zien aan een monumentje op de oever. De man springt van zijn stoel, ontkoppelt de camera en rent naar het voordek. Maar is spoedig weer terug. Camera nog onvoldoende opgeladen. Dus telefoon gevraagd aan Gabi. ‘Schnell Gabi schnell doch, gleich ist es vorbei’. Dan steekt bij mij een duiveltje zijn kop omhoog: Ik loop uiterst langzaam over het gangpad richting deur met achter mij mijn hypernerveuze Duitse vriend. Maar als ik eindelijk bij de deur ben houdt de Duitser het niet meer uit achter mij en duwt mij tegen de deurpost met geweld opzij en rent zonder excuses naar het voordek. Daar maakt hij zijn fotootje en keert terug naar Gabi. ‘Perfekt Gabi, perfekt, hab ich doch ein schönes Bild gemacht. Perfekt’. Gabi antwoordt niet.

We zijn nu wel de poolcirkel naar het zuiden over maar veel warmer is het nog niet geworden. Het is de hele dag rond de 10 graden geweest. Toen ik de boot afreed, reed eerst de rij naast mij uit de boot. Een zeeeeeer grote camper kwam langs met op de bijrijdersstoel Gabi. Haar man had zichtbaar moeite om zijn bakbeest schadevrij langs de andere auto’s te manoeuvreren. Maar het lukte. Perfekt! Bij het verlaten van de boot vroeg ik weer waar ik moest betalen. Antwoord: ‘Laat maar zitten, hebben we nu geen tijd voor’.

Daarna nog ca. 20 km gereden door een prachtig natuurreservaat. Midden in dat reservaat een even prachtige parkeerplaats gevonden met uitzicht op een lage fjord en heel veel vogels op het nabij gelegen strandje. Voor de rest: doodstil.

Gekookt en verder naar buiten zitten kijken. Er komt nog een camper naast me staan: Zwitsers, die zijn toch wel wat gewend qua natuur. Maar, zo zeiden ze, Noorwegen overtreft het.

Ik ben een beetje bezorgd over de elektriciteitsvoorziening. De gebruikershandleiding is niet erg duidelijk. De binnenaccu laadt wel op tijdens het rijden maar bij gering gebruik geeft hij aan geen energie meer te hebben. Besloten om dus maar geen energie te gebruiken en de hele nacht de accu op te laden met de zonnepanelen. Kijk dat is nu het voordeel van de lichte zomernachten hier. Ben benieuwd of het werkt.

Daarna nog wat aan het verslag geschreven en plannen voor morgen gemaakt. In bed nog uitgekeken op de fjord en in het boek ‘Duitsland’ gelezen als eerbetoon aan Gabi en haar man.