Dag 41 Van Bologna naar Villanova D’Ardenghi

Parma en Cremona

Op de 41e dag van de camperreis Sardinië gaat het weer een stukje verder naar het westen. Ik bezoek Parma in de ochtend waar ik natuurlijk Parmezaanse kaas en Parmaham voor thuis koop. Een uurtje verderop ligt Cremona waar ik graag het Museo del Violino wil bezoeken. Daarna rijd ik nog een stuk in de richting van de Italiaans/Franse grens.

Parma

Ik word vroeg wakker want de plaats waar ik overnacht heb ligt pal onder de landingsbaan van het vliegveld van Bologna. De wanhoop van bewoners rond Schiphol kan ik me goed voorstellen. Ik rijd rond 8.00 uur weg en ben een uurtje later in Parma. In Parma kan ik parkeren vlak achter het station en dan is het nog 15 minuten lopen naar het centrum.

Het verhaal wordt eentonig: weer zo’n mooie stad. En weer niets voorbereid dus weer op de bonnefooi wat rondlopen maar het is een goede manier om de sfeer van de stad te proeven. Het is nog vroeg en er zijn niet veel mensen. De kerken zijn bezig met hun diensten maar de paar kerken die ik bezoek trekken niet veel mensen. Dus zelfs in Italië slaat de ontkerkelijking hard toe.

Ik loop langs het mooie 19^e-eeuwse theater, langs de dom en de kathedraal  en loop door tal van straatjes, stegen en pleinen. Ik kom langs een winkel waar ze Parmezaanse producten verkopen. Een vriendelijke dame legt me het verschil uit tussen de diverse kazen en hammen en ik mag veelvuldig proeven. Tenslotte loop ik de winkel uit met een kilo aan producten en een klein fortuin aan geld minder op de bankrekening. Het zal wel lekker zijn.

Nog even op een terrasje zitten voor de koffie en de brioche. Inmiddels zijn de Parmezanen ook uit hun huizen gekomen en slaan de zondagochtend gemoedelijk dood op de vele terrasjes. Wat is dat toch een goede en sfeervolle manier om de dag te beginnen. Zelfs in coronatijd waar men zich ook op de terrasjes strikt aan de voorschriften houdt.

Verschil Italië Nederland

In het algemeen zijn de Italianen heel erg alert op de coronamaatregelen en komen ze strikt na. Bovendien word je er ook op aangesproken of laten ze het anderzijds merken door vlak naast je te gaan staan en dan omzichtig hun eigen ‘mascherino’ recht te zetten. Heel subtiel en respectvol maar erg effectief. Heel wat anders dan vaak in Nederland het geval is waar je toegesnauwd wordt: ‘Hé jij daar!!! Ja, jij daar!!! Mondkappie op!!!’

Cremona

Ik loop weer terug naar de camper en rijd weer een uurtje naar het noordwesten om daar Cremona te bezoeken. De reden van mijn reis naar Cremona is te verklaren uit het feit dat ik het Museo del Violino wil bezoeken. Maar dat is schrikken want als ik onderweg het adres wil opzoeken op de website zie ik dat het museum volgeboekt is i.v.m. coronamaatregelen. Ik laat me echter niet uit het veld slaan door de mededeling op het internet. Ik oefen vast in de auto op een hartverscheurend verhaal waardoor ze me wel móéten toelaten.

Het Museo del Violino

Ik kan vlak bij het museum parkeren en binnen vijf minuten sta ik voor de kassa met mijn verhaal. ‘O, u wilt een kaartje kopen. Geen probleem.’ ‘Ja maar op uw website staat dat er voor vandaag geen kaarten meer beschikbaar zijn.’ ‘Ach ze schrijven zo veel op die website. Hier is uw kaartje. Veel plezier.’ Kosten bedragen 8,00 Euro i.p.v. 15.00 Euro hetgeen een stevige korting is voor ons arme pensionado’s.

Het museum ziet er goed uit en is modern van opzet. Uiteraard komt de historie van de viool naar voren, de wijze waarop de viool werd en wordt gebouwd, de materialen die gebruikt worden, en het een en ander over de beroemde vioolbouwers: Stradivari, Amati, Guarneri. Er wordt nog een hele lijst andere vioolbouwers genoemd waarvan ik niet eerder had gehoord.

Ospedale La Pieta

Er is een aparte tentoonstelling over de weeskinderen van de Ospedale La Pieta. Dit in Venetië gevestigde ziekenhuis gaf onderdak aan tal van weeskinderen. De meisjes kregen muziekles van niet minder dan van Antonio Vivaldi. Voor de meest getalenteerde kinderen richtte hij een aparte klas in en zorgde hij voor muziekinstrumenten die veelal uit Cremona kwamen.

Vioolbouw is nog steeds belangrijk in Cremona. In een zaal wordt een overzicht gegeven van de stand van zaken in 2018. Nog ruim 60 vioolbouwers zijn gevestigd in Cremona en ruim 120 vioolbouwers zijn min of meer gelieerd aan Cremona. In Cremona staan tal van wegwijzers naar de belangrijkste vioolbouwers.

Ook opmerkelijk is de zaal waarin een overzicht wordt gegeven van het driejaarlijkse vioolbouw concours. In het verleden hadden veel Nederlanders zitting in de jury. Maar nog nooit heeft een Nederlander de prestigieuze prijs gewonnen. Hangt dat wellicht samen met onze volksaard. We vertellen zo graag hoe anderen het moeten doen en beoordelen ze volgens die normen maar zelf volgen we onze raadgevingen zelden op.

Het hoogtepunt van de tentoonstelling zijn de zalen met tal van beroemde violen. Ik schrik een beetje van het grote aantal dat tentoongesteld wordt en in magazijnen ligt. Ik heb altijd gehoord dat de kwaliteit van deze bekende violen achteruit gaat als ze niet bespeeld worden. Maar bij navraag bij een paar violisten blijkt dat dat een verhaaltje aap is. Uiteraard lijden veel violen onder de terreur van transpiratie, spuug en soms ruwe omgang met het instrument. Dus beter worden ze er niet altijd van door intensief gebruik. Het blijft natuurlijk jammer dat de klank van deze super instrumenten die in de collectie van het museum zitten slechts zelden te beluisteren is.

De oude stad

Ik loop nog wat door het stadje heen dat slechts iets meer dan 70.000 inwoners telt. Maar het stadje maakt een veel grootsere indruk hetgeen te verklaren valt uit de tweestrijd in het verleden tussen Milaan en Cremona om de macht in handen te krijgen/houden.

Een is een grootse kathedraal met een hoge toren en er is een heel groot baptisterium. Het illustreert de ambitie die Cremona destijds had ten opzichte van Milaan. Je merkt aan de architectuur van de huizen dat Cremona nooit een arme stad is geweest.

Rond een uur of vier rijd ik gedurende twee uur verder naar het westen. Ik voel me een beetje uitgeput. Iedere kubieke millimeter van mijn hersens is opgevuld met nieuwe kennis, emoties en ervaringen. Er kan even niets meer bij. Terug naar huis.