Dag 27: Van Porto Palma naar Cabras

Van de kust naar het moeras

De zevenentwintigste dag van de camperreis Sardinië begint met een wandeling langs de kust bij Porto Palma. Het is helaas niet zo erg helder weer. Daarna verder gereisd naar het noorden. Een afwisselende route. In Oristano een wandeling door het oude centrum gemaakt. Daarna het voormalige moerasgebied ingereden dat nu een vruchtbaar landbouwgebied is. Daar langs een van de vele akkers een overnachtingsplek gevonden.

Wandeling Porto Palma

Op 6.30 uur opgestaan en om 7.00 uur de paar kilometer gereden naar Porto Palma waar de kustwandeling begint. Het is een wandeling die goed te doen is. Slechts in het begin zijn er enkele heel steile gedeeltes en het pad is er vaak slecht en de zee ligt diep beneden mij.

De dag begint bewolkt en bovendien komen er mistflarden van zee het land indrijven. Later wordt het uitzicht fenomenaal als de mistflarden opgetrokken zijn. De rotskust wordt af en toe afgelost door kleine strandjes. De vegetatie is heel divers. In het voorjaar moet het hier wel heel mooi zijn als al die diverse soorten planten in bloei staan. Nu zijn dat er nog maar enkele.

Ik loop niet de hele wandeling want die zou 18 km heen en terug zijn en dat zit er tegenwoordig niet meer in. 5 km heen en 5 km terug vind ik wel genoeg. Bovendien begint de beginnende artrose in mijn rechterknie een beetje op te spelen met af en toe een scheut pijn. Op doktersadvies er gewoon doorheen gelopen en dat blijkt nog te helpen ook.

Een mooie rit door het Parco Naturale del Linas Marganai

Terug bij de camper rust ik eerst even uit en neem koffie. Daarna zet ik mijn route voort. Die leidt eerst door een heel mooi bosgebied, het Parco Naturale del Linas Marganai. Het is alleen lastig rijden. De weg is smal en heel bochtig en de bestrating is heel slecht.

Plotseling verandert dit mooie natuurgebied in een laagvlakte waar veel graan wordt verbouwd. In Guspini aangekomen zie ik dat daar ook een mijnmuseum is. In de hoop dat dat museum beter is het museum dat ik gisteren gezien heb, bekijk ik de informatie en die ziet er, meertalig, veel beter uit. Maar ondanks het feit dat er duidelijk staat dat het museum open moet zijn, blijft de poort hermetisch gesloten. Pech dus.

Oristano

Dan rijd ik, gedeeltelijk over de snelweg, naar Oristano. Daar begint mijn nieuwe route nr. 5.

In Oristano maak ik een korte wandeling door de oude stad. Ondanks het feit dat er in de diverse reisgidsen weinig of niets vermeld wordt, vind ik het een heel aardig stadje.

Twee kerken (gesloten) maar wel een keur aan kleine stadspallazzi. Er worden veel panden verbouwd en ook de stadsmuur wordt onder handen genomen.

Oristano is de nieuwe versie van Tharos waar ik morgen naar toe ga. In de oudheid werd Tharos geplunderd door vandalen en het leek de bewoners veiliger een heenkomen te zoeken in een beter te verdedigen plek.

De droogmakerijen van Mussolini

Als ik Oristano uit rijd, reis ik door een wat saai aandoend vruchtbaar landbouwgebied. Maar saai is het niet. Vroeger was dit een van de vele moerasgebieden waar vaak malaria heerste. In de jaren ’30 van de vorige eeuw is men uitgebreid begonnen met het droogleggen van die moerassen om daar goede landbouwgrond van te maken. Die gebieden zijn nog vaak te herkennen doordat de dorpen die er gebouwd zijn in de jaren ’30 een patroon kennen van een recht stratenplan en natuurlijk nieuwe huizen. Bijna altijd als je dat ziet betreft het een droogmakerij.

Mussolini heeft daar veel werk van gemaakt. Dat wordt prachtig beschreven in de roman van Antonio Pennacchi: Het Mussolinikanaal. Maar voor wat hoort wat. De bewoners van de toekomstige droge gebieden moesten wel even bij het kruisje tekenen dat ze het fascisme een mooie politieke richting vonden met alle consequenties van dien.

Ik weet echter niet of deze droogmakerij uit het Mussolini tijdperk stamt. Ik vermoed het niet want Mussolini had niet veel op met de Sarden en heeft veel moeite gedaan om hun het leven zuur te maken en daar hoort dan natuurlijk niet bij dat hij vruchtbare grond gaat ontwikkelen en uitdelen.

Avond

Op een landweg niet ver van een watergebied vind ik een mooi overnachtingsplekje onder een rij eucalyptusbomen. Goed en slecht voor de landbouw want deze bomen houden het water weliswaar goed vast maar verzuren de grond tegelijkertijd.

Ik rust wat uit en ga dan koken en vervolgens mijn blog van de dag schrijven.

Op de kaart zie ik plotseling dat er op nog geen 100 meter afstand een observatiepunt van flamingo’s is. Dat lijkt mij een nog mooiere overnachtingsplek. Dus verkassen. Maar dat had ik beter niet kunnen doen want ik kom in de greppel terecht van een afvoerkanaaltje en ik  kom niet meer los. Ik loop terug naar het zandpad om op een voorbijganger te wachten. Het blijkt een Italiaan te zijn die in Rotterdam gewerkt heeft en heel goed Nederlands spreekt. Hij kan helaas niets doen maar weet dat er morgen op het land gewerkt gaat worden om meloenen te oogsten en dat die ongetwijfeld met tractoren komen om mij ‘uit de put’ te halen. Dat wordt dus een nachtje slapen in een hoek van 30 graden. Maar dat gaat goed.

Vooruitlopend op het verslag van morgen en ter geruststelling: het is goed gekomen.