Dag 19: Van Pereiro naar Penamacor

Portugal en de fado

Vandaag hoofdzakelijk door een heel stil gebied gereden met veel slaperige dorpjes. Tijdens het watertanken samen met twee oudere Portugezen naar fadomuziek geluisterd en vervolgens naar het mooie vestingstadje Almeida doorgereden. Tenslotte kom ik aan bij mijn overnachtingsplaats maar niet nadat een ruzie met een opgewonden bestuurder beslecht moest worden. (229 km).

Een nieuw gebied

Vanochtend al ruim vóór 8.00 uur vertrokken. Het was heel koud vannacht maar het dikke dekbed heeft me warm gehouden. De eerste etappe van deze rit leidt mij door een gebied dat heel anders is dan ik tot op heden gewend was. De heuvels worden lager en spreiden zich breder uit. Het is een landbouwgebied met natuurlijk ook nog olijfboomgaarden en (soms wat verwaarloosde) wijngaarden. Regelmatig rijd ik door wat slaperige dorpjes heen waar de wegen soms wel heel erg smal zijn.

In één van de dorpjes houd ik halt om even de benen te strekken. Het is er doodstil. Er fluiten een paar vogels en je hoort soms op de achtergrond de zaag van een houtverwerkingsbedrijf. Voor de rest alleen maar stilte. Er lopen slechts enkele oudere mensen buiten die nieuwsgierig kijken wat ik kom doen. Als ik door de paar straatjes loop zie ook regelmatig de gordijntjes opzij gaan.

De bindende kracht van de fado

Dan rijd ik het dorp uit. Maar aan de rand van het dorp bij een bushalte zie ik een watertappunt. Even stoppen want de ruiten zijn helemaal grauw van het zand. Helaas, de kraan functioneert niet. Een mevrouw die in een naastliggende tuin aan het werk is zegt dat de kraan niet functioneert en maakt met gebaren en woorden duidelijk dat bij de ‘mirador’, een paar honderd meter verderop, een wel functionerende kraan staat. Bedankt en die paar honderd meter verder gereden.

Als ik daar aankom dan zit er een ouder echtpaar, dichter bij de 80 dan bij de 70 schat ik. Samen zitten ze van het uitzicht te genieten. Als ik de parkeerplaats oprijd horen ze de fadomuziek die ik afspeel in de camper en ze keren zich naar mij toe. ‘Boa fado’ zeggen ze en ik knik en kan in mijn onbeholpenheid ‘muito boa’ zeggen. Ze lachen dus het zal wel fout zijn.

Maar ik zet door. Ik pak mijn telefoon met mijn Spotify speellijst Fado en vraag met gebaren welke ze de mooiste fado vinden van de lijst: ‘mais belo fado’. De man pakt de telefoon aan maar kan er niet mee overweg. De vrouw grijpt de telefoon uit zijn hand en kan er moeiteloos mee omgaan.

Volleerd scrolt zij door de speellijst heen en overlegt met haar man welke fado’s ze kennen en welke ze het mooist vinden. De keuze valt op O gente da minha terra; ook een van mijn favorieten. Resoluut klikt de vrouw het nummer aan en de muziek begint af te spelen. Ze luisteren aandachtig en beginnen zelfs zachtjes mee te neuriën. Het is een fado met heel veel saudade en dat maakt melancholiek. Ze willen het nummer nog een keer horen en zitten nu stil te luisteren. Gemeenschappelijke herinneringen?

Als het nummer afgelopen is zegt de man: mais alegre. En samen gaan ze weer op zoek in de speellijst. Ze zijn er snel uit. Het wordt: Feira de Castro. Ook dit nummer willen ze twee keer beluisteren en de tweede keer gaan de armpjes in de lucht en wordt er, voor zover de leeftijd dat toelaat, flink mee geswingd. Ik overweeg even de camera te pakken maar ik bedenk me op tijd dat dat dit moment kapot maakt. En die foto heb ik ook niet nodig; deze ontmoeting staat in mijn herinnering gegrift.

Dan ga ik weer verder. Een omarming en ‘obregado’ en ‘boa viagem’. Als ik de parkeerplaats ben afgereden merk ik dat ik helemaal vergeten ben de ruiten schoon te maken. Ach is ook helemaal niet zo belangrijk.

Almeida

Ik rijd door naar Almeida. De oude stad blijkt een prachtige vestingstad te zijn in stervorm en helemaal in takt. De omwalling is ongeveer 2,5 km lang en je kunt er gedeeltelijk over heen lopen. Dan zie ik dat er een dubbele verdedigingsmuur is aangebracht. Almeida moet dus in het verleden behoorlijk wat vijanden hebben gehad. Het oorlogsmuseum zal me later een antwoord daarop geven.

Ik loop het doodstille stadje door. Heel sfeervol en er wordt volop gerestaureerd. Het stadje is van alles voorzien: een gemeentehuis, een postkantoor, twee kerken, een aparte klokkentoren, een rechtbank met daaromheen tal van advocatenbureaus. Terrasjes natuurlijk maar nog niet druk.

Vlak bij de rechtbank is in deze oude stad een ultra modern advocatenkantoor opgetrokken. Ik vind het goed passen maar de meningen zullen verdeeld zijn.

Nadat ik tientallen straatjes door gekuierd ben, kom ik aan bij het oorlogsmuseum. Daar wordt duidelijk gemaakt dat de forse omwalling noodzakelijk was omdat Almeida veel aanvallen moest weerstaan van het nabij gelegen Spanje.

Het museum geeft een goed beeld van de talrijke oorlogen waar Portugal bij betrokken was: Spanje op de eerste plaats natuurlijk, maar ook de Romeinen, de Noormannen, de Moren, Frankrijk, Engeland, het gehele Iberische schiereiland. En tenslotte heeft Portugal ook zijn bijdrage geleverd aan de eerste wereldoorlog. Over de koloniale oorlogen wordt met geen woord gesproken…

Het is inmiddels al laat in de middag geworden en ik wil eigenlijk nog doorrijden naar Guarda. Maar als ik daar aankom zakt de moed me in de schoenen. Zulke lelijke buitenwijken en zo laat op de middag staat het me tegen om me door de straten heen te worstelen.

Een brug incident

Ik rijd dus nog wat door en kom bij een heeeeele lange smalle brug aan. Het verkeer wordt er geregeld met stoplichten. Door de zonneschijn denk ik dat het groene licht brandt dus ik rijd de brug op en alle auto’s achter mij volgen me. Totdat ik midden op de brug de tegenliggers tegenkom.

Met veel misbaar en geschreeuw maakt de voorste chauffeur mij duidelijk dat ik door rood gereden ben. Deze Portugese taalstrijd ga ik verliezen. Bovendien geeft de chauffeur aan, met over elkaar geslagen armen, dat er van zijn kant geen souplesse te verwachten is. Dus ik zet de camper in de achteruit en iedereen begint in mijn file ook achteruit te rijden. Ik rijd vrij langzaam achteruit. Té langzaam volgens de boze chauffeur, dus weer veel gebaren en hij nadert mijn auto tot op enkele decimeters. Tja als je het zo wil spelen dan doe ik mee. Dus ik halveer mijn snelheid tot grote woeden van de man. Maar uiteindelijk ben ik bij het beginpunt beland waar de tegenliggers kunnen passeren. Nu zie ik de fout die ik door het zonlicht begaan heb. Maar om daar nu zo veel drukte over te maken…..

Penamacor

Ik rijd nog een paar kilometer door en vind mijn overnachtingsplek nabij Penamacor op een brede zandweg. Het is genoeg voor vandaag dus na blog en eten en nog een beetje podcast luisteren ga ik relatief vroeg slapen.