Dag 13: Van Seui naar de Riu Calaresu

Door de Monte Tonneri

Ik rijd vandaag op de dertiende dag van de camperreis Sardinië weer iets naar het noorden. De route gaat door het vrij kale grondgebied met zijn vele kuddes koeien en geiten. Daarna kom ik in een tegenovergesteld landschap: Veel bos en veel groen. Ik bezoek onderweg de Nuraghe Ardasai en heb een wat teleurstellende lunchpauze. Ik eindig de dag bij een brug over de Riu Calaresu. Morgen begint mijn wandeling hier.

Spatten op de ruiten

Als ik wakker word rond 7.00 uur blijkt het vannacht licht geregend te hebben. Niet veel maar toch… Het is behoorlijk wat afgekoeld voor zolang als het duurt.

Gisterenavond nog pogingen gedaan om de sterrenhemel te fotograferen. Mijn eerste poging. Helaas was er ¾ maan dus er was veel te veel licht. Toch geprobeerd en alles rond de regel van 500 in de praktijk gebracht. Maar ik moet de regel flink naar beneden bijstellen. Als ik de regel toepas lijkt het wel of de foto’s overdag genomen zijn. Volgende keer maar weer meer uitproberen.

Op weg naar de Monte Tonneri

Ik rijd het droge en kale gebied door waar alleen maar aan veehouderij gedaan schijnt te worden. Overal koeien en geiten op de weg. Ik merk dat er flinke verschillen zitten in karakter van de diverse kuddes. Er zijn kuddes die al wegrennen als ze je zien aankomen. Maar er zijn er ook die gewoon blijven liggen met een blik van ‘probeer me hier maar eens weg te krijgen’. Maar uiteindelijk wint de Ducato het altijd. Met name bij de enkele bronnen die ik tegenkom is er veel vee aanwezig.

De ondoordringbare maquis

Ik kom ook door gebieden waar de maquis rijkelijk groeit. Het zijn doornige stevige struiken waar het lastig is om er door te komen. Ze komen vooral veel op Corsica en Sardinië voor. De Romeinen hebben er pijnlijke nederlagen geleden bij de onderdrukking van de Sardijnen.

Asterix en Obelix hebben het de Romeinen destijds flink lastig gemaakt zoals blijkt uit de strijdverslagen  met de titels ‘Asterix in Corsica’ en ‘Asterix en de Race door de Laars.’

De Nuraghe Ardasai

Voordat ik het groenere gebied binnenrijd kom ik langs de Nuraghe Ardasai. Het is niet zo een heel grote toren maar er stonden vroeger wel veel hutten omheen zoals nog af te lezen is aan de talrijke fundamenten die nog duidelijk te zien zijn en waar geiten vrolijk overheen springen.

De Nuraghe is zeer strategisch gelegen. Op de top van een heuvel en het hele omringende gebied is goed in de gaten te houden. Van de Nuraghe staan nog de twee muren overeind. De top van het dak is verloren gegaan maar er is ook hier weer goed te zien hoe geraffineerd de mensen destijds de taps toelopende toren gebouwd hebben.

Na 1,5 uur loop ik weer terug naar de camper. Er staat een Zwitsers echtpaar voor het stegelke dat toegang biedt tot het terrein. Ze aarzelen om naar binnen te gaan. Ik zeg ze dat het relatief makkelijk is om de heuvel op te lopen. De vrouw wil wel maar de man blijkt er niet veel zin in te hebben. In de camper wacht ik nog even wat ze hebben besloten. De man wint.

Een teleurstellende lunch

Het is ver over lunchtijd en ik zie aan de kant van de weg in een bos een wegwijzer staan naar een picknickplaats en een bron. Het toegangshek is gesloten maar met een trapje aan beide kanten kom je makkelijk over het hek heen. Ik verwacht na maximaal 100 meter bij de picknickplaats aan te komen. Nee dus. 200 meter? Nee. Uiteindelijk loop ik ongeveer een kleine kilometer.

De bron blijkt een grote betonnen cisterne te zijn van ca. 20 bij 10 meter. Van een picknickplaats is geen sprake: een zanderige plek is al wat men te bieden heeft.

Door de Monte Tonneri

Als ik weer op weg ben verandert het landschap weer plotseling in een groot bosgebied. Ik sta er verbaasd over hoe snel landschappen hier van karakter veranderen. Helaas is het moeizaam rijden.

De weg zit vol met grote gaten en scherpe randen dus behoedzaam rijden. Veel meer dan 20 km per uur rijd ik niet. Maar het landschap is prachtig ook al zie ik er niet veel van omdat ik de weg scherp in de gaten moet houden.

Aan de Riu Calaresu

Uiteindelijk kom ik uit bij de Riu Calaresu. Ik heb vanuit deze overnachtingsplek vanuit de camper een prachtig uitzicht over deze diepliggende rivier. Morgenvroeg wil ik hier een wandeling maken. Enkele gedeelten van deze wandeling gaan door de rivier heen. Ik vraag iemand die blijkbaar de wandeling net gelopen heeft of het te doen is. Hij bevestigt het. Maar de rivier is wel verraderlijk als het net geregend heeft. Dan stijgt het niveau erg snel. Het ziet er dus naar uit dat het doenbaar is want die paar spatjes van gisteren zullen niet veel invloed hebben.

Als ik buiten wat zit te lezen na het eten komt er een jonge vrouw aan die Nederlandse blijkt te zijn. (Overduidelijk Nederlandse want geheel in het zwart gekleed). Ze ziet dat ik zit te lezen en wil weten wat ik lees en wat tegenwoordig goede boeken zijn in het Nederlands. Ze woont zelf met haar man in Umbrië en is hier op vakantie. Ik zeg dat het geen straf zal zijn om in Umbrië te wonen maar daar komt geen enkele reactie op. Ik vertel haar wat ik lees en wat ik gelezen heb de laatste tijd. Ik bied aan om het op te schrijven maar dat vindt ze niet nodig en demonstreert dat door de 12 boeken die ik haar heb aangeraden foutloos op te sommen. Ik wou dat ik zulke hersens had.

Oei en nu gaat het ook nog regenen en onweren. Ik hoop dat het binnen de perken blijft en dat ik mijn wandeling morgen door kan zetten. Maar het koelt wel heerlijk af. De lucht raakt verder bewolkt en het gaat waaien. De zwaluwen vliegen rakelings over de rivier die genoeglijk verder kabbelt, zich verheugend op een forse aanvulling van water.