Camperreis Spanje dag 51; van Santa Marta de Magasca naar Torreogaz
Natuurpark Los Barruecos
Ik ben op de 51e dag van de Camperreis Spanje weer niet verder dan vijftig kilometer gevorderd op de route. Na een matinale rit nabij Caceres door de heuvels en de grasvlaktes breng ik langer tijd door in Los Barruecos, een landschap dat zich kenmerkt door grimmige rotsformaties. Daarna rijd ik door naar een meer in de nabijheid van Torreogaz voor een overnachtingsplek.
Gisterenavond laat nog lange tijd buiten genoten van een prachtige sterrenhemel. Als het te koud wordt kan ik vanuit bed verder kijken naar dit natuurfenomeen dat goed tot zijn recht komt omdat er helemaal geen lichtvervuiling aanwezig is van nabij gelegen grote steden.
In het bergachtig bosgebied waar ik langs een rivier sta word ik niet wakker gemaakt door een oorverdovend vogelgezang. Het is wat minnetjes. Dat verandert als ik kort na vertrek door het open veld rijd. Er zijn weer tientallen vogelsoorten te horen. Het is een mooie zonnige morgen en het koolzaad is inmiddels zodanig in bloei dat je het gras er soms nog nauwelijks tussendoor ziet. Het geel contrasteert mooi met het zwart van de stieren die langs de weg in de weilanden staan.
Op weg naar Cacares
Daarvóór leidde de TomTom mij door het dorp Santa Marta de Magasca. Dat was niet de bedoeling. En ik dreig vast te rijden in de smalle straatjes van het dorp. Ik sta stil om te beraden hoe nu verder te gaan. Om de hoek komt een oudere man aanlopen, ik schat in de 80, die mij vraagt waar ik naar toe moet. Ik leg het hem uit en dan maakt hij mij heel vriendelijk duidelijk met een tandeloze mond hoe ik het beste kan rijden.
Hij ziet dat ik dat niet helemaal begrijp en zegt dat ik achter hem aan moet rijden. Ik wenk hem in de auto te gaan zitten maar dat wuift hij met een lachend gebaar weg. En dan zit je dus in de beschamende situatie dat ik achter een 80-jarige man met stok aan rijd zoals vroeger de eerste auto’s voorafgegaan moesten worden door een man met een vlag. Het is gelukkig maar 150 meter en dan kan hij mij op een pleintje duidelijk maken hoe ik verder moet. Flink handen schuddend nemen we afscheid.
Ik moet vervolgens een vervelend stuk rijden nabij en door Cacares. Dat is een veel grotere stad dan ik aanvankelijk dacht. Er is zelfs een universiteit gevestigd. Maar heel mooi is de stad niet lees ik in de beschrijvingen dus ik bezoek de stad niet.
Voorbij Cacares verandert het landschap drastisch. Het wordt getekend door grote rotsblokken die alleen of in groepen in het landschap staan. Waarschijnlijk omdat er veel stenen in de grond zitten zie je dat de scheidingen tussen de landerijen gevormd worden door stenen muurtjes. Het lijkt Engeland wel.
Natuurpark Los Barruecos
Uiteindelijk kom ik aan bij het natuurpark Los Barruecos. Het centrum van het park wordt gevormd door een groot meer. In het voorlichtingscentrum vraag ik naar de meest interessante wandelroute door het park. Hij wijst me er een aan die ongeveer 5 km. lang is. Ik vraag hem ook of je om het hele meer kunt heenlopen. Hij kijkt me aan of ik gek geworden ben. ‘Om het hele meer??? Dat is wel bijna 15 km dat doet bijna niemand.’ Om niet voor gek versleten te worden kies ik dan voor de 5 km wandeling. Tijdens die wandeling zijn ook de meest interessante zaken te zien.
De grillige rotsen domineren de hele wandeling. Met slecht weer zullen ze een naargeestige indruk maken. Het is dan ook niet voor niets dat de regisseur van de serie Game of Thrones dit park in veel scènes als decor heeft gebruikt hetgeen de gids mij met enig dedain meedeelt.
De granieten rotsen zijn door de eeuwen heen, of liever door de millennia heen geworden tot wat ze nu zijn. Glad en soms gespleten door de kracht van bevroren water. Je ontkomt er niet aan om herkenbare voorwerpen of levende wezens in de rotsen te ontdekken.
Het natuurpark is ook bekend vanwege de grote kolonie ooievaars die op de rotsen hun nesten bouwen. Het zit er inderdaad behoorlijk vol mee. Het is zeer rustgevend om gedurende een half uur deze vogels te bekijken. Ooievaars zijn werkelijk heel intelligent als het op nestbouw aankomt. Bij een nest op een rots zie ik dat ze de onderkant van het nest verstevigd hebben met een stuk plastic zodat ze het vrijzwevende stuk van het nest stevig kunnen uitbouwen. Een degelijk nest is belangrijk voor de ooievaar omdat ze niet man/vrouw trouw zijn maar nesttrouw zijn. Ze keren ieder jaar terug naar het zelfde nest. Dan is het natuurlijk wel leuk dat als je terugkomt je nest niet in een ruïne veranderd is en je ieder jaar weer van voren af aan kan beginnen.
Als bewijs dat hier al in de oertijd mensen verbleven gelden de vele graven die in rotsen zijn uitgehakt. Ook schijnen er in diverse rotsen tekeningen aangetroffen te zijn maar die laatste ben ik niet tegengekomen.
Als ik rond 16.00 uur het park verlaat zie ik even buiten het park een weiland met een paar honderd palen waarop ooievaars hun nest kunnen bouwen. Of ze er niet al genoeg in het park hebben. Maar het zal wel een soort sociaal woningbouwproject zijn om de ooievaars die geen plek hebben in het park toch huisvesting te geven in de nabijheid van het park.
Ik rijd nog een uurtje door totdat ik bij een groot meer aankom in de buurt van Torregaz. Het is er zo mooi dat ik ondanks het vroege uur besluit om hier maar de nacht door te brengen. De dag wordt met de gebruikelijke ceremonie afgesloten.
Ik verheug me er op je weer te ontmoeten. Je bent beslist veranderd.Wij worden overgrootouders.
Gulia is in verwachting.Leven gaat voorbij en nieuw leven komt.
Hallo Gerard,
Gefeliciteerd met je overgrootoudersschap. Ik wist niet dat Giulia al in een kinderklare vaste relatie zat. Feliciteer haar maar van mij. Ik kan me nog herinneren dat ze een keer bij mij als baby op schoot lag. Het is net of het een paar jaar geleden is.
En wat dat veranderen betreft. Dat valt wel mee denk ik. Ik heb het idee dat er niet zo veel veranderd is. Ik ben nog herkenbaar.
Klopt..ik heb ook herkenning in de rotsen bij cote rouge in bretagne. Prachtig.
En wat mooi die ooievaars.
Wat ik me steeds afvraag, wat voor stoel is een c&g stoel?
Fijne reis verder.
Jackie
Ik ken Bretagne nog niet. Wellicht dit najaar. Ooievaars zijn mooi maar de gieren van vandaag (8 april) zijn nog indrukwekkender.
Ja dat van die stoel is onduidelijk. Het betekent Corine en Gerard stoel. Een fantastische stoel die ik gehad heb voor de lichte vorm van mantelzorg die ik een jaar geleden aan hen verleende.
Dank voor de goede wensen!!!
Geweldig die foto van al die palen met ooievaars. Ze gaan dus niet naar Afrika zoals we altijd leerden maar stoppen al in Spanje, Gelijk hebben ze.
De rotsformaties doen me aan de granites roses in Bretagne denken. Niet qua kleur maar door de voorstellingen.
Heerlijk om veelt tijd te kunnen doorbrengen in zo,n inspirerend gebied.
Ja, ze gaan wel naar Afrika maar zijn inmiddels naar Spanje teruggevlogen waar zij momenteel hun oude nesten aan het fatsoeneren zijn.
Ja, het is heerlijk om zonder haast te reizen.