Camperreis Noorwegen dag 13: Van Holm naar Hoset

Langs de kust naar het zuiden

Vandaag, op de 13e dag van de camperreis Noorwegen, wil ik tot aan Kristiansund komen. De mooie route erheen verbaast vanwege de grote bloemenpracht in de bermen. Dan valt het lelijke winkelcentrum van Trondheim fors tegen. Onderweg een bijzondere ontmoeting met een Noor en een Engelsman die een gigantische oude schuur aan het verbouwen zijn. De hele middag met hen doorgebracht om vervolgens door te rijden naar het begin van de Atlantisroute.

Vanochtend heel vroeg opgestaan. Wat was dat voor raar geel ding aan de blauwe hemel? Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat het de zon moest zijn. Zo lang niet meer gezien dat ik me hem nauwelijks nog herinneren kon. Vandaag heb ik wel 4 uur van die zon mogen genieten. Daarna weer de vertrouwde wolkenlucht met de daarbij behorende regen.

Na ontbijt op pad gegaan. Het zal een lange reisdag worden want ik hoop vandaag tot Kristiansund te komen. Het midden lijkt mij (hoogstwaarschijnlijk) minder interessant en ik wil nog behoorlijk wat tijd in het zuiden doorbrengen om de grootse fjorden te bekijken. Ik heb eerst weg 17 gevolgd tot Steinkjer die inderdaad niet heel boeiend was. Ik was wel weer onder de indruk van de bloeiende bermen. Daarna de reeds bekende E6 tot Trondheim genomen. Daar volgde het tot op heden absolute dieptepunt van de reis: een bezoek aan een winkelcentrum aan de rand van Trondheim.

Trondheim

Winkelcentra zijn heel anders van opzet dan in Nederland. In de eerste plaats kun je ze karakteriseren als groot, heeeeel groot. Ten tweede valt op dat er niets maar dan ook helemaal niets gedaan is om het winkelcentrum aantrekkelijk te maken. Het zijn dus parkeerplaatsen met een aantal industriehallen waar de winkels in gehuisvest zijn. En die winkels zijn heel divers van aard. Dat kunnen meubelzaken zijn, speelgoedwinkels, supermarkten, elektronicawinkels enz. Maar allemaal hebben ze gemeenschappelijk dat ze groot zijn. Ook aan de binnenkant is er weinig aan gedaan om ze aantrekkelijk te maken.

Ik moest bij Expert zijn (batterij voor camera kopen), een elektronicaketen die in Nederland al bijna het loodje heeft gelegd maar in Noorwegen toonaangevend is (vergelijkbaar met onze Media Markt). Gelukkig hadden ze de batterij niet zodat ik zo snel mogelijk weer weg kon uit deze ellende. Overal mensen met chagrijnige en ongelukkige gezichten en enkele bedelaars die er niet veel gelukkiger aan toe waren maar daar waarschijnlijk wel reden toe hadden.

Aan de rand van dit winkelcentrum (ik schat enkele vierkante kilometers) lag een MacDonalds. Dus dacht ik even gebruik te maken van hun bekende free internet, maar nee hoor, was hier niet aanwezig. Er zaten een paar mensen op een betonnen terras aan ijzeren tafels in een week zonnetje hun hamburger naar binnen te werken. Toen werd het me te veel en ben ik bijna plankgas weggereden.

Venjeora; het Russische woonhuis

Voorbij Trondheim de weg naar Orkanger genomen en die was gelukkig weer heel mooi. De E39 genomen. Ik was overweldigd door de rijke bloemenpracht in de bermen van de weg. Zo veel soorten tegelijk in bloei, was ik in Nederlandse bermen nog niet tegengekomen. Bij Venjeora in de buurt zag ik een groot huis aan de linkerkant van de weg staan met versierde raamkozijnen die mij erg Russisch aandeden. Dus foto gemaakt, want leek me leuk voor Irina.

Terwijl ik de foto maakte kwam de eigenaar naar buiten (een circa 65 jarige man die in werkelijkheid 77 bleek te zijn) die mij bevestigde dat het huis inderdaad door Russische huizen geïnspireerd was. Zijn grootvader was visser geweest en ging in de winter naar de Lofoten om geld bij te verdienen. Hij heeft zich uiteindelijk opgewerkt tot een soort voorman. Zijn zoon, de vader dus van de eigenaar, is in zijn voetsporen getreden en was daarbij heel ambitieus. Hij wilde de vangst groter maken om vis te kunnen exporteren naar Rusland en Latvia. Een gedeelte ging als gedroogde vis naar Zuid Noorwegen. Door het succes van dit visbedrijf is de vader uiteindelijk ook in de diplomatieke dienst terecht gekomen.

De huidige eigenaar van het huis vertelde dat het huis ontworpen was op basis van hetgeen zijn vader in Rusland aan huizenbouw gezien had. De eigenaar van het huis is niet in de voetsporen van zijn vader getreden maar is in de houtindustrie terecht gekomen. Hij bezit nu vele hectaren bos en heeft een eigen houtzagerij en houtdrogerij. Inmiddels was zijn schoonzoon er ook bij komen staan. Ze hebben het huis in twee delen gesplitst een deel voor de vader en een deel voor de dochter met schoonzoon en kind. De schoonzoon bleek Brit te zijn en werkzaam te zijn geweest in de olie-industrie over de hele wereld. Nu werkt hij bij een smelterij maar het is me niet duidelijk geworden wat dat inhield.

Hij heeft daarnaast tijd over om een schuur te verbouwen tot hotel/restaurant. Of ik even de schuur wilde zien omdat ik geïnteresseerd leek in architectuur. Ik was perplex. Een gigantisch grote schuur die uit 3 verdiepingen bestond die helemaal gerestaureerd werd. Uiteraard wel met hulp van vrienden en buren en goede adviseurs. Het was leuk om te horen dat hij tegen gelijksoortige problemen opliep als ik destijds bij mijn vakboerderij 15 jaar geleden. Dat bindt, en dus hebben we vrijwel de hele middag ervaringen zitten uitwisselen en mogelijke oplossingen zitten bedenken.

Drie dingen vielen mij op: ten eerste dat het aanwijsbaar is dat het klimaat verandert. Voor de onderste laag van de schuur waren gigantische stenen gebruikt (ik schat 50 bij 50 cm bij 1 meter). Die werden in de 19^e eeuw aangevoerd vanuit de andere kant van de fjord. Dat was mogelijk omdat de fjord vrijwel ieder jaar dichtvroor en men met paarden de stenen over het ijs kon verslepen. Dat dichtvriezen is de laatste decennia niet meer gebeurd.

Ten tweede viel mij de gigantische houtconstructie op. Dat moet honderden kubieke meters hout in beslag genomen hebben. Dat was volgens de schoonzoon alleen mogelijk doordat men zelf hout bezat en over een zagerij beschikte. Anders was het niet betaalbaar geweest.

Ten derde: men gebruikt hier heel andere verbindingen tussen de houten onderdelen. Bij ons worden ze in één richting aan elkaar verankerd. Hier werden ze zowel horizontaal als verticaal verankerd zodat speling in het hout vrijwel onmogelijk is. Heel bijzonder. Kortom een heel genoeglijke middag met een uitnodiging om over twee jaar naar het resultaat te komen kijken.

Door dit bezoek liep mijn schema een beetje in de war maar dat kan me niet veel schelen. Ik ben uiteindelijk, maar wel heel laat ten zuiden van Kristiansand aangekomen aan het begin van de relatief korte Atlantisroute die ik morgen wil rijden. Snel gegeten, nog wat gelezen en gaan slapen. Weer een mooie dag geweest.