Laatste dag op Faro

Op de laatste dag op Faro wil ik een wandeling maken rond de Faro Fyr, de noordelijke vuurtoren van Faro. Ook wil ik het Bergmann Centre bezoeken. Na de oversteek naar Gotland wil ik het stadje Visby bekijken. Helaas, door een incident in de ochtend lukt het me niet het hele programma uit te voeren.

Camper zit muurvast in het zand

Na ontbijt en korte wandeling met Luna wil ik rond 8.00 uur vertrekken van de mooie plek aan een baai van de Oostzee. Helaas gaat dat niet lukken want als ik wil wegrijden graven de voorwielen zich in het zand vast. Gisteren heb ik nog gekeken of ik kon parkeren waar ik gestaan heb en de grond leek mij toen stevig genoeg. Maar nu blijkt dat die stevigheid wordt gesuggereerd door een flinterdun laagje veen. De wielen van de camper draaien snel dat veenlaagje weg en graaft zich in in het onderliggende zand.

Met behulp van kunststoffen matten die normaliter de wielen weer meer grip geven lukt het me om weer een paar meter te rijden. Maar wederom graaft de camper zich vast. Nog een poging wagen lijkt mij riskant want inmiddels is de camper tot aan het motorblok in het zand begraven.

Dus ik heb meer en verse kracht nodig. Ik moet op zoek gaan naar een 4-wheel-drive of een tractor. Dus de weg afgelopen. Ik heb weer geluk want al na ca. 500 meter kom ik langs een woning annex bedrijf met schuren en ik zie daar een pick-up met een 4-wheel-drive voor de deur staan. Ik loop naar de openstaande garage en daar blijkt een soort van zeer lokale sportschool te zijn. Er wordt druk aan de conditie gewerkt. Net wat ik vandaag nodig heb.

Na uitleg van mijn probleem (wat is het toch makkelijk als men in het algemeen goed Engels spreekt) staat er een jongen op die zegt dat hij de eigenaar van de pick-up is en dat hij mij graag wil helpen en wel nu meteen. Gewapend met sleepkabels rijden we samen met zijn zoontje terug naar de plaats des onheils. Zijn zoontje ziet Luna in de camper zitten en is helemaal weg van haar. Ik laat Luna uit de camper en laat haar spelen met het zoontje. De dag kan voor die jongen niet meer stuk (en ook voor Luna). Gelijk natuurlijk zeuren wanneer hij ook een hondje kan krijgen. Ik knipoog naar zijn vader met excuses.

Wielen uitgegraven, matten aangebracht, camper aan het sleepoog van de camper en de pick-up verbonden met het trekoog en trekken maar. Mijn camper in de 1^e versnelling en als ik voel dat ik weer greep krijg laat ik de koppeling opkomen en rijd ik zelfstandig achter de pick-up aan. Klus geklaard. Als ik vraag wat voor vergoeding ik kan geven dan wijst hij het verontwaardigd af. We moeten elkaar gewoon helpen. Maar als ik aanbied om iets te geven voor de kinderen dan is hij daar blij mee.

We praten nog even na. Hij is geboren in een stadje ten zuiden van Stockholm maar is al op heel jonge leeftijd naar het noorden van Faro verhuisd. Hij wil hier eigenlijk ook niet meer weg. Zo mooi, zo vriendelijke mensen, zo goed voor de kinderen. Dan maar wat minder inkomen.

Hij wenst me verder een goede reis en waarschuwt me de ondergrond van een parkeerplek altijd goed te controleren. Die aanwijzing heb ik nu niet meer nodig. Ik zal in het vervolg zelfs een betonnen ondergrond testen of die stevig genoeg is.

Helaas vergeten foto’s te maken. Gebeurt er eens iets, vergeet ik de camera te gebruiken.

Faro Fyr

Al met al heb ik dus wel wat tijd verloren. We rijden een paar kilometer naar het noorden en bezoeken daar de Faro Fyr.

De vuurtoren is rond 1850 gebouwd omdat te veel schepen vast liepen rond deze kust.

Hij is ca. 30 meter hoog en gaf licht met behulp van koolzaadolie en later kaarsen en elektrische lampen. Uiteraard in samenwerking met koperen spiegels. Ook is een misthoorn aangebracht om het lichtsignaal te vervangen door een geluid bij dichte mist. Bereik tot ca. 17 zeemijl.

We lopen wat langs de wondermooie kust die bestaat uit witte keien en keren dan terug naar de camper om weer naar het zuiden te reizen alwaar ik het Bergmann Center wil bezoeken.

Bergmann Centre

De beroemde cineast Ingmar Bergmann heeft het grootste gedeelte van zijn leven gewoond op Faro. Daar zijn ook ten minste 6 films opgenomen en een televisieserie. In de jaren ’70 van de vorige eeuw was zijn werk hoogst actueel. Ik herinner me nog dat we destijds zijn films bespraken en die dan ook nog koppelden aan andere kunstuitingen zonder dat we er zelf veel van begrepen. Als je maar een zwarte broek aanhad, zwarte bordeelsluipers en een zwarte coltrui dan was dat al een signaal dat je er veel van wist.

Het is een kleine maar zeeeeer informatieve tentoonstelling waarin tal van aspecten van het filmisch werk van Bergmann aan bod komen: zijn muzen Bibi Andersson en Liv Ullmanm, de manier waarop hij aan een scenario’s werkte, de samenwerking met o.a. zijn cameraman, de moeilijkheden die hij moest overwinnen bij opnames, de sfeer in de crew enz.

Alles is heel duidelijk in korte Engelstalige teksten gepresenteerd in combinatie met tal van foto’s, scenario’s, opname-aantekeningen, dagboekfragmenten en uiteraard tal van filmscenes. Jammer genoeg is het tweede deel van de tentoonstelling waar meer ingegaan wordt op zijn privéleven niet in het Engels vertaald. De tentoonstelling heeft mij in ieder geval weer geïnspireerd om zijn werk weer eens opnieuw te bekijken. Zeker nu ik denk Zweden iets meer te hebben begrepen.

Bergmann en zijn vrouw zijn beiden begraven op het kerkhof van de kerk van Faro.

Die kerk is rond 1750 ook bezocht door Linnaeus die daar de gauks bestudeerde.

Hij schijnt gïnspireerd te zijn door twee schilderijen die in de kerk hangen. Ik heb nog niet gevonden wat de aard van die inspiratie was. Later maar nazoeken.

Terug naar Gotland

Het is al rond 16.00 uur wanneer ik de pont neem naar Gottland. Ik heb geen zin meer om Visby te bezoeken. Wel doe ik nog even boodschappen,  kook en eet ik, wandel ik met Luna en zal relatief vroeg naar bed gaan want mijn boot van Visby naar Nynashamn zal morgen vroeg vertrekken.

Een rustdag

Vandaag doe ik het rustig aan. Even de tijd nemen om alle. indrukken tot op heden te verwerken. Ik rijd naar Farö om daar langs een schitterende raukskust te rijden naar een baai van de Oostzee. Daar breng ik lummelend en lezend de middag en avond door.

Een relativering

Gisterenavond nog lang nagedacht over hetgeen ik gisteren gezien heb en daarom wil ik eerst even terugkomen op mijn blog van gisteren. Daarin was ik niet al te lovend over de kunst in de kerken die ik gisteren bezocht. Daar valt toch wel wat op af te dingen.

Ik merk dat ik de neiging heb om wat ik gezien heb te vergelijken met fraaiere voorbeelden dan ik bij andere reizen ben tegengekomen; meestal in Frankrijk, Italië, Spanje. Maar dat is niet erg fair. Want in Zweden was men in de 13^e en 14^e eeuw nauwelijks verbonden met het mediterrane gebied en daar kon men dan ook nauwelijks een voorbeelden aan ontlenen. Het is dus eerlijker om deze kerkkunst te plaatsen in de regionale context waarin die ontstaan is. En dan kom je al snel tot een positiever oordeel.

Rustdag

Na ruim 14 dagen al veel dingen gezien te hebben, las ik nu even een ‘rustdag’ in. Ik ga het vandaag dus kalm aan doen.

Vanochtend na de gebruikelijke wandeling met Luna eerst ontbeten en daarna de bus schoongemaakt. Rond 9.00 uur ben ik vertrokken naar Farosund om met een pont het water naar het eiland Faro over te steken.

De pont naar Farö

Het verbaast me dat er nog een pont vaart en dat er inmiddels geen brug gebouwd is. De afstand tussen Farosund en Faro is namelijk slechts een paar honderd meter.

De logica van het in stand houden van een veerverbinding ontgaat mij maar het is wel leuk zo’n pontje. Drs. P., de dichter/zanger met de kenmerkende krassende en a-muzikale stem zong al eerder over hetzelfde probleem in het lied ‘de veerman’:

Ik breng de mensen heen, ik breng weer anderen terug

Mijn pont is als het ware ongeveer een soort van brug

En als de pont zo lang was als de breedte van de stroom

Dan kon hij blijven liggen, zei mij laatst een econoom.

Gamla Hamn Natuurreservaat

In nog geen kwartier bereik ik met de pont het eiland Farö. Ondanks dat het zondag is en het eiland een bekend natuurgebied is waar inwoners van Stockholm graag hun vrije tijd doorbrengen is het ook hier weer doodstil.

Ik rijd eerst door het Gamla Hamn Natuurreservaat (Zweden heeft een bijkans ontelbaar aantal natuurreservaten). De route leidt mij langs de kust waar ongelooflijk veel rauks te vinden zijn. Het ziet er fraai uit met een blauwe hemel en een blauwe zee onder windkracht 6.

Er wordt hier ook nog gevist. Een kleine verzameling van vissershutten met roeiboten en rekken voor het drogen van netten geeft aan dat de visvangst hier nog levend is. Maar voor hoelang? Het valt me op dat dit soort hutten omgebouwd worden tot toeristenverblijf. Dat is hier nog niet het geval. Maar hoe lang zal het duren voordat dat hier ook het geval zal zijn.

Tenslotte parkeer ik de camper aan de rand van een baai van de Oostzee om daar (wat onwennig) een middag wat te lummelen en te lezen. Het is stralend weer met een temperatuur van ruim 20 C. Het lijkt me een fraaie plek om de nacht door te brengen, vergezeld door tal van zeevogels.

Wat ik lees

Een paar dagen geleden las ik het boek Zwarte September van Sandro Veronesi uit. Veronesi is een bekende Italiaanse acteur die al drie keer!!! De Premio Strega ontvangen heeft. In dit boek kijkt Veronesi terug op zijn jeugd en dan met name over de overgang van jeugd naar pubertijd. Hij weet fantastisch te beschrijven hoe hij in deze levensfase geconfronteerd wordt met gevoelens en onzekerheden  die hij op die leeftijd nog niet goed onder woorden kon brengen. Bovendien wordt aan het begin van het boek verteld dat er een gebeurtenis zal plaatsvinden die een ingrijpende impact op zijn leven zal hebben.

Wat die gebeurtenis is wordt pas duidelijk aan het einde van de boek. Tegelijkertijd vraagt hij zich af of hij door eigen handelen zijn leven op een ander spoor kon krijgen. Het meesterlijke van dit boek is evenwel de beschrijving van zijn pubertijd: relatie met ouders en familie, eerste verliefdheid, de lome zomers die aan het strand worden doorgebracht enz.

Het boek eindigt met een fantastische epiloog waarin hij aan de hand van het snoeien van olijfbomen kijkt naar zijn huidige positie in het leven. Prachtig; had ik in mijn leven maar één zo’n pagina geschreven kunnen hebben.

(Te) veel kerken op één dag

Na ontbijt en een wandeling met Luna naar het ‘Utssiktsplats’ nabij Herrvik, ga ik weer op weg naar het noorden. Ik wil vandaag naar Farö rijden. Onderweg zal ik een aantal kerken passeren die volgens de diverse gidsen zeer de moeite waard zijn om te bezoeken. Nu ken ik inmiddels wel de jubelende aanbevelingen van de gidsen. Dus er zijn twijfels. We zullen het zien.

Nog even een aanvulling: De foto’s zet ik in het dagblog er hatseflats snel even in. Als ik thuis ben zal ik de foto’s uitbreiden en bewerken en in galeriën onderbrengen.

Op zoek naar de Zweedse ziel

Maar eerst nog even het volgende: Vanmorgen tijdens de wandeling ben ik enkele mensen tegengekomen die ook op weg waren naar het Utssiktsplats.

Zoals gewoon bij ons thuis ben ik gewend om vriendelijk te groeten. Maar hier is men dat absoluut niet gewend. Als je groet weten ze niet altijd zo goed wat ze moeten doen. En uit zichzelf groeten zit er al helemaal niet in. Er wordt stug naar de grond of de andere kant gekeken. Wat is dat toch met die Zweden. Het vreemde is dat als je op weg in de camper  als tegenligger een andere camper tegenkomt dan wordt er uitgebreid gezwaaid. Is het de veiligheid van de privésfeer van de camper die ze verlokt tot dit jolig gedrag?

Het zet me verder aan het denken. Ook op straat merk ik dat Zweden eigenlijk heel weinig contact met elkaar hebben. Mensen spreken elkaar nauwelijks aan. Op straat straalt de levensvreugde er ook maar matig van af. Het lijkt wel of het hele sociale leven zich met name in gezin en familie afspeelt. In de grote steden, die ik deze reis nauwelijks bezoek, zal het wellicht anders zijn maar in de provincie lijkt mijn observatie tamelijk nauwkeurig.

Waar ligt het aan? Is het het barre klimaat dat voor veel ongemak en duisternis zorgt waardoor Zweden op zichzelf of hun gezin teruggeworpen worden?

En dan maak ik een grote sprong naar literatuur en film: Kan dat de oorzaak zijn dat een centraal thema vaak wordt gevormd door familierelaties? Kan het zijn dat door de minder intensieve en intieme contacten buiten familie en gezin om dat confrontaties vaker in familie en gezin voorkomen?

Kijk naar de films van Ingmar Bergman waarin benauwende familierelaties een centraal thema zijn. Lees Zweedse boeken die ook vaak familierelaties ‘problematiseren’. Een paar jaar geleden las ik meerdere boeken van Merethe Lindstrom: Dagen in de geschiedenis van stilte. Ook deze boeken grijpen je bij de strot door de benauwende sfeer die ze oproepen. Ik begin het een beetje te begrijpen met de aantekening dat dit wel psychologie van de ijskoude grond is. Maar genoeg hierover. Op weg naar de eerste kerk!

Gammelgarns kyrke

De kerk staat vlak naast een verdedigingstoren. Een ongebruikelijke combinatie. Ze zijn beide gebouwd in de 14^e eeuw. De combinatie is wel te verklaren want Gammelgarn ligt aan de Oostzee vlak bij de Bothische Golf. Indertijd was het dorp een belangrijke handelsplaats hetgeen ook verklaarde dat er waardevolle goederen aanwezig waren waar altijd weer gespuis op af komt, vaak in groepen en dan is een verdedigingstoren voor opslag van die waardevolle goederen wel een vereiste.

De kerk staat in veel gidsen genoemd als een gotische kerk. Maar dat is een misvatting. De kerk kent gewoon de regionale architectuur en ramen en deuren worden versierd met gotische lijsten. Helaas ik de kerk gesloten en kan ik het interieur niet bekijken.

Roma Klooster

De Roma kerk was vroeger een onderdeel van een Cisterciënzer klooster. Dat klooster is er gebouwd toen de Franse orde vond dat het land ‘aan de andere kant van de wereld’ gekerstend moest worden. Dat gebeurde vanaf 1164. Van het klooster is weinig overgebleven. Slechts de ruïne van de kerk staat er nog.

Net als bij andere Cisterciënzer kloosters is het oorspronkelijk volgens een vaste formule gebouwd. Er was een gedeelte voor de gelovige monniken waar ze konden bidden en werken (‘ora et labora’ is hun leuze ‘bid en werk’). Dan was er een gedeelte voor gasten en pelgrims. Er werd aan het gastenverblijf vaak een hospitaal toegevoegd. Tenslotte was er een grote ruimte waar de lekenbroeders in ondergebracht werden. Zij deden het handwerk en zware arbeid om het klooster in stand te houden. Alle gebouwen waren gebouwd rond een kloostertuin waarvan alleen de stenen randen de vorm van de bedden nog aangeven.

Rond 1530 werd Gotland bezet door de Denen die als gevolg van de reformatie katholieke eigendommen confisqueerden. Spoedig daarop liet de Deense gouverneur van Gotland hier een buitenverblijf bouwen door de plaatselijke bevolking met gebruikmaking van de stenen van het voormalige klooster. De bevolking kwam hiertegen in opstand maar werd gedwongen om het werk uit te voeren. Aan meerdere details is te zien dat het buitenhuis met weinig liefde gebouwd is. Dat blijkt nu nog uit de moedwillig slordige bouw van deurlijsten.

De kerk van Dalhem

De kerk van Dalhem is de grootste niet stedelijke kerk van Zweden.

Anders dan bij andere kerken zijn hier glas in lood ramen aangebracht die niet heel erg overtuigend werken en van matige kwaliteit zijn.

Ook wordt er in de gidsen gesproken over fresco’s die aangebracht zijn op de muren met middeleeuwse motieven. Dat wil niet zeggen dat ze in de middeleeuwen gemaakt zijn maar dat ze geïnspireerd zijn door middeleeuwse afbeeldingen. Ook hier weer zeer matige kwaliteit. Ook in deze kerk zijn enkele voorbeelden van volkskunst te zien.

De kerk van Bro

Ook een niet heel bijzondere kerk. Maar aardig is het om te zien dat deze kerk een aparte ruimte heeft (niet toegankelijk) waarin geestelijken die zich van de wereld afgekeerd hadden door een bres in de muur nog steeds de mis konden volgen.

Stenkyrka

Om de reisdag vrolijk af te sluiten bezoek ik in Stenkyrka is een groot veld met graven  uit de bronstijd. Op dit veld liggen meer dan 1.000 graven. Ze zijn niet allemaal even duidelijk te onderscheiden maar enkele grafheuvels zien er indrukwekkend uit.

Bijna verdwaald

Genoeg kerken voor vandaag en de komende dagen. Ik rijd verder door naar het noorden en vind een overnachtingsplek nabij Mölnermyr, een nieuw ontwikkeld natuurgebied dat bescherming biedt aan de hier zeldzame wetlands met veel soorten vogels. Ik besluit rond 18.00 uur nog een wandeling met Luna te maken maar verdwaal daarbij zonder dat ik in Google Maps had aangegeven waar mijn vertrekpunt gelegen was. Dat werd dus een lange wandeling. Nog snel even mijn blog bijhouden en slapen. Morgen naar Farör toe.

Het zuiden van Gotland

Vandaag bezoek ik een grafmonument in de vorm van een schip uit de bronstijd, ga ik verder naar het zuiden om aan de kust rotsformaties te bekijken die hier bekend staan onder de term ‘rauks’ en bezoek ik een kerk die lovend genoemd wordt in enkele reisgidsen maar waarvan ik etethet bijzondere ervan niet kan ontdekken. Ik overnacht in het schitterende haventje Herrvik.

Ganarve scheepsgraf

Het is bewolkt weer nadat het vannacht veel geregend heeft. Na wandelen met Luna en ontbijt vertrek ik naar het zuiden van Gotland. De eerste stop betreft het Gannarve scheepsgraf. Eerder op deze reis bezocht ik al een vergelijkbaar monument: Ales Stenar nabij Ystad.

In vergelijking met Ales Stenar ziet het scheepsgraf van Gannarve er veel completer uit. Het is opgebouwd uit aanzienlijk kleinere stenen maar de vorm is veel herkenbaarder. Hier is men veel zekerder over de functie van dit stenen monument. Dacht men bij Ales Stenar dat de stenen zijn opgericht om een kosmische tijd te berekenen of om als baken te dienen voor de scheepvaart, hier is men veel stelliger dat het hier een grafmonument betreft dat uit de bronzen tijd stamt (1100 tot 500 vC). Er zijn hier restanten gevonden van urnen met as van de gecremeerde lichamen.

Rauks

Verder naar het zuiden over alweer doodstille wegen. Het landschap is vrij vlak en kleine boeren bewerken hier de grond. Er zijn ook kleine bosgebieden maar anders dan op het vaste land betreft het hier vaker loofbossen dan naaldbossen.

In het Holmhäller Natuurreservaat kan ik mijn camper vlak aan de kust parkeren. Deze kust is bekend om zijn vele rauks. Rauks zijn stenen rotsformaties die soms wel 5 meter hoog kunnen worden en die ontstaan door de erosie van de kalkstenen rotsen door de golfslag van de zee. Ze kunnen zeer grillige vormen aannemen en hebben vaak het effect alsof de stenen opeen wonderlijke manier gestapeld zijn.

Ik loop bijna 2 uur door het bos achter de kust en stuit steeds weer op de bizarre vormen van de rotsen. Ik rust uit bij een stel vissershutjes waar ik wat water kan krijgen voor Luna.

Daarna lunch ik en ga ik weer langs de oostkust naar het noorden waar ik langs een themapark in aanbouw kom waarin de oorspronkelijke huizen uit deze streek weer worden herbouwd. Het wordt een ongelooflijk groot gebied en ik vraag me af hoe lang het zal duren voor de bouw afgerond is. Momenteel heeft de bouwlust slechts 3 boerderijen en schuren opgeleverd.

In het gebied dat ik nu bereis zie ik dat bij veel boerderijen molens zijn gebouwd. Het maken van meel lijkt hier geen gemeenschappelijk aangelegenheid te zijn maar gegund te worden aan de meer welgestelde boeren die zich de bouw van een molen konden veroorloven.

De kerk van Lau

Het laatste bezoek van vandaag betreft de kerk van Lau. Hij blijkt volgens de gidsen een belangrijke kerk te zijn. Niet in de laatste plaats omdat vanuit deze kerk strijders werden geronseld om op kruistocht te gaan naar Koerland (onderdeel van Letland) om dit gebied te kerstenen. Ook staat de kerk bekend om zijn kerkschatten. Maar hoe ik ook zoek, ik kan niets van deze kerkschatten ontdekken. Sterker nog. Deze kerk is een voorbeeld van het verval van het geloof. De helft van de kerk is leeggemaakt en er blijven slechts ca 20 kerkbanken over voor de huidige gelovigen en he zou mij niet verbazen als die 20 banken alleen met de kerstmis bezet zullen zijn.

In het gastenboek zie ik dat er toch dagelijks minstens 1 persoon op bezoek komt. Dan moet er toch iets bijzonders zijn. Ik loop nog een keer rond maar kan niet veel bijzonders ontdekken. Bij de uitgang liggen wel 2 dikke boeken (meer dan 500 blz. en mooi uitgegeven) over de geschiedenis van Lau en beeldhouwkunst in het algemeen. Ik moet het later maar uitzoeken wat ik gemist heb.

Het haventje van Herrvik

Tenslotte rijd ik door naar Herrvik. Een plaatsje dat niet eens met de TomTom te vinden is.

Het blijkt een leuk havenplaatsje te zijn met een eigen vissersvloot en houten roodkleurige huisjes voor de opslag van materialen en vangst.

Het is er stil maar desondanks heel sfeervol. In een vissersplaats moet er dan toch maar vis op het avondmenu staan. Het wordt pasta met een roomsaus van gerookte zalm en sla. Daarna loop ik met Luna nog door het haventje heen en maak ik nog enkele foto’s in de inmiddels zonnige avond.

Naar Gotland

Op deze mooie dag moet ik eerst problemen oplossen met mijn ferryticket. Dat komt in orde en na een mooie overtocht kom ik op het eiland aan waar ik een mooie overnachtingsplek vind boven aan een kalkrots met uitzicht op zee.

Luna de held

Zoals gistgeren gemeld sta ik midden in een bosgebied vlak bij een meer. Dat bosgebied was vol met geluiden die Luna niet kende en haar onrustig maakte. Ze zat de hele tijd alert om zich heen te kijken en wilde niet slapen. Tenslotte kwam ze voor mijn bed staan en bedelde met haar poot of ze alsjeblieft even op mijn bed mocht liggen. Toegegeven en ze viel gelijk in slaap. Toen ik na het lezen het licht uitdeed stond ze op en ging ze op haar eigen plaats liggen. Wat een gemakkelijk beest.

Ticket naar Gotland: foute boeking

Vandaag wakker geworden bij een al strak blauwe hemel. Om 7.00 uur al de eerste wandeling met Luna gemaakt.

De route die ik wil lopen wil zij niet lopen. Ze wil alleen maar het pad langs het meer nemen. Ook maar weer toegegeven. Daarna ontbijt en vertrek richting Oskarshamn naar de haven. Maar voor ik vertrek controleer ik of ik het juiste ferrytticket voor Visby op mijn telefoon heb staan. En wat zie ik? De vertrekdatum vermeldt 26 juli i.p.v. 26 juni. Gver de Gver. Gebeurt mij weer. Dus ik kan maar beter de kortste weg naar de haven nemen om indien mogelijk mijn vaart om te boeken. Ik heb er een hard hoofd in omdat uit de boekingssite van Directferry bleek dat de boten voor de volgende dagen al bijna volgeboekt waren.

Ondanks de afwijkende route naar Oskarshamn was het een schitterende traject door licht heuvelend landschap met bijna geen verkeer op de weg (en het is spitsuur!). Rijden in Zweden is een feest. Heel weinig verkeer, fantastisch goed onderhouden wegen en zeer beheerste chauffeurs. 40 km per uur in de dorpen is ook werkelijk 40 km per uur en niet 42 km per uur (inclusief speling) en al helemaal geen 50 km per uur of sneller.

Herstel van de boeking

In Oskarshamn word ik aan de informatiedesk vriendelijk geholpen door een jonge man. Hij zegt dat het overboeken waarschijnlijk geen probleem is: Er is nog meer dan voldoende plaats op de ferry ook al zou ik met 50 campers willen reizen. Ik vertel mijn ervaring met Directferry: er konden geen retourtickets geboekt worden, honden mochten niet mee, er was bijna geen plaats meer etc. De jongen kijkt met draaiende ogen naar het plafond. Hij is klaarblijkelijk geen groot fan van dit bedrijf. Hij kon het nieuwe ticket gelijk aanmaken en over een half uur (i.p.v. vanavond vroeg) de ferry nemen. Hondenticket ook in orde gemaakt. En… 30 Euro goedkoper!

Hij kon alleen het ticket van 26 juli niet cancelen daarvoor moet ik echt op de site van Directferry zijn. Maar volgens hem heb ik recht op restitutie. Dat hoop ik dan maar.

Samenvattende conclusie: Als je overweegt om ooit naar Gotland te gaan boek dan direct bij Destination Gotland en boycot Directferry.

Ik vraag hem vilein of ze vaker bij Directferry dit soort problemen hebben. Dan barst hij los. Ik krijg een overzicht van alle problemen die dit bedrijf veroorzaakt en die de ferrymaatschappij dan maar in orde moet maken. Ik vrees dat hij weer met zijn ogen gaat draaien maar dan van pure ergernis.

De  overtocht

De overtocht duurt 3 uur op een zeer luxe boot. Het is heel mooi en warm weer dus ik kon de hele tijd buiten zitten. Luna was in het begin wat onrustig maar na een half uur ligt ze een beetje suffig voor zich uit te staren.

Het valt mij op dat Zweden in het algemeen niet zo gek van honden zijn. Kinderen die aan dek passeren schrikken zich wild van Luna en springen bijna door de reiling het water in terwijl Luna rustig aan de lijn aan mijn voeten ligt te lui om maar een poot te verzetten.

Overnachten aan zee

In Visby aangekomen rijd ik in zuidelijke richting en ik kan nabij dat stadje mijn watertank weer volledig vullen.

Daarna vind al snel mijn overnachtingsplek aan zee: Högklint Utsiktsplats. Ik loop gelijk door naar deze rots die een prachtig uitzicht heeft op de zee met witte rotsen. Ook kun je fraai terugkijken naar Visby.

Daarna koken en eten en in de avonduren nog een keer over de rotsen wandelen.