Camperreis Provence dag 8: Van Arles naar Mas Blanc des Alpilles

De Camargue en Arles

Op de 8e dag van deze Camperreis Provence ga ik eerst naar de kust: Saintes Maries de la Mer. Dat valt tegen maar het verblijf daarna in het nationaal park van de Camargue maakt alles weer goed. Op weg naar de overnachtingsplaats bezoek ik Arles.

De overnachtingsplaats nabij Arles was toch zo ver van Arles gelegen dat er ’s nachts geen enkele sprake was van lichtvervuiling. Een stikdonkere nacht dus en ook nog eens een heldere nacht. Tot diep in de avond buiten gezeten (tot het echt te koud werd) om te genieten van de overweldigende sterrenhemel. Zo zie je ze maar zelden, of eigenlijk nooit, bij ons. Altijd is er sprake van lichtvervuiling. Zelfs de Ardennen moet je diep inrijden om geen last van het stadslicht te hebben.

Goed geslapen en na het wakker worden gelijk Ruud gefeliciteerd met zijn verjaardag. Daarna opgeruimd en afscheid genomen van Patrick. Hem ook nog verteld van de enerverende ervaring van de afgelopen nacht. Hij vertelde mij dat, ondanks het feit dat hij niet beter weet, hij iedere keer weer diep onder de indruk is van dit natuurverschijnsel.

Saintes Maries de la Mer

De eerste etappe gaat naar Saintes Maries de la Mer. Dat is een klein stadje dat aan Middellandse Zee ligt, preciezer Golfe du Lion. In de gids staat het aangegeven als een bezienswaardig stadje. Elk jaar wordt er een spectaculair zigeunerfestival georganiseerd. Maar op een andere tijd dan mijn bezoek. Ik ga vol goede moed op pad. Ik rijd door een vlak gebied dat aanvankelijk sterk door landbouw gedomineerd wordt maar allengs neemt de natuur het over. Maar niet op en langs de weg. Op ongeveer 5 km voor het stadje is er een aaneenschakeling van goedkope eethuizen te vinden afgewisseld door –tig bedrijfjes die paardrijdtochten in de verkoop doen.

Er komen veel campers vanaf de kust mij tegemoet. Dat alles stemt mij niet echt gerust. Als ik het stadje binnenrijd dan zie ik dat het een aaneenschakeling van vakantieappartementen is en het aantal cafés en restaurants neemt ook niet bepaald af. De moed zakt me echt in de schoenen als ik langs een ommuurd veld rijd waar zeker 100 campers vlak naast elkaar geparkeerd staan. En het is niet de enige camperplaats. Ik rijd tot aan de kust en kan met moeite een parkeerplaats vinden ondanks dat het een toeristenluw seizoen is.

Ik maak een wandeling langs de kust maar het kan me niet echt vrolijk stemmen. Smalle stranden onderbroken door rotspartijen. Ik heb koffie nodig en ga op een bijna leeg terras zitten. Maar ook dat is geen succes. De weeë geur van verschaald bier, oude koffie en vieze trijpen tafelkleedjes (alhoewel ik er geen zie) komt mij tegemoet. Er komt een echtpaar het terras opgelopen, een wat gebogen lopende man met achter hem een struise vrouw die hem onder een vloedgolf van woorden naar een tafeltje dirigeert. Zij is het type van te bruin, te blond en te goud.

Ze zet het gesprek zonder pauze voort met een rauwe door rook verpeste stem (Diana Charité van Koot en Bie). Ze bestellen allebei een biertje (het is 10.00 uur). Ik kan het niet langer verdragen en slik de koffie in één slok naar binnen, betaal en ga weg. Ik ben diep teleurgesteld over de Camargue. Dat had ik me heel anders voorgesteld.

De Camargue

Ik rijd dezelfde weg terug maar sla op goed geluk een zijweg in die volgens de borden naar de Étang de Vaccarès leidt. Het is een slecht onderhouden weg die na enige tijd in een onverharde weg overgaat. Maar wat een geluk! Dat is het natuurgebied dat ik me voorgesteld had.

Camperreis Frankrijk: De Camargue

Het meer is prachtig blauw onder de blauwe en onbewolkte hemel. De begroeiing die ik er zie heb ik nog niet eerder gezien. Ik ga nog eens koffie drinken, maar dan van eigen makelij, aan het rand van het meer en geniet van de groep zwanen die er rondzwemt en uitgedaagd wordt door een groep meeuwen. Iets verderop staat een witte ibis in het water te turen. Ik maak foto’s, dan heb ik in ieder geval witte vogels gefotografeerd ook al zijn het niet de beroemde flamingo’s.

Ik rijd weer door en het landschap wordt steeds mooier: een kruising tussen polders en waddengebied. Er woont geen hond in dit gebied en er is afgezien van enkele fietsers vrijwel geen auto te bekennen. Ik kom aan bij een hut die volgens de borden een observatorium is voor de flamingo’s (eigenlijk dus voor mensen die flamingo’s willen zien). Ik loop een zijweggetje in gelijk met een grote groep Duitse fietsers die elkaar luidkeels toeschreeuwen waar die flamingo’s dan wel zijn. Tja… waar zouden die nu zijn?

Ik rijd nog ietsje door in de hoop dat ik door kan rijden naar de Phare de Faraman aan de kust, maar helaas het pad is voor autoverkeer afgesloten. Geheel begrijpelijk. Maar ik baal er wel van dat ik op ervaring van mijn vorige reizen mijn fiets niet heb meegenomen. Die was nu heel goed van pas gekomen. Ik rijd dan maar terug door dat ongelooflijk mooie landschap. Dan, aan de linkerkant van de weg in een zijarm van de Étang zie ik een groep witte vogels staan. En verdomd het zijn flamingo’s.

Ik zet de auto neer en ga aan de rand van het water zitten met het fototoestel in de aanslag. Na enige tijd lopen, of liever schrijden, de flamingo’s in mijn richting. Ik hoop niet dat voorbijkomend verkeer storend zal werken. Maar nee, niemand lijkt het waar te nemen en iedereen rijdt door. Op een gegeven moment zijn ze zodanig dichtbij dat ze goed te fotograferen zijn. Ik ben (bijna) tot tranen geroerd door zo veel elegante schoonheid. En dat vrij in de natuur. Geen hek, geen kooi in een van de mooiste landschappen die je je maar kunt bedenken. Na een uur rijd ik maar weer door. En dan zie ik aan de rechterkant ook nog een groep witte wilde paarden in de natuur grazen. De paarden die zo kenmerkend zijn voor de Camargue. Het lot is mij vandaag goed gezind.

Arles

Ik overweeg Arles nog te bezoeken maar door de ochtendervaring twijfel ik er over. Ik wil dit laatste bezoek nog goed op me in laten werken. Omdat ik niet op al te grote afstand van Arles zit besluit ik de stad toch maar te bezoeken.

Camperreis Frankrijk: Arles amphitheater

Ik kan relatief makkelijk een parkeerplek vinden en loop het stadje in. Uiterst sfeervol. En opeens wordt mij duidelijk wat het verschil is met de voorgaande dorpen die ik gezien heb. Arles is een levendig stadje waar mensen gewoon wonen en werken. Dat was anders bij de meeste dorpen die ik bezocht heb en die meer het karakter van een museum hadden.

Ook mooi, maar het leeft niet echt. Ik loop lang door de binnenstad heen en bekijk de arena en het theater. Mooier dan die van Rome maar helaas zijn de tribunes gedeeltelijk vervangen door nieuw aangebrachte banken. In de hogere cirkels zijn geheel nieuwe tribunes aangebracht. Dat detoneert een beetje. Daarna nog wat rondgewandeld en dan keer ik terug naar de bus om, nadat ik boodschappen heb gedaan, de laatste etappe af te leggen naar Mas Carlin van Marie-Hélène en Jean-Pierre Dupuy in Mas Blanc des Alpilles.

Camperreis Frankrijk: Arles, Mas Blanc les Alpilles, Mas Carlin

Het blijkt een prachtige mas provencal te zijn uit de 17e eeuw die aangenaam verscholen ligt achter bomen. Er zijn al drie campers aanwezig. Ik vraag of ik er nog bij kan en dat mag. Maar dan bedenkt Jean-Pierre zich en zegt dat dat veel te vol is voor mij (wat een mensenkennis) en hij doet het hek open van een nabijgelegen veld en met een buiging biedt hij mij deze overnachtingsplaats aan. Het lijkt wel of het iedere dag mooier moet worden. Het is al laat en ik kan nog maar kort buiten zitten voor het te koud wordt. Rond 21.00 uur ga ik koken en eten en het verslag maken. Ik drink een (nou eigenlijk twee of liever drie) glazen Manolibera van Muralia op het succes van deze dag die zo weinig hoopgevend begon. Een pracht dag!!!

Delen met je netwerk?
(Visited 537 times, 1 visits today)