Dag 37: Van Ballangen naar Bringsli

Een afwisselende route naar het zuiden

Na een controle van de remmen rijd ik verder naar het zuiden over de wonderschone route E6. Er is zo veel te zien dat ik meerdere keren stop om te pauzeren en rond te kijken. In de buurt van Fauske vind ik een mooie overnachtingsplek (225/6.371 km).

Remmen goedgekeurd

Ik ben relatief vroeg wakker en opgestaan. Het wordt weer een warme dag. De hittegolf wordt nu uitgebreid tot en met donderdag. Daarna zal de temperatuur dalen tot 18C. Eerst zien (voelen) dan geloven.

Rond 9.00 uur rijd ik naar de plaatselijk garage in Ballangen om mijn remmen te laten nakijken. De monteur luistert naar mijn verhaal en zegt dat hij 99 procent zeker is dat de klauw-greep van de handrem de werkelijke oorzaak is van het weigeren van de voetrem. Maar voor mijn gemoedsrust wil hij het percentage opschroeven naar 9,999 door het hele remsysteem even na te kijken. Conclusie: alles werkt prima het moet dus wel de handrem geweest zijn, zeker omdat je nu geen enkele last meer hebt. Ik wil afrekenen maar daar wil hij niet van horen: service van de zaak en uw gemoedsrust werkt als een beloning voor mij. Ik had nog een pak stroopwafels en die wilde hij wel aanvaarden.

Het belang van de E6

Dan volg ik de E6 naar het zuiden. Dat is eigenlijk de enige doorgaande route van zuid naar noord en omgekeerd. Toch maar een tweebaansweg. Aanvankelijk is dat ruim voldoende voor het weinige verkeer maar naarmate ik meer naar het zuiden kom wordt het drukker. Ik weet niet zo zeker of een tweebaansweg over een aantal jaren nog wel volstaat.

Willekeurig ga ik toch al een vergelijking tussen Zweden en Noorwegen maken ook al is dat wat absurd op zo een korte tijd. Maar de voorlopige conclusie is toch dat het landschap van Noorwegen veel afwisselender is dan in Zweden. Wellicht kom dat door de nabijheid van de kust en het hooggebergte. Maar Zweden volgt Noorwegen op afstand.

Veerdiensten

Zo vlak bij de kust bestaan de wegverbindingen tussen de eilanden niet alleen uit bruggen. Er zijn nog vele (efficiënte) pontverbindingen die het mogelijk maken om van eiland naar eiland te hoppen. Tussen Skarberget en Bognes moet ik zo een veer nemen omdat hij deel uit maakt van de E6. Mooie afwisseling.

Husmabennplassen Kievik en het veranderende lot van de Sami

Een eerste wat langere pauze houd ik bij Husmabennsplassen Kjevik. Luna en ik maken daar een lange wandeling en niet zonder reden. Wellicht is het in dezen goed om te weten dat dit gebied en het verdere noorden pas relatief laat ontsloten is.

Zo is de doorgaande weg E6 pas in de jaren 80 van de vorige eeuw  gereedgekomen. Daarmee werd het noordelijk deel van Noorwegen voor een groot deel ontsloten. Daarvoor waren de verbindingen gebaseerd op gravelwegen die zonder al te veel systematiek waren ontwikkeld. Veelal een koppeling van bestaande lokale paden. Waterverbindingen waren meer voor de hand liggend. In die tijd waren de Sami praktisch de enige bewoners van dit gebied en voor transport waren ze aangewezen op vervoer via het water.

Dat gegeven vertelt dan ook het verhaal van Husmannsplassen Kievik. Dit gehucht dat bestond uit ca. 6 huizen was bewoond door Sami-mensen die afhankelijk waren van het beheer van rendieren. Alle vervoer vond via het water plaats. Het plaatsje werd bewoond door één familie die weliswaar een verbinding hadden met het gravelpad wat nu de E6 is, maar voornamelijk aangewezen waren op het vervoer per boot vanuit het nabijgelegen fjord.

Onder deze zware levensomstandigheden (geïsoleerd zijn, kou enz.) besloten de in Kievik levende Sami om af te zien van het nomadisch leven en zich vast te vestigen in dat plaatsje. De huizen werden opgeknapt en voor continue bewoning geschikt te maken. De laatste generatie bestond uit 2 broers en 2 zussen die allen ongehuwd waren en dus geen nageslacht hadden. De laats levende is in 1966 overleden en de huizen zijn ten slotte allemaal in het bezit gekomen van een vereniging voor cultureel erfgoed. Daar is nu een soort museum van gemaakt. Je treft er de huizen en de schuren aan zoals ze na de laatste bewoner over zijn gebleven. Het ziet er uit alsof die laatste bewoner net het huis verlaten heeft.

Ook kun je het pad volgen vanaf dit gehucht naar het fjord. Dat pad is ca. 2 km lang en erg steil. Dus nog een heel gedoe om zwaardere spullen naar de boten te brengen.

Het is bijna niet voor te stellen dat deze primitieve manier van wonen en werken 50 jaar geleden hier nog volkomen normaal was.

Helaas kon ik de huizen niet bezoeken omdat het ‘museum’ op de maandag gesloten was. Ik had geen zin om op de dinsdag te wachten. Maar als je er langs komt zeer de moeite waard om hier even te stoppen.

Bringsli

Na nog wat meer stops vind ik het welletjes voor vandaag en zal ik in de buurt van Bringsli een overnachtingsplek vinden aan de toegang tot een natuurpark dat vooral in de winter wordt gebruikt voor langlauf sporters.

Het is nog steeds bloedheet als ik rond 15.00 stop. Nog even de hitte uitzitten tot 18.00 uur. Dan koelt het gelukkig vrij snel af zodat er van een goede nachtrust sprake zal zijn.