Camperreis Portugal Dag 1: Van Mechelen naar Chartres

Over de snelwegen naar Chartres en Putin in mijn hoofd

De eerste reisdag brengt mij naar Chartres. Ik wil daar de bekende glas in lood ramen van de kathedraal bezoeken. Ik heb ze behalve op foto’s nog nooit in het echt bekeken. Op weg naar Portugal kom ik er vlak langs. Voor de rest is het geen heel opwindende dag. Snelweg, snelweg, snelweg… (495 km).

Een gewonde camper

De afgelopen dagen is de camper voor een kleine beurt bij de garage geweest en is er een beschadiging gerepareerd. Ik had in Sardinië een grote kei aangereden die verborgen was achter een bos varens in de berm met als gevolg dat er een groot gat in de hoek van de wooncabine was ontstaan. Dat onderdeel leek eenvoudig te bestellen en te monteren te zijn. Maar toen we de prijs van het onderdeel hoorden (meer dan 800 Euro ex montage) trok ik toch een beetje bleek weg. Ook mijn reparateur vond het belachelijk. Een stuk 180 graden gebogen plastic van nog geen meter hoog en ca. 30 cm breed! Dat was de beroepseer van André, de reparateur, te na. Hij bood aan om het voor nog geen kwart van de prijs zelf te repareren door een stuk aluminium in de gewenste vorm te buigen en vast te maken, te kitten en te spuiten. Het ziet er nu weer prima uit. Een camper met een soort pleister.

De oorlog en weer tijdelijk aan het werk

Oorspronkelijk was ik van plan om half maart te vertrekken. Maar zoals zo velen was ik behoorlijk geraakt door de oorlog op ons continent en was ik te woedend om rustig te vertrekken. Daar komt nog bij dat ik sinds half januari weer part time werk op mijn vroegere hogeschool. Ik moet vijf onderzoeksgroepen begeleiden bij de voorbereiding van de visitatie die eind december zal plaatsvinden. Ja, ja, de 70-plussers doen het nog goed. Bovendien zal ik samen met de lectoren schrijven aan een nieuw toekomstperspectief waarin de vijf onderzoeksgroepen op hoofdlijnen intensiever zullen samenwerken onder de paraplu van een gemeenschappelijk doel en gedeelde onderzoeksvragen. Leuk werk met een ambitieuze groep onderzoekers.

Vandaag dan toch rond 9.00 uur vertrokken. Het had vannacht hard gevroren en ik vrees dat de bloesem van de pruimen- en kersenbomen het niet overleefd hebben. Dus het derde jaar op rij dat ik geen of minder vruchten kan plukken.

Over de reis naar Chartres valt niet veel te melden. Hoofdzakelijk snel- en tolwegen die redelijk rustig waren (want zondag). Behalve rond Parijs op de Periferique. Maar daar is het volgens mij nooit níét druk.

Uiteindelijk pas rond vijf uur in Chartres aangekomen. Te laat om de kathedraal nog te bezoeken. Dat moet dan morgenochtend maar gebeuren. Door de wat saaie dag heb ik vandaag ook geen bijzondere foto’s kunnen maken. Dat zal de komende dagen wel beter worden.

De namiddag en de avond heb ik mij onledig gehouden met koken, lezen en blog schrijven.

Wat ik lees

Momenteel ben ik bezig met Alleen in Berlijn van Hans Fallada. Het gaat over het kleine verzet van de moedige kleine burgerman tegen het Nazi regime van Hitler en dat uiteraard met de dood moeten bekopen. Ik ben er nog te weinig in gevorderd om er een oordeel over te geven maar de eerste 100 bladzijden zijn verbijsterend goed.

Graag wijs ik mijn literair geïnteresseerde lezers (en dat zijn er velen) op een boek dat ik een paar dagen geleden beëindigd heb: Zinkjongens van de Wit-Russische Nobelprijswinnares uit 2015: Svetlana Alexijevitsj. Zij is tevens onderzoeksjournalist en heeft na de Afghaans-Russische oorlog een boek hierover geschreven in de vorm van interviews met jonge dienstplichtigen en hun moeders. Indrukwekkend.

Het bijzondere aan dit boek is dat het haarfijn aangeeft welke walgelijke strategie Rusland kiest om oorlogen aan te gaan. Duidelijk is de parallel met de huidige oorlog in Ukraine maar ook met de oorlogen in Tsjetsjenië, Georgië, Polen, Hongarije enz.

Het begint in vrijwel al deze oorlogen met het oproepen van jonge rekruten met weinig ervaring om te strijden voor de bevrijding van een ‘bevriend’ volk. Er worden gouden bergen beloofd. Maar dan blijkt al spoedig dat dat ‘bevriende’ volk helemaal niet ‘bevrijd’ wil worden door de Russen, dat ze geleid worden door een corrupte en machtsbeluste maar evenzeer incompetente legerleiding en dat ze slechts beschikken over verouderd en niet deugdelijk materieel.

Als de ‘zinkjongens’ (verwijst naar de zinken doodskisten) thuis ‘terugbezorgd’ worden en de teruggekeerde overlevenden vaak één of meerdere lichaamsdelen missen, worden ze als helden binnengehaald vanwege de ‘roemrijke’ oorlog. Maar na enkele jaren komt de waarheid toch door de censuur heen en dan blijkt dat het helemaal niet ging om een heldenoorlog maar worden de overlevenden beschouwd en uitgekotst als moordenaars die oorlogsmisdaden hebben begaan.

Het lijkt wel een patroon te zijn. Putin is natuurlijk een eerste klas oorlogsmisdadiger maar het Russische volk gaat ook niet geheel vrij uit. Ondanks het patroon in de misdaden die naderhand blijkt, is er van weerstand nauwelijks sprake. Ik hoop dat de jongere generatie de moed heeft om het tij te keren.

Nou, dit was niet bepaald een vrolijk reisverslag maar dat zal de komende dagen wel beter worden. Beloofd.