Undredal

Dag 22 van de camperreis Noorwegen begint met een bezoek aan de indrukwekkende Vøringsfossen. Daarna doorgereden naar Undredal waar ik een mooie wandeling gemaakt heb langs de fjord. Stralend mooi weer. Aan het einde van de dag naar de overnachtingsplaats gereden waar ik al eerder stond: aan de Nærøyfjorden.

Ik ben vandaag in de hemel geweest. Maar daarover later meer. Eerst het begin van de dag: Vanochtend vroeg wakker geworden en bij het openen van de verduisteringsgordijnen, weet ik niet wat ik zie. Helder blauwe lucht met nog lage wolken in het dal. Ik kijk op de weerapp en inderdaad het belooft een mooie dag te worden. Ik besluit terug te gaan naar het gebied waar ik wilde gaan wandelen. Dat is niet zo heel ver weg. Maar eerst wil ik nog de Voringsfossen zien. Dus ik rijd na het ontbijt rond half acht weg.

Nærøyfjorden

Op dag 20 van de camperreis Noorwegen rijd ik eerst door de langste tunnen ter wereld: de 24 km lange Laerdastunnel. Aan de andere kant van de tunnel breng ik een kort bezoek aan Flam. Daarna rijd ik langs de Nærøyfjorden. In de middag maak in (steile) wandeling van Bakka naar Rimstigen. Overnachten doe ik langs de door Unesco erkende Nærøyfjorden.

Vanochtend wakker geworden met een slechts heel dun bewolkte hemel. De weerapp voorspelt dat het een redelijk zonnige dag gaat worden. Dus dan de dag maar besteden aan een wandeling. Ik heb geen informatie over waar een mooie fjordenwandeling mogelijk is. Dus via TomTom gezocht waar een VVV-kantoor is. Als de meest nabijgelegen wordt die van Ovre Ardal genoemd. Dat is maar 10 km verderop aan het einde van de fjord. De weg loopt langs de prachtige fjord en omdat het windstil is, is het water spiegelglad. In Ovre Ardal aangekomen blijkt er geen VVV-kantoor meer te zijn. Ik zou kunnen proberen in Andalstangen. Ook geen VVV-kantoor meer beschikbaar. En dat in een tijd van groeiend toerisme. Dan kies ik voor Flam. Iets verderop gelegen maar wel op de route naar de Naeroyfjord waar ik toch al naar toe wil.

Bergsetbreen

Op de 17e dag van de camperreis Noorwegen rijd ik naar het gletsjercentrum Breheimsenteret. Weer zo’n mooie route. In de middag maak ik een lange wandeling naar de gletsjer Bergsetbreen. In de vroege avond vind ik een mooie overnachtingsplaats aan de rand van een snelstromende rivier.

Vanochtend redelijk vroeg op pad om de ferry van 8.00 uur te halen. Na de overtocht loopt de weg naar Sogndal en Gaupne langs het laatste stuk van de Sognefjord. De Sognefjord is de langste en diepste fjord ter wereld. Het is niet de mooiste fjord naar men zegt (voor mij was hij mooi genoeg) maar in het voorjaar moet het er schitterend zijn omdat aan beide oevers heel veel boomgaarden zijn. Het is een welvarende fjord. De huizen en bedrijven zien er goed onderhouden uit en er zijn schitterende woonhuizen te zien die eind 19^e eeuw of begin 20^e eeuw gebouwd zijn (of zijn het kopieën?) met een erker aan de voorkant en een balkon daarboven. Raamlijsten en daklijsten zijn kunstig gesneden.

Opvallend is hier weer de groene kleur van het water waarvan ik eerder repte. De stadjes Sogndal en Graupne zijn een teleurstelling. Het is net als in Nederland: er zijn prima architecten die schitterende ontwerpen van afzonderlijke gebouwen maken maar ze gaan vaak geheel ten onder in de naar mijn mening ondeskundige en aanrommelende stedenbouwkundige planning. Waar de nieuwe gebouwen zo mooi aansluiten op de natuur in de buitengebieden lijkt het wel of er in dit soort steden geen enkele rekening wordt gehouden in welke context het nieuwe gebouw opgenomen moet worden.

Geiranger Trollstigen en Gamle Strynefjellsvegen

Vanochtend, op de 15e dag van de camperreis Noorwegen, een tweede poging ondernemen om de Geiranger Trollstigen over te  komen. Ditmaal succesvol. Het is een adembenemend mooie route. Ik heb verschillende stops gemaakt o.a. bij de Gudbrandsjuvet en het uitkijkpunt bij Ørnesvingen. In Geiranger het museum bekeken van het Fjord instituut. Daarna gaat het de hoogte in naar een verlaten hoogvlakte. Weinig verkeer, smalle wegen, onverharde wegen en geen bereik met telefoon. Het landschap is echter adembenemend. Ik vind een overnachtingsplaats aan de onverharde Gamle Strynefjellsvegen. Er ligt veel sneeuw en het is behoorlijk koud.

Het idee van gisteren om vanmorgen te vertrekken was achteraf toch niet zo’n goed idee. Het ratelde weer regen op het dak van de camper en de bewolking was nog lager en grijzer en donkerder dan gisteren. Na het ontbijt toch maar vertrokken voor de Geiranger Trollstigen Route. Geen hond op de weg. Het eerste gedeelte met de haarspeldbochten verliep prima. Bijna geen tegenliggers. Bijna… Want na 2 km zag ik me geconfronteerd met een zeeeeeer grote camper die van de berg afkwam op een smal weggedeelte. Dat betekende voor mij dus bergaf achteruitrijden naar de laatste uitwijkplaats. Alles goed gegaan. Was waarschijnlijk de vloek van het echtpaar dat ik gisteren iets naar de kant wilde wuiven.

Ondanks de bewolking word ik verrast door het ene mooie uitzicht na het andere. Mooi landschap, wonderschone watervallen in een groen gebied. Verderop als we boven de boomgrens komen wordt het landschap rauwer en de wolken worden tegelijkertijd dikker en dikker en grijzer en grijzer en donkerder en donkerder. Uiteindelijk schat ik dat ik niet meer dan 15 meter zicht had. Dat is op zich ook boeiend in de bergen maar het betekende ook dat ik niet kon genieten van de beloofde vergezichten. Toch, waar mogelijk en verantwoord, een paar stops gemaakt. Als ik over de col heen ben verandert het weer. Het wordt mooier en warmer. Dat betekent dus dat de wolken iets lichter grijs worden en dat het niet meer regent. Bovendien laat de zon zich door een enkele blauwe opening zien.

Atlanterhavsvegen

14e dag van de camperreis Noorwegen. Ik begin de dag met het volgen van de Atlanterhavsvegen. Na kennisgenomen te hebben van de lovende beschrijvingen, viel de werkelijkheid een beetje tegen. Daarna naar Adalnes gereden waar niet ver er vandaan de Geiranger Trollstigen begint. Overnachting op een prachtige plek in een natuurreservaat.

Vandaag relatief laat vertrokken want er zal geen lange afstand afgelegd worden. Ik ben vlak bij het begin van de veel bejubelde Atlanterhavsvegen. De route ligt in een kustgebied dat bestaat uit allerlei kleine eilanden of rotspunten. In tegenstelling tot mijn verwachtingen was het gebied relatief dicht bevolkt. De route is maar ca. 35 km lang. Typisch kustgebied met schrale begroeiing. Er wordt aangeraden om deze route met mooi weer òf met storm te rijden. Van beide is geen sprake helaas. Weer een regenachtige dag en alle vlaggen en wimpels hangen slap langs de vlaggenpalen. Ik heb tot op heden volgehouden, en ik meende dat ook, dat de aard van het weer erg goed past bij de omgeving. Dat blijft voor mij een waarheid maar mijn geduld om te wachten op een zomerse dag wordt wel danig op de proef gesteld.