Dag 49: Donnafugata
Een regenachtige en rustige dag
Het waait en regent hard vandaag en het is niet echt warm. De enige activiteit is dus het bezoek aan het kasteel van Donnafugata. (o km).
Het kasteel van Donnafugata
Een beetje onverwachte openingsfoto bij dit reisbericht. Later meer hierover.
Het heeft vannacht hard gewaaid en er is veel regen gevallen. Ik heb niet veel zin om veel te reizen vandaag over natte en winderige wegen. Dus ik bezoek vandaag alleen het kasteel van Donnafugata.
Het is wonderlijk dat dit kasteel slechts in heel weinig reisgidsen is opgenomen. Terwijl het best het bezoeken waard is.
Het kasteel van Donnafugata stamt uit de middeleeuwen (14e eeuw) en bestond destijds slechts uit een wachttoren met bijgebouwen. Het is pas een echt kasteel geworden toen de toren aangekocht werd door Vincenzo Arezzo in 1648.
Door de eeuwen heen is het kasteel steeds uitgebreid. Daardoor vormt het, zoals dat gebruikelijk is in Sicilië, een merkwaardige mengeling van stijlen. Er zit van alles in. Uiterlijk lijkt het gedeeltelijk op een Venetiaans paleis. Maar je kunt met evenveel recht zeggen dat het elementen van neo-gotiek, neo-klassiek en renaissance in zich bergt. Het paleis is tot het einde van de 20e eeuw in het bezit gebleven van de familie Arezzo. Let wel: geen hoofdverblijfplaats maar een buitenverblijf.
De inrichting staat dan weer in fel contrast met de architectuur. Overduidelijk stamt die uit de tweede helft van de 19e eeuw tot en met de eerste helft van de 20e eeuw.
122 Kamers
Af en toe waan je je in de tijd van Couperus: Veel zachte meubels met veel tierelantijntjes. Het paleis telt 122 kamers waarbij opvalt dat de privé vertrekken relatief klein van aard zijn. Wellicht om de kamers beter op temperatuur te kunnen houden in de winter. De ruimtes waar bezoek werd ontvangen zijn veel ruimer van opzet zoals de zaal met de code of arms en diverse spiegelzalen.
De tuinen beslaan een oppervlakte van enkele hectares en kennen een Franse en een Italiaanse tuin, een parklandschap, een theekoepel en een doolhof. Maar niet met de gebruikelijke ligusterhagen maar met stenen muren: lekker praktisch; geen onderhoud.
Opmerkelijk is de aanwezigheid van enkele grootbladige ficusbomen met indrukwekkende wortelstelsels waarvan de bladeren vroeger met grafelijke toestemming als briefkaarten mochten worden gebruikt.
Kortom genoeg te zien en zeker een bezoek waard.
Het mode museum
Was ik aanvankelijk niet zo geïnteresseerd in het aan het kasteel verbonden mode-museum, later las ik op de website dat het wel degelijk de moeite waard was om ook deze afdeling te bekijken. En daar heb ik geen spijt van gekregen. Een uitmuntend overzicht van de mode van de laatste drie eeuwen: goede uitleg en goede voorbeelden en uitstekend gepresenteerd. Het betrof uitsluitend kleding die uit Sicilië afkomstig was maar in vrijwel niets verschilde van de modetrends van de rest van Europa.
Ook de moeite van het bezoeken dus waard
Een toekomstige Nederlander
Als ik terugkom van de tentoonstelling raak ik in gesprek met de parkeerwachter die uit Ethiopië blijkt te komen. De man spreekt mij aan omdat hij ziet dat mijn auto uit Nederland komt en daar wordt hij helemaal enthousiast van. Hij woont al geruime tijd in Italië en zijn vrouw en kinderen blijken al in Nederland te wonen. Hij wacht nog op de formaliteiten van de Nederlandse ambassade in Rome om zich hopelijk dit jaar nog met zijn familie te kunnen herenigen.
Alhoewel ik het hele verhaal niet helemaal helder krijg maar wel begrijp uit zijn emotionele reactie dat er met zijn vrouw iets traumatisch is gebeurd en daar een periode van twee jaar ellende, hoop en tegenslag op volgde, lijkt alles nu op een haar na geregeld te zijn. De man verheugt zich zeer op zijn vestiging in Nederland. Hij is hoger opgeleid in de bouwkunde en hoopt in die sector aan de slag te kunnen en spreekt al een beetje Nederlands. Het is een beetje vernederend om hier als parkeerwachter te moeten werken maar hij accepteert het als tijdelijk baantje om voorlopig in zijn bestaan te kunnen voorzien.
Je hoort zo veel verschillende verhalen tegenwoordig over al dan niet vermeende vluchtelingen maar deze man komt op mij serieus over en ik hoop van harte dat we niet iedereen over één kam gaan scheren. En los daarvan: Nederland zou ze in de toekomst wel eens hard nodig blijken te hebben.
Leave a Comment