Dag 41: Van Valguarnera Caropepe naar Raddusa

Weer een dag in de Romeinse en Griekse Oudheid

Het wordt vandaag niet zo een heel mooi weer dus dan maar dingen binnen doen: Een bezoek aan de Villa Romana del Casale en het Museo Regionale di Aidone. Beide indrukwekkend. Met name de Villa Casale. (54 km).

Geen water

Als ik me vanmorgen wil douchen blijkt er geen water uit de kranen te komen. Alle andere voorzieningen doen het en de elektriciteit werkt. Ook hoor ik het gezoem van de waterpomp als ik een kraan open zet. Het elektronisch gedeelte van de pomp moet het dus doen. Dan kan het eigenlijk alleen de inname of de uitgifte van het water zijn. De uitgifte zal het waarschijnlijk niet zijn anders zouden niet alle kranen dienst weigeren. Dus het moet de inname zijn. Eerst dan maar de net gevulde watertank gedeeltelijk laten leeglopen en kijken of er iets aan de hand is met het innamestuk van de pomp. En na enig speurwerk blijkt inderdaad dat er een vuildeeltje zit in het gedeelte dat het water naar binnen zuigt en opname belemmert. Goed schoongemaakt en… het werkt weer. Ik sta van mijn eigen technisch vernuft te kijken.

Olijfolie

Na het ochtendritueel maak ik me klaar voor vertrek. Maar eerst moet de rekening betaald worden. Voor de lage prijs van 20.00 Euro ben ik voor wat de camping betreft klaar. En dat is heel weinig geld als je ziet wat je er allemaal voor krijgt: een hoog gelegen camping met prachtig uitzicht, rust, ruime staanplaatsen, elektriciteit, water, wasmachinegebruik (4,00 Euro), sterk WiFi-signaal, schoon, heel goede service, afvalwater lozing, toiletten en douches enz. En… alles werkt ook nog!!! Kortom de beste camping in mijn inmiddels 7-jarig camperbestaan en al mijn vooroordelen zijn bijna verdwenen.

Maar het blijft niet bij de 20.00 Euro. Gisteren kreeg ik de zelfgemaakte olijfolie van de beheerder te proeven en die was wel heel erg goed. Zo krijg je ze niet in de supermarkt. Dus 3 liter gekocht voor 36,00 Euro. De eigenaar produceert ca. 1.000 liter per jaar en verkoopt alleen aan zijn gasten. Hij heeft er geen zin in om verstrikt te raken in administratieve rompslomp en het in dienst nemen van personeel voor een grotere productie.

De Villa Romana del Casale

Er wordt de hele dag regen voorspeld. Dus ik moet iets zoeken dat ik grotendeels binnen kan doen. Een dezer dagen was ik al van plan naar de beroemde Villa Casale te gaan (vanwege zijn zeldzaam goede mozaïeken). Dat moet dan maar vandaag gebeuren.

Het is een ritje van een half uur. Het gaat eerst door het graanlandschap maar dan plotseling verandert het landschap in een bosrijk gebied.

Ik had gisteren ook besloten om niet op zondag naar zo een bekende trekpleister te gaan i.v.m. veronderstelde drukte. Naar mijn verwachting zou dat maandag veel minder zijn. Maar de schrik slaat mij om het hart als ik de parkeerplaats oprijd. Het is pas 10.00 uur maar er staan nu al 20 indrukwekkende bussen passagiers uit te spuwen. Duizend mensen in één villa???

Het blijkt allemaal erg mee te vallen. In de eerste plaats is de villa heel erg groot en ten tweede is de logistiek door deze archeologische plaats uitstekend. Je loopt dus weliswaar niet in je eentje maar het is alleszins heel goed te doen. Van de regen heb je ook niet zo veel last want je wordt over een overdekt verhoogd looppad heengeleid waardoor je bovendien goed uitzicht hebt op de vloermozaïeken.

De bussen waren grotendeels gevuld met schoolkinderen op schoolreisje die na een aanvankelijk lawaaiig begin steeds meer in de ban raakten. Ik liep in een groep mee met een leraar die weliswaar streng was maar de kinderen wel heel goed wist te boeien en te betrekken. Zo een geschiedenisleraar gun je ieder kind.

De mozaïeken zijn uiterst verfijnd en verkeren in uitstekende conditie. Dat komt omdat reeds in de oudheid de villa overstroomd is door een modderlawine en eeuwen lang onder deze modderlaag beschermd was tot de villa in de vorige eeuw weer herontdekt werd.

Tijdens de verplicht te volgen route word je over twee zaken wijzer gemaakt: de structuur van het gebouwencomplex en over wat de mozaïeken voorstellen. Je loopt over de warme en koude badhuizen, de privé vertrekken van de eigenaar, de gastenverblijven, de utiliteitsruimtes en de kapel.

De vloeren zijn al indrukwekkend en ik kan me een beetje voorstellen hoe het er uit moet hebben gezien toen de muren nog in takt waren die voorzien waren van kleurige fresco’s. Daar is helaas niets meer van overgebleven.

Naarmate ik vorder tijdens deze wandeling raak ik steeds meer onder de indruk. Ik begin het stadium te bereiken waarin ik verkeerde toen ik voor de eerste keer de  mozaïeken van Ravenna zag. Toch vind ik de hier gelegde mozaïeken nog steeds iets minder dan die van Ravenna maar dat komt meer  door de verstilde en religieuze aard van de afbeeldingen van Ravenna. Ook verbaas ik me er over dat de hier getoonde mozaïeken in tijd niet eens zo veel verschillen met die van Ravenna. De romeinse mozaïeken stammen uit de 3e en 4e eeuw terwijl de Byzantijnse mozaïeken uit Ravenna slechts 2 eeuwen ouder zijn. En wat een verschil!

Vier uur en vele honderden foto’s later stap ik weer in de auto en rijd van het parkeerterrein weg om eerst te lunchen en even bij te komen van de overweldigende indrukken. Ik zit met mijn hoofd nog te veel bij de mozaïeken om helemaal open te staan voor nieuwe indrukken. Maar na een lange rustpauze wil ik toch het Museo Regionale di Aidone bezoeken. Ik loop al zo achter op mijn programma.

Museo Regionale di Aidone

Het ritje naar Aidone neemt nog geen half uur tijd in beslag. Hier is het qua publiek het tegenovergestelde als bij de villa. Ik ben de enige bezoeker. Het Museo Regionale di Aidone hangt nauw samen met de opgravingssite van Morgantina. Veel van de daar opgegraven voorwerpen worden tentoongesteld in dit kleine museum.

Het belang van de opgravingssite is lange tijd onderschat en dat gaf veel mensen de mogelijkheid om illegaal opgravingen te doen. Via louche handel zijn veel vondsten dan ook naar het buitenland voor goed geld verkocht.

Veel materiaal is in het Paul Getty museum in Amerika terechtgekomen. Maar nog niet zo heel lang geleden zijn Italië en het Paul Getty museum overeengekomen dat de (vaak niet bewust) geheelde kunst teruggegeven zal worden. Volgens mij een goede trend in de kunstwereld waar steeds meer begrip voor aan het ontstaan is. Die kunst uit het Getty Museum is nu voor een groot deel te bewonderen in dit museum. Die trend is overigens wereldwijd. Ik kan me nog steeds ergeren aan de halsstarrige houding van de UK waar men nog vasthoudt aan het eigendomsrecht van ronduit geroofde kunst gedurende de imperialistische tijd van het land waar de zon nooit onderging (wat is er toch mis met de Britten tegenwoordig?).

De collectie is grotendeels gebaseerd op de mythen omtrent de godin van de oogst Demeter, haar ontvoerde dochter Persephone, de ontvoerder Hades en zijn bemiddelende broer Zeus waar ik gisteren al over schreef.

Het is verbazingwekkende hoe verfijnd de gebruiksvoorwerpen waren van de mensen die destijds in Morgantina woonden. Niet alleen aardewerk en beelden maar ook veel sierraden en schalen van edelmetaal.

Ik rol zo een beetje van vermoeidheid het museum uit en rijd dan in een kwartiertje naar de groene parkeerplaats met mooi uitzicht op Morgantina. Morgen bezoeken en hopelijk regent het dan minder hard dan dat het nu doet.

Delen met je netwerk?
(Visited 43 times, 1 visits today)