Een wonderbaarlijke genezing in de Douro vallei

Vandaag is het de laatste dag dat ik door het dal van de Douro en haar zijrivieren rijd. Na een prachtige route kom ik in Lamego aan. Daar bezoek ik de bedevaartskerk de Igreja Nossa Senhora dos Remédos. Dan rijd ik iets meer naar het noorden om in Peso da Regua het Museo Douro te bezoeken en dan is het al weer tijd om in Via Real mijn overnachtingsplaats te zoeken. (133 km).

Ontbijt aan de Tua

Als ik wakker word is het half bewolkt en het wordt ook (gelukkig) iets minder warm. Ik ben nog niet helemaal aan de 30⁰ C gewend. Rond 8.00 uur zit ik al op deze prachtige plek met uitzicht op de Rio Tua voor de camper mijn ontbijt op te eten. Het is paaszondag en er is nog minder verkeer op de weg dan de afgelopen dagen.

Terug in de tijd: 35.000 jaar geleden

Het wordt een topdag vandaag met veel afwisseling. In de ochtend neem ik deel aan de terreinexcursie van het Archeologische Park in de Coa vallei. Daarna bezoek ik het fenomenale museum van dat park. Na de lunch rijd ik in zuidwestelijke richting de prachtige Douro vallei binnen. Bij een tussenstop ontmoet ik Antonio Pina en Isabel Ferreira uit Porto. We hebben een lang gesprek. Daarna trek ik het achterland van de Douro vallei in om tenslotte daar een prachtige overnachtingsplek te vinden aan de rand van een rivier. (77 km).

Terreinexcursie naar het Archeologische Park in de Coa vallei

Ik had gisteren al deze excursie geboekt in het Archeologische Park in de Coa vallei. Om 9.00 uur moeten we aanwezig zijn en de groep bestaat uit vier Fransen en ikzelf. Engels blijkt voor geen van ons een probleem te zijn. Tijdens een welhaast soort dodenrit over heel smalle weggetjes met de landrover komen we uiteindelijk aan bij het gebied dat we gaan bekijken: de Canada do Inferno.

Inferno is niets te veel gezegd. In de zomer lopen de temperaturen hier op tot vaak boven de 45⁰ C. En het is dus zeker voor oudere mensen niet aan te bevelen in de middag deze excursie uit te voeren.

De gids, Rui, is in het dagelijks leven een sportleraar op een middelbare school maar in zijn vrije tijd is hij geïnteresseerd in archeologie en werkt hij als vrijwilliger voor het museum.

De zegeningen van een land dat zich (nog) niet heeft overgeleverd aan het neoliberalisme

Oeps, dag 13, als dat maar goed gaat. Maar het gaat goed. Ik bezoek eerst het kasteel van Bragança en vervolgens rijd ik een mooie niet te lange route naar het zuiden richting het Douro-dal om dan aan te komen in Vila Nova de Foz Coa. Ik vind een mooie overnachtingsplek vlak langs de wijnterrassen die zo kenmerkend zijn voor Portugal. (141 km).

Het kasteel van Bragança

Ik ben al voor 9.00 uur op weg naar het kasteel van Bragança. Dat is nog volledig in takt en is ook adequaat gerestaureerd.

Het is aan het einde van de twaalfde eeuw gebouwd en later is er een tweede omwalling aan toegevoegd. Vroeger was de hele plaats Bragança gevestigd binnen de muren van het kasteel.

Ook die huizen zijn nog volledig bewaard gebleven en er wonen ook mensen met alle activiteiten die daarbij behoren zoals kerk en cafés.

Je kunt de hele omwalling belopen langs de diverse verdedigingstorens en je hebt een fraai uitzicht op het dorpje binnen de muren en op het landschap buiten de muren.

Geloof de reisgidsen niet altijd

Vandaag rijd ik een lang stuk over de mooie N103 naar Bragança. Bragança blijkt een mooi stadje te zijn, ook al schrijven veel reisgidsen daar anders over. Ik loop wat door het stadje en bezoek een klein kunstmuseum van Portugese artiesten en een korte tentoonstelling over het lot van de Sefardische Joden in het noordoosten van Portugal. (164 km).

Over de nationale route de N 103

Als ik wakker wordt is het mooi weer en het zal de hele dag wel zo blijven. Temperaturen tot 25⁰ C worden in het vooruitzicht gesteld; eerst voelen, dan geloven. Na de camper en het sanitair goed schoongemaakt te hebben ga ik op pad.

De route verlaat de bergen en de hoge heuvels. De afwisseling blijft evenwel even groot. En de aangename bijkomstigheid is dat er hier veel meer mogelijkheden langs de weg zijn om korte tijd te parkeren en water bij te tanken uit een bron. Ik rijd nu langs het oostelijk gedeelte van de Peneda Geres waar ik pas geleden langs de westelijke kant reisde. Ook hier weer worden bassins en stuwmeren gebouwd om het water zo veel mogelijk vast te houden.

Guimaraes: de stad van de onafhankelijke staat Portugal

Vandaag bezoek ik de leuke stad Guimaraes. Met de nadruk op het Castelo en het Paco Ducal. Daarna rijd ik in oostelijke richting over een mooie weg naar Braganca. Bij een kapel in Vila da Ponte vind ik mijn overnachtingsplek. (97 km).

Rond 9.00 uur vertrek ik in de richting van Guimaraes. Het is slechts een tochtje van 30 km. In de reisgidsen wordt lovend geschreven over deze stad. Maar als ik de stad binnenrijd maakt hij niet bepaald een speciale indruk. Een stad zoals er duizenden bestaan. Toch blijkt het centrum mooi te zijn en Guimaraes is een niet onbelangrijke stad. In 1139 is hier Portugal uitgeroepen tot onafhankelijke staat.

Ik rijd door naar een grote parkeerplaats vlak bij het kasteel en het paleis en loop dan in vijf minuten naar deze gebouwen.