Camperreis Provence dag 11: Van Saint Remy en Provence naar La Tour d’Aigues

Wandeling door Les Alpilles en bezoek Tarascon

De 11e dag van mijn camperreis Provence brengt mij naar Les Alpilles voor een wandeling en naar Tarascon voor o.a. een bezoek aan het Château de Tarascon.

Het belooft vandaag een van de laatste zomerdagen te worden. Het is geheel onbewolkt en er worden 24 graden beloofd. Later op de dag zal er bewolking vanuit het zuiden komen. Ik besluit om een wandeling te gaan maken in de buurt van Les Baux de Provence. Ik ken dat gebied eigenlijk alleen van de doorgaande wegen en besluit nu om willekeurig een van de kleinere D-weggetjes in te rijden. Op de top van een heuvel van de Alpilles heb ik een prachtig uitzicht over een dal met op de achtergrond mooie rotsformaties. Precies zoals je je de Provence voorstelt.

Wandeling door de Alpilles

Ik besluit van hieruit de wandeling te maken. Er zijn hier geen wandelingen uitgezet dus moet ik met de GPS op pad. Het is prachtig weer en niet al te warm. Prima om te wandelen. De wandeling gaat gedeeltelijk over smalle verharde wegen en onverharde wegen. De afwisseling in uitzichten is enorm. Iedere bocht van de weg, en dat zijn er vele, biedt weer een ander uitzicht.

Ik merk nu hoezeer de schilders gelijk hebben als ze over het licht van de Provence spreken. Het is net alsof je continu door een zeer goed gelukte kleurenfoto loopt. Het blauw van de lucht is helderder dan waar ook. De rotsen in diverse zandkleuren springen je als het ware tegemoet. Ik loop ongeveer twee uur en kom dan weer uit bij de plek waar ik de bus geparkeerd heb.

Ik had het idee om na de wandeling hier te gaan lunchen en van het uitzicht te genieten. Maar er is net een groep Duitse wielrijders gearriveerd die pauze houden op het uitzichtspunt. Ze zien er wat ontredderd uit en weten niet goed hoe ze verder moeten en dat is vreemd omdat Duitsers, om maar weer een cliché aan te halen, heel goed georganiseerd zijn en goed weten waar ze naar toe moeten. Er wordt getelefoneerd.

Ik kan het niet precies verstaan, maar nog geen vijf minuten later komt er een minibus voorrijden met een grote aanhanger. Eerst gaat de bus open en dan worden er tafels en stoelen uitgeladen en neergezet. Bovendien is er een grote watertank waarmee de vermoeide fietsers zich kunnen verfrissen. Handdoeken voor iedereen. De bagage zit overigens ook in die bus.

Dan wordt de aanhanger opengemaakt. En dat blijkt een soort marktkraam te zijn. Op de toonbank wordt een keur aan salades, broodjes en tal van andere dingen aangeboden inclusief verschillende soorten drank. Zo ken ik ze weer die Duitsers; toch goed georganiseerd, een hele opluchting.

Ze gaan vervolgens al die heerlijkheden aan hun tafels en stoeltjes opeten. Ik denk dat ze, aan het accent af te leiden, uit Zuid Duitsland komen en ik kan me niet onttrekken aan de gesprekken die eigenlijk alleen maar over de gezinssituatie en het werk gaan. Dat lijkt mij nu juist iets om te vermijden tijdens een vakantie. Ik besluit dan ook om mijn boeltje op te pakken en een 100 meter een pad af te lopen waar ik heerlijk in de zon mijn baguette met drie soorten kaas en water opeet en opdrink. Ik mis het buffet niet.

Tarascon

Het is nog steeds mooi weer dus ik besluit om ook in de middag een wandeling te maken. Maar ik val in slaap en als ik wakker word zie ik vanuit het zuiden de bewolking opkomen. Dan maar niet wandelen en naar Tarascon rijden. Dat is slechts een half uurtje rijden. Tarascon ziet er op het eerste gezicht niet heel aantrekkelijk uit. Het stadje is gelegen aan de Rhône en heeft een belangrijk kasteel. Ik besluit eerst het kasteel te bezoeken.

De jongen die de kaartjes verkoopt, maar niet veel te doen heeft  (ik ben tijdens mijn bezoek maar 6 mensen tegen gekomen) vraagt wat voor horloge ik heb. Ik zeg dat het een sporthorloge is dat ik bij het hardlopen gebruik. Daar hebben we een gemeenschappelijke interesse te pakken. Hij blijkt een redelijk fanatiek hardloper te zijn. Vier tot vijf keer per week 10 km.

Daar steek ik weer armzalig bij af met mijn vijf kilometer die ik twee tot drie keer per week afleg (als alles meezit). Maar ja, zo stelt hij, u bent ook geen 35 meer. Nee, dat klopt en als ik zeg dat ik 66 ben, dan valt hij om van verbazing. Als hij dan ook nog zegt dat mijn Frans heel goed is, ook al heb ik het meer dan 50 jaar geleden geleerd en nauwelijks onderhouden, dan kan ik niet anders dan constateren dat dit een heel wijze jongen is. Ik zweef vervolgens het kasteel in.

Het kasteel in indrukwekkend in al zijn soberheid. Het is in de 15^e eeuw gebouwd ten behoeve van de leden van de vorsten van Frankrijk, Provence en Anjou. Het duizelt mij een beetje als ik de stamboom bekijk waaruit blijkt dat deze koningshuizen met elkaar vermengd zijn door diverse huwelijken. Ik ken er hooguit een enkele van het geslacht van Anjou.

Het kasteel ziet er van buiten indrukwekkend uit: een niet in te nemen fort. Indrukwekkend is de centrale hof. Duizelingwekkend hoog rijzen de vier verdiepingen op. De woongedeelten bevinden zich in het hoogste gedeelte rond deze centrale hof. Opvallend is dat de grondplannen van iedere etage vrijwel identiek aan elkaar zijn Het lijkt wel moderne woningbouw. Het duizelt me al weer als ik lees wie in welke vertrekken gewoond hebben.

Uiteraard krijg je maar een architecturale indruk want in het kasteel zijn geen wandtapijten aanwezig (wel de haken waaraan ze opgehangen zijn) en ook geen meubilair. Opvallend vond ik dat alle ruimtes voorzien waren van een of meerdere haarden. Zelf in de ruimten die als gevangenis dienden was een haard aanwezig. Interessant was daar de 15^e eeuwse graffiti, bestaande uit ingeslepen tekeningen van boten, teksten en een dambord en een tricktrack bord. Zelf in de badkamer van de koning was verwarming aanwezig en werd het water eveneens verwarmd.

Na dit bezoek ben ik het stadje ingelopen. Heel sfeervol. De huizen zijn alle bewoond en niet of nauwelijks gerestaureerd. Er wonen heel veel Noord Afrikanen en moslims en je mag vrezen dat er een soort nieuw getto aan het ontstaan is. Hier en daar wat slierten vlaggetjes die over de straat gespannen zijn. Ze doen vergeefs hun best om er toch nog wat vrolijks van te maken.

Ik denk dat het niet verstandig van Frankrijk is om al deze minderheden in aparte wijken onder te brengen. Het bevordert nauwelijks enige vorm van integratie. De mensen die ik tegenkom stralen bepaald niet van geluk. Geen lachje of groet kan er van af.

Daarna vind ik het genoeg geweest. Ik ga op weg naar mijn overnachtingsplaats in Tour d’Aigues op het Domaine les Perpetus. Het is prachtig gelegen op een van de hellingen van de Luberon. Ik ben 10 minuten voor sluitingstijd aanwezig maar er is niemand meer. Als ik zoek naar iemand komt de eigenaresse net het terrein oprijden. Ze geeft aan de keten France Passion niet te kennen maar ze ontvangt wel camperbussen. Maar nu komt het slecht uit.

De vendage is net afgerond en ik had volgens haar toch in de gids moeten lezen (ze kende France Passion dus kennelijk wel) dat ik me vooraf telefonisch moest aanmelden. Ik schrijf de kort aangebondenheid maar toe aan de vendange. Als ik in de bus de gids er nog eens op nalees zie ik dat er niets vermeld staat over telefonisch aanmelden. Nou ja ik kan blijven en omdat het al laat is besluit ik het eten simpel te houden: salade met zelf gebakken broodjes met gerookte zalm. Nou ja, simpel…

Daarna de gebruikelijke riedel: verslag schrijven, lezen en slapen. Morgen wil ik ten minste 600 km afleggen op weg naar huis. Jammer dat het afgelopen is maar ook weer fijn om Irina te zien.