Camperreis Griekenland dag 25; van Tyros naar Kariaizee

Door het Parnonas gebergte naar Polydroso

Op de 25^e dag van de Camperreis Griekenland wil ik in het middengebergte van de Parnonas twee wandelingen maken in de buurt van Polydroso.

Vanochtend wakker geworden door de zonsopkomst over zee en de vertrekkende piepkleine vissersboten, die bij nacht en ontij al de zee op gaan voor de visvangst. Na ontbijt om ca. 08.00 uur vertrokken. Ik wil vandaag het Parnonas gebergte intrekken om in de buurt van Polydroso twee wandelingen te maken. Naar Polydroso is een afstand van ca. 70 km.

Het eerste gedeelte van de rit voert mij langs de kust. Het is een heel mooie route en ik vind hem beter dan de eerdere kustroutes die zichzelf als de beste hebben verklaard. Vóór Agiosa Andreas ga ik linksaf het binnenland in. Het is een goede weg die makkelijk te rijden is ondanks de vele haarspeldbochten. Het is een prachtige weg die terecht op de kaart met een groene lijn gearceerd is. Helaas kan ik geen foto’s maken omdat er nauwelijks plek is om de camper te parkeren. Jammer.

Alles gaat goed totdat ik in Kastanitsa aankom. Dat is een dorp en, zoals ik eerder schreef, gaan de doorgaande routes dwars door deze dorpen heen alhoewel die eigenlijk niet toegerust zijn op modern verkeer. De straten waar ik door heen moet rijden worden smaller en smaller en op een gegeven moment denk ik ‘als voorbij de volgende bocht de straat 10 cm. smaller is dan ga ik terug’. Maar dat is gelukkig niet gebeurd. Rijdend in de eerste versnelling en af en toe heen en weer gemanoeuvreer kom ik er aan de andere kant van het dorp weer heelhuids uit. Vervolgens kom ik in een prachtig natuurgebied aan. Het begint met loofbossen die overgaan in loof- dennenbossen en tenslotte alleen nog maar dennenbossen. De weg wordt weliswaar smaller maar is relatief goed te berijden. Het is een vochtig gebied door de vele riviertjes die er door heen stromen.

Vele drinkwaterpunten markeren de route en bij een van die punten vul ik de drinkwaterflessen. Ik heb dan altijd de neiging om de kraan dicht te doen, niet beseffend dat deze stroom altijd door gaat. Het is heerlijk fris, zacht en natuurlijk smakend water. Het is een gebied met heel veel boeren die geiten houden. Onderweg moet ik stoppen voor een kudde die in twee delen uiteengevallen is. De herderin probeert de kudde bijeen te krijgen door met stenen te gooien! Ik stap uit bij de tweede groep van de kudde en probeer ze naar de eerste groep op te jagen. Dat lukt en de herderin dankt me met haar hand op haar hart. Kon ik haar maar zeggen dat dat stenen gooien niet zo’n goed idee was.

Polydroso

Uiteindelijk bereik ik het gebied rond Polydroso. Het gebied is in 2007 geteisterd door een grote bosbrand. Maar wonder boven wonder is de brand gestopt op de grens van het dorp. De gevolgen van de brand zijn in de natuur nog te zien. Maar gelijktijdig verbaas ik me er over hoe snel die natuur zich weet te herstellen. Er zijn nog enkele kale vlaktes met verkoolde resten van boomstammen maar voor het grootste gedeelte neemt de vegetatie weer de overhand, eerst door de vele bloemen en bremstruiken, daarna door de overige struiken en tenslotte door de nieuwe bomen die aan het opgroeien zijn. Ik vermoed dat er over 15 jaar niet veel meer van de schade te zien zal zijn.

Als ik Polydroso wil inrijden moet ik capituleren. De straatjes zijn te smal, de hellingen te steil en de haarspeldbochten te scherp. Ik parkeer de camper dus voor een hotel aan de rand van het dorp aan de doorgaande weg.

Daarna wil ik de wandeling gaan maken die volgens het boekje ongeveer 4 uur in beslag zal nemen. Het is inmiddels 11.00 uur geworden. Dan merk ik dat GPS nog niet opgeladen is. Uit veiligheidsoverwegingen wil ik die GPS so wie so meenemen dus ik ontkom er niet aan om die eerst op te laden. Dat zal zeker een uur duren. Dus besluit ik, nadat ik de weer-app heb geraadpleegd en zie dat er rond 15.00 uur weer een regenfront aankomt, om de korte wandeling te maken die slechts 2 uur in beslag neemt.

Rond 12.00 uur vertrek ik dus voor deze wandeling. Die wandeling moet mij leiden naar de kapel van Agios Ioanis, een kapel die tegen een rotswand is aangebouwd. Ik moet eerst door het dorp Polydroso (dat betekent heel fris; en dat klopt ook) heen wandelen. Het dorp bestaat voor een groot gedeelte uit relatief nieuwe huizen maar het is toch een heel sfeervol dorp dat echter voor een groot gedeelte in de winter onbewoond is. De oorspronkelijke naam van het dorp was Tzitzina maar het kolonelsregime stelde vast dat de naam te weinig Hellenistisch was en bedacht er dus de nieuwe naam voor. Wat een idioten die nationalistische regimes.

Wandeling naar Agios Ioanis

Vanuit het dorp zijn tal van wandelingen uitgezet. De wandeling die ik volg gaat aanvankelijk over verharde weggetjes en grindpaden. Dat is makkelijk lopen. En het is schitterend. In het laagland van Griekenland is de grote voorjaarsbloeitijd voorbij. Maar hier op 1,500 meter hoogte is hij op het hoogtepunt.

Het is één grote bloemenzee waar je doorheen loopt. Ongeveer op een kwart van de wandeling moet ik van de verharde weg af en een steil bospad op. En met steil bedoel ik echt steil, heel steil. Ik merk dat ik niet meer de conditie van 30 jaar geleden heb tijdens b.v. het lopen van de Tour de Mont Blanc. Ik moet vaker een pauze nemen. Mijn tredzekerheid is ook niet meer wat het was en de eerste verschijnselen van hoogtevrees kondigen zich ook aan.

Maar ik doe alles in eigen tempo en uiteindelijk kom ik bij de Kapel Agios Ioanis aan. Het is indrukwekkend om te zien hoe de kapel als het ware tegen de rotsen is aangeplakt. Ik vraag mij af hoe ze al dat bouwmateriaal naar boven hebben gekregen.

God is helaas niet thuis want de kapel is gesloten. Jammer. Maar het uitzicht is fenomenaal. Ik blijf er ruim een half uur zitten om van het uitzicht te genieten en om wat te eten en te drinken. Daarna volg ik weer dezelfde route terug. Naar beneden gaan gaat meestal makkelijker maar in dit geval is dat niet helemaal waar. Het smalle pad is voorzien van losliggende stenen en het gevaar is dus groot dat je onvoldoende grip hebt en je dus als het ware steen-skiënd naar beneden gaat. Dus sommige passages heel voorzichtig genomen. Uiteindelijk weer bij de camper aangekomen. Eerst een uurtje gerust.

Inmiddels is het 15.30 uur geworden en dus tijd om een overnachtingsplaats te zoeken. Ik rijd ongeveer een kilometer terug en sla dan een willekeurige veldweg in die leidt naar een klooster. Het voordeel van een overnachtingsplaats in de nabijheid van een klooster is dat er vrijwel altijd een goede internetverbinding mogelijk is.

In een bocht van deze stille veldweg (het is nu 20.00 uur en er is nog niemand voorbij gekomen) is er ruimte om te staan. Wat een geweldig uitzicht!!! Ik ga buiten zitten om van het uitzicht te genieten en om wat te lezen. Maar ook hier weer; ik kan me niet concentreren op het lezen. Het uitzicht en de geluiden om me heen nemen me helemaal in beslag. Ik hoor de wind, de vogels, de insecten en op de achtergrond een kudde geiten met rinkelende bellen en een commando’s roepende herder.

Als de avond begint te vallen zijn het eerst de insecten die ophouden met zoemen, dan gaat de wind liggen en die hoor je ook niet meer. De geiten hebben inmiddels waarschijnlijk hun stal bereikt want hun bellen hoor je niet meer. Wat blijft zijn de vogels maar wel in steeds mindere getale totdat alleen de nachtegaal overblijft. Wat een indrukwekkende ervaring!!! De zon gaat onder en de maag begint om voedsel te vragen. Ik kook heel snel en simpel maar trakteer mezelf wel op de laatste fles Reinert. Wat een perfecte dag!!!