Camperreis Griekenland dag 21; van Monemvasia naar Kyparissi

Monemvasia en Kyparissi

Op de 21e dag van de Camperreis Griekenland bezoek ik eerst de oude onderstad van Monemvasia en rijd ik vervolgens door naar het noorden met als einddoel Kyparissi.

De keuze van gisteren om de parkeerplaats van de oude stad van Monemvasia als overnachtingsplaats te kiezen is niet zo’n goede keus geweest. Monemvasia blijkt nl. een centrumgemeente van de regio te zijn en het is dus logisch dat dat op zaterdagavond veel uitgaanspubliek trekt. Waren in de middag slechts enkele parkeerplaatsen bezet, in de late avond stond de parkeerplaats vol met auto’s die hun komst met luide bonke bonke bonk-muziek begeleidden. Bovendien waaide het heel hard hetgeen de camper behoorlijk deed schudden. Ik vreesde voor de terugkomst van het uitgaanspubliek. Maar vreemd genoeg verliep dat heel rustig. Geen dronkelui gelal en geen wegscheurende auto’s van opgefokte jongeren met piepende banden. Desalniettemin slechts 4 uurtjes geslapen. Omdat ik de slaap toch niet meer kon vatten ben ik om 7.30 uur opgestaan en was ik om 8.00 uur onderweg om de onderstad van Monemvasia te bezoeken.

Monemvasia

Dat was een heel aangename verrassing. Het stadje is wonderschoon gerestaureerd en ondanks het feit dat het veel toeristen aantrekt is het stadje verschoond gebleven van lawaaiige reclame’s, aanbod van allerlei flut-souvenirs, schreeuwerige verkopers enz. De voorschriften om je te vestigen en er handel te drijven zijn klaarblijkelijk zeer strikt. Op het vroege uur waren er ook nog weinig toeristen dus ik kon rustig rondlopen en kijken.

Monemvasia heeft een interessante historie. Het eiland waar de oude stad op gevestigd is was heel vroeger nog met het vaste land verbonden. Maar door natuurgeweld is de smalle verbinding tussen het huidige eiland en het vaste land verbroken zodat er een goed te verdedigen eiland is ontstaan. En dat was ook nodig omdat er veel strijd geleverd is met volkeren die de rots maar al te graag overnamen. Het oorspronkelijk Byzantijnse stadje is achtereenvolgens in handen gekomen van de paus, de Venetianen en ten slotte de Turken om daarna weer onder Griekse heerschappij te vallen.

Met name de Venetianen hebben er een behoorlijke vestingstad van gemaakt hetgeen is af te zien aan de stadsmuren en de vele ornamenten die in de benedenstad te vinden zijn. De stad kende één zwak punt en dat was dat het niet over drinkwater beschikte. Er is dan ook een heel systeem van cisternen opgezet (ieder huis heeft er wel een) waarmee het regenwater werd opgevangen en bewaard. Dat systeem werkt heden ten dage nog steeds.

Op het hoogtepunt woonden er ca. 5.000 mensen op een geweldig klein oppervlak. De huizen zijn dan ook vaak piepklein en veel straatjes zijn overwelfd omdat er dan weer een kamer bijgebouwd kon worden. De straten zijn zo smal mogelijk gehouden (75 cm tot 1,5 meter) om zo veel mogelijk bebouwd oppervlak mogelijk te maken. Oude kerken die niet meer in gebruik waren, werden tot woonhuis omgebouwd. Nog steeds is het door de enge straten en het hoogteverschil niet mogelijk om met gemotoriseerd verkeer de stad in te komen. Alle aan- en afvoer van goederen moet dus met ezels en mankracht met kruiwagens verricht worden. De kruiwagens staan dan ook bij de poort geparkeerd voor algemeen gebruik onder de eigentijdse naam ‘city transport’.

Er is een heel klein archeologisch museum met een korte duidelijke uitleg over de archeologische opgravingen van deze stad. Klein, overzichtelijk en interessant.

Op weg naar Kyparissi

Ik heb ongeveer twee uur rondgelopen in Monemvasia en ben toen weer naar de camper teruggekeerd om met de dagelijkse korte etappe te beginnen van ca. 60 km nadat ik eerst boodschappen heb gedaan. De rit loopt gedeeltelijk langs de kust maar ook door het binnenland door een relatief hoog gebergte. Het is een heel dun bevolkt gebied en ik vraag me ook af wat de mensen er toe gebracht heeft om hier te gaan wonen: ik zie geen uitingen van landbouw en veeteelt en al helemaal geen industrie. De dorpjes die ik passeer hebben elk hun eigen charme ook al zijn het niet allemaal grote schoonheden.

Het landschap is stenig met veel lage begroeiing. Hier en daar een haventje bezocht. Je ziet in dit gebied de eerste beginselen van toerisme al opkomen maar er is zeker geen sprake van drukte. Overal in Griekenland zie je herinneringsmonumentjes langs de weg staan. Maar op deze route is het opvallend dat het er heel erg veel zijn: zelfgemaakt of kant en klaar gekocht.

Tegen het einde van de rit als ik Kyparissi nader worden de bergen hoger en wordt de begroeiing uitbundiger. Ik zie in een kloof een naar beneden zigzaggend stelsel van muren en enkele open grotten maar ik kom er niet achter waar het hier om gaat. Thuis maar nazoeken. Kyparissi is een erg afgelegen dorp met een leuke haven. Het is er erg rustig. Dat zal gaan veranderen omdat ik via de zuidzijde het dorp ben binnengereden en dat is momenteel de enige toegangsweg. Maar dat gaat veranderen omdat er ook vanuit het noorden een nieuwe toegangsweg wordt aangelegd.

Kyparissi

Kyparissi staat bekend om zijn koele klimaat zodat het er ook in de zomer goed uit te houden is. Er zijn dan ook veel woningen die gesloten zijn en klaarblijkelijk aan de happy few toebehoren als vakantiehuis. Ze verschillen van heel eenvoudig tot vermoedelijk heel chique. Bij twee huizen zie ik een helikopter op het erf staan.

Ik kan met de camper aan een mooi kiezelstrand staan. Het is pas 15.00 uur. Ik ga buiten zitten en lees wat, ga de zee in maar die is nog wel heel erg koud. Daarna besluit ik om niet zelf te koken maar een taverna te zoeken in het dorp.

Ik vermoed dat er in de haven van Kyparissi wel een te vinden zal zijn en loop via het kiezelstrand naar de haven. Er blijkt inderdaad een horecagelegenheid te zijn. Ik ga op het terras zitten maar hoor later van de eigenaresse dat het slechts een café is. Voor de taverna moet ik om de hoek zijn. Ik verhuis dus naar het terras om de hoek maar als ik goed en wel zit komt dezelfde vrouw naar buiten en zegt dat het hier ook geen restaurant is. Veel verder op.

Ondertussen zijn de omwonenden van de haven druk op zoek naar de eigenaren van de twee luxe zeilboten die in de haven liggen. Er is volgens hun zwaar weer op komst met veel wind. Ze willen de eigenaren adviseren niet in deze open haven te blijven maar een haven verderop een ligplaats te zoeken. Die haven is immers door een dam afgeschermd van de zee. Moet je in Nederland voor komen. Daar kijken ze liever toe.

Iets verderop is inderdaad een restaurant. Ik zie dat de eigenaar net de vis inkoopt van een visser die met een pick-up langs zijn vaste adressen gaat. De eigenaar geeft mij de menukaart en komt gemoedelijk naast mij zitten om de hele spijskaart toe te lichten. Hij leidt mij op een prima wijze door het keuzeproces heen. Het wordt uiteindelijk geroosterde verse sardines met een volgens hem nooit te vergeten feta salade. Hij blijkt gelijk te krijgen. De sardines en de salade zijn perfect en de wijn die hij aanraadt past er precies goed bij. Wat hoeft lekker eten meer te zijn dan goede ingrediënten, versheid en eenvoud? En de rekening? 12 Euro.

Delen met je netwerk?
(Visited 350 times, 1 visits today)